Solitude Productions, 2018
In Rusland is Solitude Productions gevestigd. Het label is opgericht in 2005 en richt zich op doom metal, variërend van traditionele doom tot funeral doom. Solitude Productions brengt muziek uit van bands van over de hele wereld. Zo kwam eind vorig jaar Timewrought Kings van het Nederlandse Apotelesma uit bij het Russische label, maar ook S van Mesmur, dat als standplaats de Verenigde Staten heeft maar waarvan de leden uit verschillende landen komen.
Dat ze bij het Russische label oog en oor hebben voor goede doom metalbands, wordt nogmaals bewezen met het uitbrengen van de ep Soil van Postmortal. Dat is een relatief nieuwe band uit het Poolse Krakau, waarvan vorig jaar een eerste single in eigen beheer is verschenen. De muziek van Postmortal bevindt zich op het randje van doom metal en funeral doom, met een lichte death metal-touch. De band doet het met twee gitaren, bas, drums en vocalen en dus zonder toevoegingen van keyboards, synths of samples. Dat levert een elementaire sound op die op deze debuut-ep goed uit de verf komt.
Soil telt drie nummers, die zich logischerwijs in traag tempo voortbewegen. Alle drie de tracks klokken rond de acht minuten, voor dit genre een doorsnee-lengte. De nadruk ligt op de gitaren, die trage riffs maar ook melodieën produceren. De sfeer is – ook dat is logisch – melancholiek, depressief zelfs en de teksten behandelen onderwerpen als dood, doem en verdriet, zo wil men doen geloven. Je verstaat er geen moer van, want de vocalen worden met een diepe grunt gebracht.
In feite doet Postmortal niet echt iets aparts, maar de manier waarop de band zijn muziek voor het voetlicht brengt, is overtuigend en de songs zijn goed opgebouwd en blijven, ondanks het constante trage tempo (dat wel wisselt) en sombere sfeer, boeien. Sterke troef is de melodieuze, vrij heldere gitaar die her en der opduikt. Eerste song ‘Elusion’ opent zelfs met een melodieus intro en ook daarna ligt de nadruk op melodie, al ligt daar natuurlijk een trage riff onder. Erg fijn zijn ook de gedeelten waarin de leadgitaar en de vocalen bijna unisono opereren.
Gesproken woord is ook geen unicum in het (funeral) doomgenre, maar de manier waarop de Polen het gedoseerd inzetten werkt. Zonder te opzichtig op emotie te spelen wordt het sombere en berustende gevoel goed overgebracht. De gitaren houden elkaar goed in evenwicht, de bas klinkt zwaar en de drums staan goed in de mix, klinken niet te zwaar maar wel effectief. De grunt is weinig variabel en ook niet echt agressief, maar komt wel onheilspellend over en dat past goed bij de muziek.
Het tempo ligt in ‘Nighttime Serenity’ een fractie hoger dan in de openingstrack. Bijzonder is de ene stuwende noot die een van de gitaren maar blijft herhalen: simpel, doeltreffend en zeer fraai. Ook het stilleggen van het tempo en weer op gang trekken na zo’n tweeënhalve minuut, is een schot in de roos. ‘Seven’, dat beduidend meer agressie herbergt dan de andere twee songs, begint met een ronkende bas en feedback, waarna een zware riff zijn intrede doet. Dat zorgt voor een volle sound, maar Postmortal waakt ervoor de hele song vol te proppen, laat de riff zo nu en dan wegvallen, zodat, wanneer weer wordt aangezet, dat extra hard aankomt. Ook de vertraging van het tempo halverwege, gepaard gaand met (opnieuw) feedback, werkt grandioos.
Postmortal doet niets nieuws, maar combineert stijlkenmerken op zodanige wijze dat er steeds iets gebeurt. De songs blijven logge gevaartes, maar met de nodige variatie wordt voorkomen dat verveling kans krijgt om wortel te schieten. Daarnaast zit het met de emotionele impact wel snor en ook productioneel is goed werk geleverd. Soil is een uitstekende ep van een veelbelovende doom metalband.
Opduvel 