Norwegianism, 2017
Heaven Is A Place On Hell van het duo Forceps is de derde op 20 april verschijnende release van het Nijmeegse Norwegianism Records en van de drie is dit de hardste noot om te kraken. Hoewel er muzikaal veel te halen is, moet je als luisteraar door een bak overstuurde klanken, harsh noise, feedback, distortion en andere geluidseffecten heen die soms bijna te veel wordt. Bijna, want wie een paar keer de moeite neemt aandachtig te luisteren, wordt rijkelijk beloond.
Forceps bestaat uit de vanuit Málaga opererende muzikanten Nacho Jaula en Achilleas Polychronidis. Laatstgenoemde, saxofonist van Skullfuck, is de laatste tijd zeer productief, want dit is in korte tijd de derde release waar hij bij betrokken is, na soloplaat Locked Inside A Hungry Horse en duoplaat Spain In The Ass (met Joel D’D). De saxofonist houdt van onconventioneel spel en is niet vies van het gebruik van elektronica en objecten om daarmee zijn eigenwijze muziek te verrijken.
Van multi-instrumentalist Jaula is een hele rits uitgaven verschenen die op zijn bandcamp-pagina zijn te vinden. Hij opereert onder zijn eigen (achter)naam en onder het pseudoniem Chalana, maar vormt ook met Saul Wes het duo Grava en met Julio Senmove het duo Mamífero. Zijn muziek kunnen we onder de noemers experimenteel, ambient en vrije improvisatie scharen, waarbij de nadruk al naar gelang de muzikale bui van Jaula ligt op een van de genres.
Op Heaven Is A Place On Hell is het hoofdinstrument van Jaula de gitaar. Akipo speelt uiteraard saxofoon. Beide instrumenten worden echter door de elektronische mangel gehaald, en wel op niet mis te verstane wijze. Er blijft van de originele klanken van het instrumentarium geen spaan heel, slechts af en toe is een flard van een regulier bespeelde sax of gitaar te horen.
Op ‘Heaven I’ wordt nog enigszins voorzichtig begonnen, waardoor je zou kunnen denken dat dit een enigszins bedaarde, door ingehouden spanning gedomineerde, ambientplaat gaat worden. Niet dus, Forceps wil meer. In het begin dreigt de ontsporing al, maar die wordt pas na zo’n vijf minuten echt werkelijkheid door het combineren van iele klanken, scherpe noise en overdonderend geraas. De gespannen rust wordt wel weer teruggevonden, maar allerhande elektronische klanken blijven dreigend op de achtergrond aanwezig. De spanning is om te snijden.
Op ‘Heaven II’ gaat de kist met noise helemaal open. Distortion, feedback en ander elektronisch lawaai strijden om voorrang in een helse track die je oren teistert. Niet voor teergevoelige zieltjes dus, maar voor wie er tegen kan: de waanzinnige solo van Polychronidis aan het einde van het stuk is echt hemels. De saxofonist begint ook furieus in ‘Heaven III’, maar dat is van korte duur. De track is fragmentarisch opgebouwd, klinkt vrij machinaal en heeft een onheilspellende sfeer. Polychronidis is alomtegenwoordig in ‘Heaven IV’ doordat verschillende saxpartijen door elkaar heen klinken. Jaula voorziet het snelle saxspel van keiharde noise-interrupties en zijn elektronische spel krijgt op een gegeven moment zelfs de overhand. Het slot is echter weer voor de saxofonist.
En dan is er nog het monster dat ‘Heaven V’ heet. In de bijna vijftien minuten durende slottrack wordt nog even alles uit de kast getrokken aan effecten, bakken noise, maniakaal saxspel en gitaarfeedback. Rond de zesde minuut is er even tijd voor contemplatie, maar de rust wordt al snel ruw verstoord met een overstuurde gitaarsolo, waar ook nog een bezeten sax overheen gaat. Er breekt een heuse noise-storm uit die niets en niemand spaart. De harde muzikale windvlagen zijn zowel een geseling als een genot voor de oren.
De muziek van Forceps als mooi betitelen is niet aan de orde, maar het is wonderlijk hoe uit het samengaan van soms bijna pijn aan de oren doende herrie toch muziek ontstaat die spannend, opwindend en overdonderend is. En die daardoor toch iets bevat wat je schoonheid zou kunnen noemen.
Heaven Is A Place On Hell. Zelden was een albumtitel zo doeltreffend.
Opduvel 