Solitude Productions, 2017
Uit Utrecht komt het vijftal dat zich Apotelesma noemt. De bandleden zijn ook allemaal terug te vinden in Monuments, de doom metalband met black metal-invloeden die in 2012 werd opgericht (er zijn meer Monuments) en waarvan in 2014 de ep The December Sessions verscheen. Als Apotelesma brengen de heren nu het debuut Timewrought Kings uit, een album waar de ambitie en bevlogenheid vanaf straalt. Toch zijn er wat kanttekeningen te maken, al doen die uiteindelijk niet af aan het fraaie eindresultaat.
Apotelesma is niet over een nacht ijs gegaan, dat is af te horen aan de muziek op het album. Niets is aan het toeval overgelaten en van de opbouw, uitvoering en productie is duidelijk werk gemaakt. Op het titelnummer na, dat als een rustig intermezzo kan worden beschouwd, zijn alle nummers op de plaat erg lang. De structuur blijft echter helder en nergens vervalt de band in het eindeloos herhalen van dezelfde monster-riff. De contrasten tussen hard en zacht zijn mooi en de afwisseling tussen grunts en cleane zang pakt ook goed uit.
Wat Apotelesma wel vergeet te doen, is échte agressie uitstralen en de muziek een smerig randje geven. De productie is daar mede debet aan. Die mag vetter. Voor een doom metalband klinkt de band behoorlijk clean. Iets te netjes zelfs. Het zal een bewuste keuze zijn, maar de plaat had aan intensiteit gewonnen als ook vuile handen zouden zijn gemaakt. Die intensiteit is trouwens wel in voldoende mate aanwezig als het gaat om het overbrengen van emoties. Apotelesma weet in zijn lange songs op het gevoel te spelen, zowel in de heavy stukken met grunts als in de passages met de sterk naar voren komende cleane zang.
Hoe goed de zang ook is, die ligt iets te nadrukkelijk bovenop de muziek. Opduvel had liever gezien dat de vocalen meer begraven waren onder de dikke laag muziek, zodat de zang onderdeel uit zouden maken van de muziek in plaats van als een toevoeging te klinken. Tot slot – en dan is het klaar met het gezeur – zouden de gitaren juist iets prominenter in de mix mogen staan, want het zijn de vaak echt schitterende gitaarpartijen die kraak en smaak geven aan de muziek.
Waar Apotelesma zonder meer goed in is, is het creëren van een doomy sfeer terwijl tegelijkertijd het gevoel voor melodie en songstructuur niet uit het oog wordt verloren. De plaat staat bol van de muzikale ideeën en het is knap dat de band die in goede banen weet te leiden en zelfs zo in de nummers weet te verwerken dat de woorden ‘geforceerd’ en ‘topzwaar’ niet van toepassing zijn.
‘Aural Emanations’ opent met een rustig gedeelte, dat direct de sombere sfeer neerzet. Zodra op standje heavy wordt overgeschakeld pakt de melodieuze gitaar de tristesse als vanzelfsprekend over. De drums zijn opvallend aanwezig in het bandgeluid, waar de gitaren wat meer naar voren hadden mogen komen. Maar daar hebben we het al over gehad. De cleane zang is zuiver en werkt bijzonder goed in het gedeelte waarin de grunt tegenwerk biedt. Verveling krijgt geen moment de kans om toe te slaan omdat er steeds iets gebeurt en nergens plichtmatig wordt teruggegrepen naar een eerdere muzikale vondst.
Ook ‘The Weakest Of Men’ begint met een rustig intro, voordat bruut ingegrepen wordt door een diepe grunt. De droefenis wordt versterkt door gesproken woord, het trage tempo en de in mineur spelende gitaren. Verrassend is de Nederlandstalige cleane zang die ergens halverwege opduikt en volstrekt natuurlijk overkomt. De tempoversnelling aan het eind is bijzonder fraai en het gebeurt zonder dat de constante, sombere stemming van het nummer geweld aan wordt gedaan.
Een uitstekend nummer is ook ‘Our Blooming Essence’, dat erg langzaam begint en een tempoversnelling kent na ruim drie minuten waarin vooral het ritmische patroon van de bas opvalt. Daarna valt het nummer stil en volgt een lange rustige passage met gesproken woord, voordat de desolate heavyness weer wordt opgepakt. Tegen het einde wordt opnieuw het tempo omhoog gegooid, maar van een herhaling van zetten is geen sprake. Opduvel heeft het minder op de dubbele basdrum die opduikt. Dat is echt too much en het werkt storend. Het duurt gelukkig maar kort.
Het afsluitende ‘Remnants’, dat start met gesproken woord, weet de desolate sfeer in een iets hoger tempo neer te zetten. Na de betoverende eerste zes minuten, komt de cleane zang wat plompverloren aanzetten. Dat is jammer, want muzikaal blijft ‘Remnants’ overtuigen. In dit nummer kiest Apotelesma wel wat vaker voor een herhalende riff dan in de voorgaande tracks, maar het werkt uitstekend. De prachtig solerende leadgitaar is de kers op de taart. Wanneer de cleane zang tegen het einde nog een keer tevoorschijn komt, valt die wat beter op zijn plaats. Uiteindelijk wordt het album rustig afgesloten, nogmaals met gesproken woord.
De hiervoor besproken pijnpuntjes daargelaten, is Timewrought Kings een opperbest doom metal-album, eentje waarop voor lange tijd iets te halen valt. De ideeënrijkdom is groot en dat maakt dat de kreet ‘nu-weten-we-het-wel’ opgeborgen blijft. Ambitieus klinkt het album zeker, pretentieus nergens. Bovendien weet de band op het gemoed te werken, echt te raken. Een knappe prestatie.
Opduvel 