Norwegianism, 2017
Het is ineens topdrukte bij Norwegianism Records, want na een stilte van een jaar verschijnen op 20 april aanstaande liefst drie uitgaven op het Nijmeegse label. Een daarvan is het debuut van Meglamancha, Soil getiteld. Meglamancha is een duo bestaande uit Marlon Wolterink en Freek Philippi. De donderdag te verschijnen digitale uitgave mag dan een debuut zijn, onbekenden in de muziekwereld zijn beide muzikanten zeker niet.
In Winterswijk is de White Noise Studio gevestigd, waar heel wat fraaie muziek is opgenomen of is gemastered (recentelijk onder andere Dead Neanderthals en Orthodox). Verantwoordelijk daarvoor is Marlon Wolterink, die zich behalve als producer en (opname)technicus nu ook als drummer laat gelden. Freek Philippi is eveneens producer, maar ook gitarist/synthspeler/zanger/songschrijver van Fruit Of The Original Sin, een band die twee jaar geleden in positieve zin opviel met de cd The Black Lodge, waarop een mooie mix is te horen van nineties gitaarrock, hardrock, grunge, stonerrock en industrial.
Het laatste genre is in uitvergrote vorm terug te horen op het debuut van Meglamancha, en waar bij Fruit Of The Original Sin het liedje centraal staat, is de muziek op Soil gebaseerd op geluid en ritmiek. Drone en noise zijn mede bepalende factoren en Wolterink en Philippi nemen langer de tijd om de muzikale ideeën tot wasdom te laten komen dan in een standaard rocksong gebruikelijk is. Beiden zijn naast hun basisinstrument (drums en gitaar) in de weer met elektronica en juist die elektronica is voor een groot deel verantwoordelijk voor de muzikale koers die wordt gevaren.
Opener ‘Horizon O’ zet zwaar aan met een dreinende drone en harde drumslagen. Onder die laag worden donkere elektronische klanken neergelegd, later vergezeld gaand van spacey geluiden. Elektronische dansmuziek klinkt lichtjes als invloed door, maar krijgt niet de overhand, daarvoor klinkt de muziek te zwaar en te industrieel. Na ruim drie en een halve minuut sterven de klanken weg, waarna plotsklaps het roer wordt omgegooid door het inbrengen van harde noise. Gebleven zijn de zware tromslagen, maar nu gedrenkt in een zee van elektronisch kabaal, alsof de drummer van alle kanten wordt aangevallen door om hem heen cirkelende creaturen. Wolterink slaat de aanvalsgolven van zich af door het tempo te verhogen en door een stampende beat te slaan, die uiteindelijk alleen overblijft.
Meglamancha maakt gebruik van drones, maar klinkt allesbehalve minimalistisch. Als ‘Horizon O’ dat nog niet bewezen had, blijkt dat wel uit het daaropvolgende ‘Horizon A’, dat een strak ritme hanteert dat van meet af aan wordt begeleid door een veelvoud aan elektronische klanken, aanvankelijk chaotisch, maar na zo’n twee minuten overgaand in een techno-motief dat samen met de drone de grondlaag vormt waaromheen muzikale plaagstoten worden uitgedeeld door elektronica, gitaar en drums. Het noisegehalte stijgt naarmate het stuk vordert, dreigt zelfs de overhand te krijgen, totdat na bijna zeven minuten het zaakje ineenstort. De straffe technobeat doemt echter al gauw weer op en het duo gaat onverdroten verder op de ingeslagen weg.
Na twee heftige, opwindende tracks, wordt op ‘Horizon B’ het lawaai wat getemperd. Het tempo is lager, de drone en het drumspel rustiger, de gitaar kalm zwevend, de muziek post-rockachtig. Het stuk is op schitterende wijze opgebouwd. Her en der doemen nieuwe geluiden op, zoals verschillende aanslagen op een gitaar en synths. Wolterink slaat een marsritme, dat echter net geen marsritme is, daarvoor is de beat te ongelijkmatig. Het stuk blijft daardoor een enigszins statisch karakter behouden. ‘Horizon B’ wordt langzaam afgebouwd, door het afpellen van de muzikale lagen waarna één synthtoon het stuk besluit.
Een nieuwe verrassing duikt op aan het begin van ‘Horizon C’, door het gebruik van fluisterende stemmen als ritmisch instrument. Het gaat prachtig samen met de bekkenslagen, waarmee spanning wordt opgeroepen. Na ruim twee minuten volgt een uptempo beat; de gitaardrone is meerlagig, waarbij ook gebruik wordt gemaakt van feedback. Het gitaarwerk van Philippi zou als ambientstuk niet misstaan, maar de straffe beat en de in intensiteit toenemende elektronische klanken maken het muzikale plaatje pas echt compleet.
Wolterink en Philippi leveren als Meglamancha een bijzonder geslaagd album af, een waar je niet op uitgeluisterd raakt, want zowel door de verschillende muzikale lagen als door de vele kleine details die de muziek rijk is, valt bij iedere draaibeurt iets nieuws te ontdekken. Op Soil wordt het nodige kabaal gemaakt, maar ondanks een veelvoud aan industriële klanken wordt een zekere speelsheid bewaard. Soms klinkt de muziek, te midden van alle hectiek, zelfs aanstekelijk door de opwindende ritmiek. Een schitterend debuutalbum dat hopelijk een vervolg krijgt.
Opduvel 