Scroll for English version

Vanuit het Spaanse Málaga opereert de van oorsprong Griekse saxofonist Achilleas Polychronidis als muzikale verkenner, vrije improvisator en provocateur. Zijn spel is stronteigenwijs en kan helse vormen aannemen. Vorig jaar was voor Polychronidis een productief jaar, met uitgaven van Orthodox (Supreme en Kréas), Akipo (Locked Inside A Hungry Horse, Polychronidis solo), (Forceps (Heaven Is A Place On Hell, Polychronidis en Nacho Jaula), Akipo & Joel D’D (Spain In The Ass) en Akipo & AG Davis (I met space Jesus last night and the space apostles. We smoked dope and gangraped a midget.). En hij maakte ook nog een split-cassette met Robbie Michalchuk. Voor 2018 zit er meer in het vat. Hoog tijd voor wat vragen aan de eigenzinnige muzikant.

Je komt oorspronkelijk uit Griekenland. Je speelde daar in Fun With Nuns. Wat voor soort band of project was dat? Hoe lang speel je al in Fun With Nuns?
“Ik speelde en startte Fun With Nuns met Panos O. We vormden de band parallel aan een andere band waar we in speelden, Holympous Grail, zodat we konden spelen met onze meisjes en focussen op instrumenten waarvan we niet wisten hoe we ze moesten bespelen of gebruiken. Telkens als mensen ons vertelden dat ze het leuk vonden wat we deden, nodigden we ze uit om lid te worden van de band. Dat is hoe de band werd omgeturnd tot een free big band-collectief. Op een gegeven moment (de duivelse “opname van een album voor een platenmaatschappij” faux pas) gingen we natuurlijk terug naar de instrumenten waarmee we bekend waren (ikzelf op bas) om een ​​meer solide geluid te creëren. We hebben zelfs ooit met Damo Suzuki (ooit zanger van Can, red.) gespeeld. Het project is nog steeds actief in Griekenland, denk ik. Zelfs nu ikzelf en Panos er niet meer wonen, heb ik niet de indruk dat we onszelf niet meer als onderdeel ervan zien. De toekomst is heel dichtbij en het verleden heel ver weg. Het heden is oké en bloederig.”

Wat was de reden dat je naar Málaga, Spanje verhuisde? Was er een muzikale reden?
“Geen enkele muzikale reden. Ik ging voor mijn meisje en goede wijn.”

Speelde je met andere muzikanten voordat je met Daniel Vega Skullfuck vormde?
“Ik speel al sinds mijn 18e in bands en ik heb meerdere projecten gevormd met heel veel muzikanten en artiesten.”

Wanneer heb je saxofoon leren spelen? Waarom heb je voor dat instrument gekozen?
“Ik heb nooit geleerd om saxofoon te spelen, ik bezit niet eens mijn eigen saxofoon. Ik ben een bassist, zoals ik eerder al zei. Het sax-geluid verscheen voor mij op 19-jarige leeftijd, toen ik in een Grieks tijdschrift een artikel las over John Zorn, getiteld “The Man Who Destroyed Rock Music”. Ik heb meteen een aantal van zijn albums gekocht en grijsgedraaid. Toen trad ik toe tot Holympous Grail, dat was de eerste keer dat ik naast bas een sax bespeelde. Panos heeft een enorme invloed op me gehad en hij is verdomd sexy als hij een sax in zijn mond heeft, dus ik denk dat ik net zo ‘hot’ wilde zijn als hij. Natuurlijk faalde ik.”

Je lijkt een voorkeur te hebben voor ongepolijste, rauwe en lawaaiige muziek. Hoe is die voorliefde ontstaan?
“Ik was in mijn vroegere jaren en ben nog steeds een enorme muziekverkenner en muziekliefhebber. Ik heb ook behoorlijk veel kunst geconsumeerd en geproduceerd. Ik zie geen onderscheid tussen die twee. Wat me vanaf het begin interesseerde, is de kracht die de uitvoering zelf biedt, de wilde toewijding van de maker, maar ook het oeuvre zelf. En ik heb ontdekt dat wanneer iemand zichzelf onderdompelt in die “Dionysische” staat en zich afsluit voor alle spam die we in onze hoofden hebben, het vrij gemakkelijk is om een ​​etherische, bijna monastieke soort van stilte te bereiken, of juist een rauw, zweterig, glimmende-tanden-in-het-donker dierlijk soort spiritueel (en niet alleen) geweld. Ik heb de neiging om met beide te experimenteren, maar omdat lawaai luid is, merken mensen het veel meer. Hoge toonhoogten en volume hebben hoe dan ook iets primitiefs en enorm politieks en ze zijn allebei nog steeds erg provocerend (en zelfs hip tegenwoordig, vermoed ik).”

Over je saxofoonspel gesproken: wat en wie zijn je muzikale invloeden? Luister je ook naar andere muziek?
“Mijn invloeden zijn talrijk, niets weerstaat mijn oor. Wat saxofoon-gerelateerde muziek betreft, ben ik er vrij zeker van dat mensen het meteen kunnen herkennen. Maar het begon allemaal met Sonic Youth, John Zorn & Smegma, jaren en jaren geleden. ”

Hoe zit het met de free jazz/vrije improvisatie-scene in Spanje? Hoe groot is het publiek voor dat soort muziek in Spanje? En speel je vaak live?
“Ik denk niet dat er een “scene” is, of misschien ben ik het die geen deel uitmaakt van “de scene” en is het mijn onwetendheid. Ik heb ontdekt dat bepaalde steden een gemeenschap van artiesten hebben die in en tussen die steden spelen, en met wat geluk hebben ze er een ​​muzikant die populair is op Facebook of zoiets (“Kijk hem eens, hij speelt in het Verenigd Koninkrijk!”, “Wow, kijk daar eens, hij doet aan circular breathing én is tien jaar geleden verschenen in een 20-woorden-artikel in The Wire!”) en vervolgens maken ze heel veel posts met leuke, schattige, artistieke foto’s en doen ze aan “festivals” en zo. Voor zover ik weet, is er op zich geen publiek. Of nogmaals, misschien ben ik het die op zich geen publiek heeft, dus ben ik gewoon onwetend, wat ik overigens prima vind. En nee, we spelen niet vaak live, maar dat is niet alleen vanwege ruimtegebrek, maar ook vanwege persoonlijke en artistieke verschillen en familiezaken.”

Albums van Skullfuck verschenen op het Nederlandse label Norwegianism (dat ook Forceps uitbracht) en op het Engelse Raw Tonk. Hoe ben je  in contact gekomen met René Aquarius en Otto Kokke (Norwegianism) en met Colin Webster (Raw Tonk)? Hebben ze contact met jou opgenomen (of met Daniel Vega) of hebben jij of Daniel contact met hen opgenomen?
“Ik kende en was zeer geïnspireerd door de muziek van Dead Neanderthals. Op een dag ging ik naar een “free jazz”-concert en ik was onder de indruk van de ritmesectie. Ik kocht een album van ze en vroeg om hun handtekening. Ze bloosden en lachten tamelijk teder. We bleven contact houden en op een dag bezocht ik ze in hun woonplaats en namen we een tape op. Zij waren Orthodox. Ik speelde vervolgens mee tijdens een van de concerten waar zij headliner waren en Dead Neanderthals, die toen in hun Prime-periode zaten, speelden daarvoor. Ik kocht ook hun albums en vroeg om hun handtekeningen. Zij bloosden helemaal niet (nou, de waarheid is dat René een beetje bloosde voordat Otto verscheen en het ruïneerde), dus zat ik genadeloos achter ze aan totdat ze geen andere ontsnappingsmogelijkheid meer hadden dan Skullfuck uitbrengen. Vervolgens ging ik Colin lastigvallen.”

Je hebt twee solo-albums gemaakt als Akipo, Annoy en Locked Inside a Hungry Horse. Die albums zijn heel verschillend. De eerste is erg luidruchtig, de tweede lijkt meer doordacht. Kun je me vertellen wat je doel was, muzikaal gezien, toen je die albums opnam? Voldeden de resultaten aan je verwachtingen?
“Geen van deze twee albums heb ik beschouwd als “albums”. Ik heb echter wel compositorische en uitvoerende ideeën. Welnu, Annoy is veel bedachtzamer en meer gepland dan het album Locked Inside A Hungry Horse. De resultaten voldoen wel aan mijn verwachtingen; zo niet, dan zouden ze het daglicht in de eerste plaats al niet zien. Ik respecteer wat ik doe enorm.”

Op Locked Inside a Hungry Horse lijk je ook met de ruimte te spelen (akoestiek). Is dat correct? En ben je tijdens het spelen door de kamer gegaan?
“Nee dat heb ik niet gedaan, het komt allemaal door de kapotte, bijna onbruikbare sax die ik gebruikte en de akoestiek.”

Je speelde vorig jaar op twee uitgaven van Orthodox. Was het een goede ervaring? Had je ervaring met zo’n zware ritmesectie? Zijn er plannen voor de toekomst?
“Ik had wel ervaring met zware ritmes, ik heb in het verleden gespeeld met heavy (niet metal-)bands. De fysieke release van Kréas is er nog niet, dat zou voorlopig al een geweldig plan voor de toekomst zijn!”

De toon van je saxofoon op Supreme en op Kréas is heel anders. Waarom is dat? Was het een beslissing die je eerder hebt genomen of heb je dat spontaan gedaan?
“Ja, het was gepland. Het komt door verschillende mondstukken en gebruik of niet-gebruik van elektronica.”

Er zijn drie andere muzikanten met wie je vorig jaar hebt opgenomen: Nacho Jaula (als Forceps), Joel D’D en AG Davis. Kun je iets vertellen over die ervaringen?
“Telkens als ik erg geïnteresseerd ben in een kunstenaar, probeer ik contact met hem of haar te krijgen en samen te werken. Nacho Jaula is een geweldige en uiterst productieve muzikant die tegenwoordig verantwoordelijk is voor het editen en masteren van bijna al mijn werk (en hij is mijn geheime manager), dus het was een kwestie van tijd voordat dingen zouden gebeuren. Joel is een Amerikaanse gitarist die een deel van het jaar in Zuid-Spanje woont. Hij is ook een mooi persoon en houdt net als ik van wijn – ik denk dat hij een cryptopunk is. We praten altijd over muziek en ik heb samengewerkt met een band waarmee hij hier soms speelt, dus nogmaals: het was gewoon een kwestie van tijd. Wat AG Davis betreft, wat kan ik zeggen… Ik kwam op YouTube zijn werk en zijn samenwerkingen tegen met een saxofonist en componist die ik echt geweldig vindt: Jamison Williams. Toen ik luisterde en de kracht hoorde die hun werk had, was ik als verdoofd en bleef ik passief voor een langere periode. Jaren later kwam ik een uitgever tegen die het boek Bathory van AG verkocht op een boekenbeurs hier in Málaga. Toen ik hem vertelde dat ik AG kende en bewonderde, maakte hij direct een foto van me met het boek van AG en stuurde die naar hem. Het was bijna het lot. Het moest zo zijn.”

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst? Zijn er cd’s / tapes / digitale releases gepland voor dit jaar? Kun je er iets over vertellen?
“Er zijn plannen voor albums voor dit jaar. We zijn bezig met het masteren van een (dubbel)album dat ik met een nieuw trio heb gemaakt. Dan zijn er twee zeer persoonlijke – en van elkaar verschillende – albums die hopelijk uitkomen. We gaan met Forceps ook de studio in en als alles goed gaat, hoop ik nog productiever te zijn. Ik neem ook op voor het Poor Little Music-label en doe een samenwerking met een Amerikaanse vrije impro-unit waar ik dol op ben. ”

Wat is jouw mening over de muziekscene tegenwoordig?
“Ik luister naar veel geweldige dingen en ik zou graag tijd en geld willen hebben om van nog veel meer te kunnen genieten. Ik vind wel dat de neiging bestaat om het geluid te veel te polijsten in de opnames – soms is het geweldig, maar soms heb ik het gevoel dat het dan essentie en ruwheid verliest.”

Heb je plannen om in Europa te spelen, met name in Nederland?
“Dat zou geweldig zijn, vooral omdat ik hou van de stroopwafels die je daar hebt! Onzekere arbeids- en economische omstandigheden staan me echter voorlopig geen grote plannen toe. Ik ben er zeker van dat wanneer Norwegianism Records echt beroemd en rijk wordt, ze me daarheen zullen krijgen. Ik werk hard in die richting, ik gaf Thurston Mooore zelfs enige Norwegianism-liefde om te bezien of de zaken escaleren. Ik duim ervoor.”

Akipo bandcamp

 

English

Achilleas Polychronidis about his music, the power the performance offers and the wild dedication of the creator

From Málaga in Spain, saxophonist Achilleas Polychronidis, hailing from Greece, operates as a music explorer, free improviser and provocateur. His music is stubborn and he can make a hell of a noise. Last year Polychronidis had a very productive year, appearing on releases from Orthodox (Supreme and Kréas), Akipo (Locked Inside A Hungry Horse, Polychronidis solo), Forceps (Heaven Is A Place On Hell, Polychronidis with Nacho Jaula), Akipo & Joel D’D (Spain In The Ass) and Akipo & AG Davis (I met space Jesus last night and the space apostles, we smoked dope and gangraped a midget.). And he made a split-cassette with Robbie Michalchuk as well. There is more to come in 2018. It’s time to ask some questions to the wayward musician.

You are originally from Greece. You played in Fun With Nuns. What kind of band or project was that? How long did you play in Fun With Nuns?
“I did play and start Fun With Nuns with Panos O. We formed the band parallel to another band we played in, Holympous Grail, so we could play with our girls and focus on instruments we did not know how to play or use. Everytime someone told us they liked what we were doing, we invited them to join the band. That is how it was converted to a free big band collective. Of course at some point (the devilish “record an album for a company” faux pas) we did go back to instruments we were familiar with (myself on bass) to create a more solid sound. We even played with Damo Suzuki (former vocalist of Can) at some point. The project is still active in Greece I think. Even if myself & Panos are no longer living there, I have a slight impression we do not consider ourselves “out” of it. The future is very close & the past very far away. The present is ok and bloody.”

What was the reason you moved to Málaga, Spain? Was there a musical reason?
“No musical reason whatsoever. I was after my girl and good wine.”

Did you play with other musicians before you formed Skullfuck with Daniel Vega?
“I have been playing in bands since I was 18 & I have formed multiple projects with loads of musicians and artists.”

When did you learn to play the saxophone? Why did you choose that instrument?
“I never learned to play the sax, I haven’t even got my own sax; I am a bassist as I mentioned earlier. The sax sound appeared to me at 19 years old, when I read an article on John Zorn, titled “The Man Who Destroyed Rock Music” on a Greek mag. I immediately bought and abused some of his albums. Then I entered Holympous Grail, that was the first time I played alongside a sax. Panos has been a huge influence on me and he is god damn sexy when he’s got a sax in his mouth, so I wanted to be as hot as him I suppose. Of course, I failed.”

You seem to have a preference for unpolished, raw and noisy music. How come?
“I am (and mainly have been in my earlier years) an immense music explorer and music lover; I have also consumed and produced quite a lot of art. I don’t see any distinction between them two. What has interested me since the beginning is the power that the performance itself offers, the wild dedication of the creator as the oeuvre itself. And I have detected that when one immerses him/herself in that “Dionysian” state and disinfects from all that spam we have in our heads, it is quite easy to reach either an ether-like, almost monastic kind of silence or a raw, sweaty, shiny-teeth-in-the-dark animal kind of spiritual (and not only) violence. I tend to experiment (with) both but as noise is loud, people tend to notice it far more. High pitch and volume have something primitive and hugely political in them anyway and they are both still very provocative (and even hip, nowadays, I suspect).”

Talking about your saxophone-playing: what and who are your musical influences? Do you listen to other music as well?
“My influences are vast, nothing resists my ear. As to saxophonecentered music, I am quite certain people can detect it right away. But it all started with Sonic Youth, Zorn & Smegma years and years ago.”

How about the free jazz / free-improvise scene in Spain? How big is the audience for that kind of music in Spain? Do you play live often?
“I do not think there is a “scene” or maybe it’s me who is not part of “the scene” thus my ignorance. I’ve detected that certain cities have their community of performers who play between them and if they have the luck to have a musician who is more popular on Facebook or something (“Look at him, he plays in the UK!”, “Wow, look at that, he has got circular breathing AND has appeared on a 20 words article on The Wire, ten years ago!”) then they make loads of posts with nice, adorable, artistic photos and “festivals” and stuff. To my knowledge, there is no audience per se. Or again, maybe it’s me who does not have any audience per se, so I am just plain ignorant, which is ok with me. And no, we do not play live often – but this is not just for lack of spaces, but it is also because of personal and artistic differences and family matters.”

Albums by Skullfuck appeared on the Dutch label Norwegianism (which also released Forceps) and on the English label Raw Tonk. How did you get in touch with René Aquarius and Otto Kokke (Norwegianism) and with Colin Webster (Raw Tonk)? Did they contact you (or Daniel Vega) or did you or Daniel contact them?
“I was aware and highly inspired by the music of Dead Neanderthals. Then one day I went to a “free jazz” concert and I loved the rhythm section – I bought them an album and asked for their autograph. They blushed and smiled quite tenderly. We kept in contact and one day I visited them to their hometown and we recorded a tape. They were Orthodox. I then played on one of their concerts where they were headlining for Dead Neanderthals on their Prime period. I also bought them their albums and asked for their autographs. They did not blush at all (well, truth is Rene did blush a bit before Otto appeared and destroyed it) so I hunted them down mercilessly until they did not have any escape but to release Skullfuck. Then I annoyed Colin.”

You made two albums as Akipo, Annoy and Locked Inside a Hungry Horse. Those albums are very different. The first one is very noisy, the second one seems more thoughtful. Could you tell me what was your goal, musically speaking, when you recorded those albums? Did the results meet your expectations?
“Neither of these two albums were thought of as “albums”. I do have compositional and performative ideas, though. Well, Annoy has been much more thoughtful and planned actually than the “…Horse” album. The results do meet my expectations; if not, they would not see the light in the first place. I respect very much what I do.”

On Locked Inside a Hungry Horse you seem to play with the room also (acoustics). Is that correct? And did you move through the room while playing?
“No I did not, it is all due to the destroyed, almost unusable sax I am using and its acoustics.”

You played on two recordings by Orthodox last year. Did you have any experience with such a heavy rhythm section? Are there any plans for the future?
“I did have experience with heavy rhythms, I have played myself in heavy (not metal-)bands in the past. The release of Kréas (on tape) would be a great plan for the future, for the time being!”

The tone of your saxophone on Supreme and on Kréas is quite different. Why is that? Was it a decision you made before, or did you do that spontaneous?
“Yes, it was planned. Different mouthpieces and use/not use of electronics.”

There are three other musicians you recorded with last year: Nacho Jaula (Forceps), Joel D’D and AG Davis. Could you tell something about those experiences?
“Everytime I am deeply interested in an artist, I try to get in contact with them and collaborate. Nacho Jaula is an amazing and extremely productive musician who edits and masters almost all of my work nowadays (and my secret manager), so it was a matter of time for things to happen. Joel is an American guitarist who lives part of the year in south Spain; he is also a lovely creature and loves wine just like me – I think he is a cryptopunk. We always talk about music and I have collaborated with a band he is playing with here sometimes, so again, it was just a matter of time. As for AG Davis, what can I say… I came across his work and his collaborations with a saxman & composer I really dig, Jamison Williams, on YouTube. When I listened and saw the power their work had, I stayed numb for a large period of time. Years later I came across an editor who was selling AG´s Bathory book, at a book fair here in Málaga. When i told him I knew and admired AG he directly made me a photo with AG’s book and sent it to him. It was almost fate. It was meant to be.”

What are your plans for the near future? Are there any cd’s/tapes/digital releases planned for this year? Could you tell something about it?
“There are plans of albums for this year. We are finishing mastering of an almost double album I made with a new trio. Then there are two very personal -and distinct between them- albums coming out hopefully. We are also entering studio for Forceps and if all goes well, I hope to produce more. I am also recording for the Poor Little Music label, too and doing a collaboration with an American free unit I love.”

What’s your opinion about the music scene nowadays?
“I listen to a lot of great stuff and I would love to have time and money to be able to enjoy much much more. I do find though a tendency to polish sound too much in the recordings – sometimes it is great but sometimes I have a feeling of losing essence and roughness.”

Do you have plans to play in Europe, especially The Netherlands?
“That would be great, especially because I love those caramel cookies you have there! However, precarious labor and economic conditions do not allow me great plans for the time being. I am sure that when Norwegianism Records get really famous and rich, they will get me there. I am working hard to that direction, I even gave Thurston Mooore some Norwegianism love to see if things escalate. I cross my fingers.”