Joyful Noise, 2017
De muziek van Deerhoof kan al meer dan twintig jaar als ‘prettig gestoord’ worden betiteld. De verrassing is er de laatste jaren wel af, maar ieder album van de band tot nu toe is de moeite meer dan waard omdat er altijd een paar gekke indierockpareltjes (met uitstapjes naar andere genres) op te vinden zijn. De keerzijde is dat de speelse muziekopvatting ook wat niemendalletjes en minder geslaagde probeersels op de platen doet belanden, maar op het vorig jaar verschenen The Magic zijn die tot een minimum beperkt.
Ruim een jaar later is het alweer tijd voor de opvolger, Mountain Moves genaamd. De band lijkt daarop de bakens heel bewust wat te verzetten. We kennen Deerhoof als lekker tegendraads, noisy ook, maar daar horen we op het nieuwe album wat minder van terug. De muziek bevat minder noise, minder garage en minder punk. De speelsheid is gebleven, maar het wordt in wat rechtlijniger banen geleid.
Daar is misschien het blik gastmuzikanten dat is opengetrokken debet aan. Op Mountain Moves horen we Juana Molina, Jenn Wasner, Laetitia Sadier, Awkwafina, Xenia Rubinos, Matana Roberts en Chad People en Devin Hoff. Het eigen werk van de gasten vinden we in verschillende muzikale disciplines, maar Deerhoof heeft eigenlijk geen gastmuzikanten nodig om tot een ratjetoe aan stijlen te komen; dat kunnen ze zelf maar al te goed.
Verrassen doet een enkele gastmuzikant wel, zoals Awkwafina, die ‘Your Dystopic Creation Doesn’t Fear You’ van hiphop voorziet met haar vocalen. Het past wonderwel in het geluid van Deerhoof. Ook de bijdrage van saxofoniste Matana Roberts op de titelsong is van meerwaarde. Zij voegt een portie freejazz toe aan de op zich al sterke song.
Waar Deerhoof de humor nooit uit het oog verliest, klinkt op dit album ook een serieuzer toon in de vorm van een cover van The Staple Singers. ‘Freedom Highway’ lijkt een statement tegen de slechte bejegening en behandeling van immigranten en andersdenkenden in het Amerika van president Trump. Ook de uit verschillende hoeken komende gastmuzikanten blijken met een doel te zijn gekozen, om de voordelen of misschien zelfs de noodzaak van diversiteit te benadrukken.
Het is een motto dat met graagte wordt onderschreven, maar het levert niet Deerhoofs sterkste album op. Waar de muziek tot nu toe altijd vrolijk stemde door humor te verpakken in speelse en springerige songs, ontbreekt het daar op dit album een beetje aan. Opener ‘Slow Motion Detonation’ (met Juana Molina) is een goed voorbeeld: de sound is vertrouwd, maar het tempo laag en de opbouw voorspelbaar, terwijl juist in het onvoorspelbare de kracht van Deerhoof ligt. De sound is op Mountain Moves ook wat helderder dan voorheen, waardoor het gruizige element – dat ook een kracht is van de groep – minder naar voren komt. Zo zou ‘I Will Spite Survive’ (met Jenn Washer) met een wat ruwer randje aan kracht winnen. Nu is het een vervelend popliedje. Hetzelfde geldt voor ‘Come Down here & Say That’ (met Laetitia Sadier).
Er is ook het nodige hetzelfde gebleven, zoals het charmante Japanse accent van Satomi Matsuzaki en het tegendraadse drumwerk van Greg Saunier. En gekke liedjes, zoals op dit album ‘Con Sordino’, waarop in de tweede helft een ontregelende gitaar opduikt. Funk horen we in het ritme van ‘Begin Countdown’ en dat dat Deerhoof goed staat, is geen nieuws. Bovendien horen we hier voor het eerst een bak noise en dat is door de fletse indruk die het eerste gedeelte van de plaat maakt meer dan welkom.
Er komt leven in de brouwerij en dat wordt voortgezet met het eerder genoemde ‘Your Dystopic Creation Doesn’t Fear You’ en de indierock/pop van ‘Ay That’s Me’, dat even een stevige injectie krijgt. De melige bui die wordt geventileerd in de lalala’s van ‘Singalong Junk’ (met Xenia Rubinos) is echter weinig verheffend. Daar staat dan de geslaagde Zuid-Amerikaanse invloed die te horen is op ‘Kokoye’ tegenover. Besloten wordt met de Bob Marley-song ‘Small Axe’, die een charmant eigenwijze bewerking krijgt.
Deerhoof heeft deze keer geen plaat gemaakt die je direct in een betere stemming brengt. De muziek klinkt minder alternatief en meer voor de hand liggend dan we van het viertal gewend zijn. Of dat louter aan de gastmuzikanten ligt, is moeilijk te beoordelen, maar Mountain Moves is muzikaal niet de meest geïnspireerd klinkende plaat van Deerhoof. Hopelijk klinkt de band fantasierijker en springeriger op het volgende album.
Opduvel 