Norwegianism, 2017
Eind 2015 verscheen van het Engelse duo Colin Webster (saxofoon) en Andrew Lisle (drums) de cassette Firehouse Tapes op het Raw Tonk-label van Webster. Het betrof opnames, gemaakt in een oude brandweerkazerne, die op een oude cassetterecorder werden opgenomen, later digitaal gemastered en weer teruggezet op cassette. Op uiteindelijke tape zijn zes ruwe improvisaties te horen van een muzikaal uitermate vindingrijk duo dat wars van effectbejag zijn eigenwijze ding doet.
Voor Void Into Shape, dat op vrijdag 20 april aanstaande verschijnt, wijkt het duo uit naar het Nederlandse Norwegianism Records, dat de muziek op cd uitbrengt. In de tussentijd hebben Webster en Lisle vaak samen opgetreden, als onderdeel van Kodian Trio (met Dirk Serries) en als duo (vorige maand nog in De Pletterij in Haarlem en in De Ruimte in Amsterdam in het kader van vijf jaar Raw Tonk Records). Dat de muzikanten uitstekend op elkaar ingespeeld zijn, mag dus geen verrassing heten. De vraag is of zij elkaar – en de luisteraar – nog kunnen verrassen.
Mocht daar enige twijfel over bestaan, dan wordt die op Void Into Shape direct weggenomen. Lisle en Webster (hier op alt- en baritonsax) dagen elkaar uit, vullen elkaar aan, stoten elkaar af en verkennen de mogelijkheden van hun instrument en het samenspel in alle hoeken en gaten. Dat gebeurt op subtiele, aftastende wijze, maar met hetzelfde gemak wordt een portie vrij kabaal gemaakt. Muzikale afslagen die worden genomen door de een, worden moeiteloos gevolgd door de ander en het spelplezier spat van elke gespeelde noot af.
Als geheel klinkt het nieuwe album iets toegankelijker dan Firehouse Tapes, maar dat wil niet zeggen dat we hier met radiovriendelijke muziek van doen hebben; het blijft rauwe, behoorlijk abstracte en onconventionele vrije improvisatie die op het eerste gehoor zelfs wat ongerieflijk kan klinken. De schoonheid zit in de zoektocht van de muzikanten en in de tegendraadsheid en rauwe intensiteit van de muziek.
Void Into Shape telt elf improvisaties en de veelzijdigheid die Webster en Lisle daarin tentoonspreiden, doet je als luisteraar duizelen. Het arsenaal aan expressiemiddelen lijkt onuitputtelijk en muzikale ideeën volgen elkaar snel op en dat maakt dat het soms lastig is om vat te krijgen op de muziek, maar ook dat je als luisteraar aan je stereo gekluisterd blijft, aandachtig luisterend om vooral niets te missen.
Webster gebruikt een scala aan blaastechnieken: hij giert, smakt, zuigt, kleppert, snatert en vibreert. Lisle weet ook van wanten: hij slaat, aait, roffelt, schuift, schuurt en wrijft op snare, toms, bekkens, zijkanten en randen. De klanken die hij produceert zijn soms wat ongemakkelijk, bijvoorbeeld wanneer hij met een bekken in tegendraadse richting over een van de toms schuift, maar er schuilt altijd een muzikaal idee achter. Nergens vervallen de muzikanten in egotripperij: het doel is het samenspel, niet het solistische spel.
De stukken op het album variëren van robuust en druk (‘Circles and Lines’, ‘Cross’) tot ingehouden en spannend (‘Abstractions’) en van speels en kwiek (‘Patterns Emerge’ ‘Clear Aspect’) tot aftastend (‘Parallel Space’ ‘Void Into Shape’). In een aantal stukken is een ontwikkeling te horen, wordt ingetogen begonnen en naar verloop van tijd hard uitgehaald (‘Raveled and Unraveled’). Het spel van Webster op baritonsax zorgt soms voor een met zijn werk met draaitafelmuzikant Graham Dunning te vergelijken onderhuidse spanning, maar door het drumwerk van Lisle ontstaat toch een geheel andere sound.
Op Void Into Shape horen we twee muzikanten die elkaar door en door kennen, maar die ook nog steeds een sterke mate van onbevangenheid en enthousiasme aan de dag leggen. Ieder stuk op het album heeft een eigen karakter, dat aan verandering onderhevig kan zijn maar niet zodanig dat de samenhang uit het oog wordt verloren. Het spontane samenspel is inventief, origineel en soms ronduit spectaculair. Bij Webster en Lisle kent creativiteit echt geen grenzen.
Opduvel 