Eigen beheer, 2020
Otto Kokke kennen we als saxofonist bij Dead Neanderthals en MNHM, maar ook daarbuiten is hij muzikaal actief. Zo deed hij onlangs nog mee bij de Amsterdamse indierockers van Apneu in het nummer ‘Porcelain’. Ook solo is de Nijmegenaar in de weer. Drie jaar geleden verscheen van zijn soloproject Veni Om de cassette Faith in the Light of Now, een ambient/drone-plaat met Kokke in een meditatieve en spirituele bui, getuige de oosterse invloeden en het trance-opwekkende effect.
Kokke is niet alleen saxofonist. Op het album van Veni Om maakte hij zijn muziek met synths en ook bij Dead Neanderthals wil hij zijn saxofoon nog wel eens in de koffer laten om drones te creëren met synths, zoals op het album Life. Ook de samenwerking van Dead Neanderthals en Jason Stoll onder de noemer Twin Sister laat Kokke op toetsen horen. Op het titelloze album van dat trio is hij verantwoordelijk voor de verslavende zware drones.
Kokke heeft een nieuw soloproject, genaamd Kultus, waarvan nu een eerste digitaal album is verschenen: Sonic Pressure. De muziek is opgenomen in april 2020 tijdens de Covid-19 lockdown. De drones die Kokke onder de noemer Kultus produceert, sluiten niet aan op de muziek die hij als Veni Om maakt, maar hebben overeenkomsten met Twin Sister. Kultus onderscheidt zich dan weer van Twin Sister doordat de klankkleur in de muziek van Kultus veel donkerder is en de drones nu op zichzelf staan en geen ondersteuning krijgen van bas en drums.
Sonic Pressure telt drie stukken, twee lang en een relatief kort, waarop Kokke met Kustom amps, Korg synthesizers en MXR flangers zware drones maakt. Zo zwaar, dat de noemer ‘drone metal’ en de naam Sunn O))) opdoemen. Die laatste vergelijking is niet omdat de sound van Kultus verschrikkelijk veel lijkt op die van Sunn O))), maar om aan te geven hoe heavy Kokke in de weer is op zijn solo-album.
Opener ‘Goats’ is het langste stuk op de plaat. Zware dichte drones kleuren het muzikale landschap dat je als luisteraar helemaal insluit. Zo nu en dan verschiet het geheel van kleur, simpelweg door de toonhoogte te veranderen. Als die naar beneden gaat, ontstaat een doom-effect, terwijl het verhogen van de toonhoogte een toename in intensiteit teweegbrengt. De fluctuaties zijn minimaal maar duidelijk. Toch is de drone in zijn algemeenheid koersvast en zijn er nauwelijks schommelingen in dichtheid. In die dichtheid zijn wel de verschillende lagen te onderscheiden. De drones bevatten veel distortion en klinken rauw en ongepolijst.
‘Snakes’ zet direct hard in en is iets hoger van toon dan ‘Goats’. De donkere onderlaag klinkt iets minder vervormd en er zit wat beweging in. Wanneer Kokke nog een extra laag distortion aanbrengt, krijgt het stuk een massief karakter. Vanaf dat moment vinden de fluctuaties plaats achter de dikke muur van geluid, om er vervolgens onderdeel van uit te maken. De algehele klankkleur blijft nagenoeg hetzelfde. Beduidend korter is ‘Vultures’, dat niet alleen minder lang duurt maar ook meer beweging laat horen. Er zit een duidelijk hoorbaar motief in het gelaagde klanklandschap.
De drie stukken op Sonic Pressure zijn zwaar, doomy en indringend. Er gebeurt schijnbaar niet zoveel, maar toch is de muziek aan verandering onderhevig, zij het vaak in de diepte en niet aan de oppervlakte. Op hoog volume beluisteren wordt aangeraden. Dat kan een aanslag zijn op je trommelvliezen, maar dan wel een genotvolle.
Opduvel 