Solitude Productions, 2017
Funeral doom is een (nog) trager en somberder variant van doom metal. Waar precies de grens ligt tussen hoofd- en subgenre, is de vraag. Qua tempo en mistroostigheid kan Mesmur in ieder geval onder de noemer funeral doom worden geschaard en binnen dat subgenre is de band beslist een van de allerbeste bands. Die conclusie kon al getrokken worden aan de hand van het titelloze debuut uit 2014, maar met het tweede album S meldt Mesmur zich definitief aan de funeral doom-top.
Het kwartet wordt geleid door gitarist/keyboardist/componist Jeremy L. Hij is ook de drijvende kracht achter de progressieve black metalband Dalla Nebbia. De overige bandleden verblijven niet in L’s buurt en S is dan ook tot stand gekomen zonder dat de muzikanten zich ooit tegelijkertijd in een en dezelfde ruimte hebben bevonden. Je hoort het niet aan de plaat af. De partijen van vocalist Chris G, bassist Michele M en drummer John D sluiten nauw op elkaar aan, maar een grotere prestatie is dat de emotionele impact van de muziek bewaard is gebleven. Het risico van het op deze wijze ter wereld brengen van een klinisch product is dus knap omzeild.
Het onderwerp van het album is de ‘madness of the cosmos’, die gigantische en chaotische leegte die ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Desondanks klinkt de muziek van Mesmur erg aards. Het doet denken aan onherbergzame, kille en duistere berglandschappen met oneindige afgronden, waar de mens een nietig wezen is, gedoemd om zijn dagen in eenzame duisternis te slijten. Voor het creëren van die sfeer draait deze band zijn hand niet om. Vanaf de eerste tonen wordt de luisteraar meegevoerd in de zware, onheilszwangere atmosfeer van S.
Zoals het in het (sub)genre betaamt, is de funeral doom van Mesmur niet songgericht; de algehele sfeer is belangrijker dan de in veel genres gebruikelijke kop en staart. Uiteraard beweegt de muziek zich ook traag voort, maar dit viertal waakt ervoor de muziek tot een statisch geheel te maken. Er is een gang voorwaarts. Met een slepende en vaak tergend langzame tred weliswaar, maar toch: er is een gang voorwaarts, al zijn er ook atmosferische passages te beluisteren.
De atmosferische klanken worden door Mesmur behoedzaam en doelbewust ingezet, zodat die passages niet louter bindmiddelen zijn maar betekenis hebben binnen het geheel, binnen het verhaal dat zich in dat trage tempo ontvouwt. De band houdt zijn muziek sowieso simpel, wat de algehele sfeer ook ten goede komt. De synths vervullen een sobere rol binnen het geheel; het zijn de gitaren die het melodische werk doen en de toetsen dienen slechts ter ondersteuning, ter accentuering van de kille en ontredderde stemming.
S telt vier stukken, waarvan de eerste drie rond een kwartier klokken en de vierde track iets minder dan zeven minuten duurt. In de drie lange werken horen we de grunt van Chris G, die duidelijk aanwezig is maar niet bovenop de muziek is gelegd. De vocalen krijgen zo een functie als een van de instrumenten. Sterkste wapenfeiten van de band zijn echter de uiterst sombere melodielijnen en mineurakkoorden van de gitaar, die geladen zijn met zwaarte en droefheid en daardoor op het gemoed werken.
S is verschenen op het Russische doom metal-label Solitude Productions. Als je label ‘solitude’ heet, kun je maar beter zorgen dat eenzaamheid en desolaatheid van iedere gespeelde noot afstralen. Dat is exact wat de in Amerika zetelende band bewerkstelligt op dit album. Mesmur weet met simpele middelen en basisingrediënten een imposante sound te creëren. In een subgenre waarin saaiheid regelmatig op de loer ligt, is dit een stralend lichtpunt, al roept dat natuurlijk associaties op met zaken waar deze muziek niets mee van doen heeft. Ontzagwekkend in duisternis en treurnis, laten we het daar op houden.
Opduvel 