Luxor Live, Arnhem
Zondag 21 mei 2017
De Arnhems-Nijmeegse platenwinkel Kroese heeft zijn eigen label, Kroese Records, en daarop zijn onlangs twee puike releases verschenen: Like A Child van The Shady Greys en Blood Moon van The Cubical. Beide acts zijn te vinden bij AUC Bookings en dus is het niet verwonderlijk dat de bands ook eens het podium delen. Op zondagmiddag zijn ze te aanschouwen in de bovenzaal van Luxor Live in Arnhem.
Zowel op The Cubical als op The Shady Greys kunnen de etiketten ‘bluesrock’ en ‘garage’ worden geplakt, maar verder zijn de verschillen groter dan de overeenkomsten. Voornaamste verschil, naast de bezetting (vijf om twee), is dat het Engelse vijftal weliswaar ruig maar toch ook gestileerd klinkt, waar het vanuit Amsterdam opererende Oostenrijks/Franse duo in het geheel niet aan polijsten doet en de muziek zo rauw mogelijk voor het voetlicht brengt. Die constatering dient niet als waarde-oordeel te worden opgevat, want beide bands overtuigen vanmiddag op eigen wijze.
The Shady Greys openen en spelen een half uur. Gitarist Marcus Hayes trapt af met een vuige gitaarsolo, die als vanzelf overgaat in een song zodra slagwerkster Cathérine Coutoux met haar handen op haar cajón (houten handtrommel) begint te slaan, onderwijl met haar voeten percussie bedienend. Het is opvallend hoe vol het slagwerk klinkt, waardoor een bas niet wordt gemist. Dat komt ook door het harde en bluesy gitaarspel van Hayes, die een patent lijkt te hebben op goed in het gehoor liggende maar smerige gitaarriffs, -licks en -solo’s. Slechts een enkele keer valt op dat het instrumentarium wat beperkt is, maar storen doet het nergens.
Het duo speelt in een hoog, maar niet steeds hetzelfde tempo, zelfs binnen nummers wordt gevarieerd. Slechts één keer, net over de helft van het optreden, wordt een langzaam bluesnummer gespeeld, alle andere songs zijn uptempo. De vergelijking met The White Stripes is makkelijk gemaakt, wat ook een beetje komt door het stemgeluid van Hayes, maar The Shady Greys zijn primitiever, ruiger en trashier. En leuker. Hayes zegt dat The Shady Greys slechts de opwarmer zijn voor The Cubical. Met een energieke set bewijst het duo wel iets meer te zijn dan dat.
Het uit Liverpool afkomstige The Cubical bracht inclusief de nieuwe plaat vijf albums uit, waaronder een liveplaat. Blood Moon laat een band in topvorm horen en het is te hopen dat de Engelsen die vorm meenemen naar Arnhem. Dat is zo, blijkt al direct nadat opener ‘I Want Money’ is ingezet. Op de laatste plaat wordt de muziek op enkele nummers verfraaid door een paar gastmuzikanten op cello en blaasinstrumenten. Live wordt die functie vervuld door de baritonsaxofoon.
Zoals gezegd klinkt The Cubical gestileerder dan The Shady Greys, maar dat wil niet zeggen dat de Engelsen een minder opwindende live-act zijn. De band haalt zijn mosterd uit sixties-garage, pop en bluesrock en beschikt over een zanger met een heerlijk rauwe strot. Maar bovenal heeft het vijftal een arsenaal aan goede songs tot zijn beschikking, die stuk voor stuk weten te boeien door een lekkere hook of een repeterende gitaarriff die uitnodigt tot meeknikken of dansen.
En er is die baritonsaxofoon, waardoor de livesound van The Cubical een enkele keer tegen het geluid van Barrence Whitfield & The Savages aanschuurt, vooral in de snellere stukken. De nadruk van de set ligt niet te zwaar op het laatste album, er komt ook wat ouder werk voorbij. De band straalt een en al positieve energie uit, ook als de teksten niet rooskleurig zijn, en zelfs technische problemen met de leadgitaar aan het begin van het optreden drukken de stemming niet. Naarmate het optreden vordert doemt meer en meer de vraag op waarom deze band niet groter is. Met opzwepende nummers als ‘Conman 512’ ‘Shipwrecked 737’ en ‘I Believe It When I Love You’ moet de band menige festivalweide in vuur en vlam kunnen zetten.
Een concert van The Cubical is fun, niet in de laatste plaats door het zichtbare spelplezier van de bandleden en de wederzijdse humor waaruit de goede onderlinge verstandhouding blijkt. Zelfs met het voorstellen van de bandleden in de toegift, iets waarvan Opduvel normaliter niets moet hebben, komt de band goed weg omdat het wordt geïntegreerd in een song die nauwelijks onder het voorstelrondje lijdt. Retro of niet, het kan niet anders of The Cubical maakt vrienden deze middag.
Opduvel 