Hubro, 2017
Er staan enkele genre-aanduidingen boven deze recensie om de muziek enigszins te categoriseren. Dat is wellicht tegen het zere been van de leden van het Noorse trio Cakewalk, want dat presenteert zich als een gezelschap dat qua muzikaal vocabulaire niet gebonden is aan genres. En daar zit wat in ook, want het is lastig om de muziek van Cakewalk ergens op vast te pinnen. Neem de aanduidingen boven dit stuk dus niet al te serieus, maar zie die slechts als voorzichtige verwijzingen naar de verschillende richtingen waarin we deze muziek moeten zoeken. Het zegt niets over het geheel.
Maar goed, Cakewalk dus, een trio bestaande uit Øystein Skar (synths), Stephan Meidell (gitaar, bas, synth) en Ivar Loe Bjørnstad (drums) dat met Ishihara zijn derde album uitbrengt, na Wired uit 2012 en Transfixed uit 2014. De iets langere pauze tussen de voorlaatste en de nieuwe plaat komt omdat de bandleden ieder actief zijn in andere projecten, zoals Highasakite en Glow (Skar), Strings and Timpani, Erlend Apneseth Trio en Krachmacher (Meidell) en Hedvig Mollestad Trio (Bjørnstad), en zij daardoor de afgelopen jaren in beslag zijn genomen.
De titel van het album betreft een test voor kleurenblindheid, waar de muziek van het drietal juist is te kwalificeren als veelkleurig. De bandleden trekken zich niets aan van genregrenzen of geijkte songstructuren, maar dat levert een plaat op die minder vrij klinkt dan je op grond van die constatering zou verwachten. De zes stukken op het album zijn gecomponeerd, al hebben ze gedeeltelijk al improviserend vorm gekregen. Het levert een veelzijdige en soms hectische plaat op, waarin geen twee nummers op elkaar lijken, maar waarop die verschillen niet leiden tot een richtingloze bedoening.
Het is een drukte van belang aan het begin van opener ‘Monkeys’. De vervreemdende, spacey synthgeluiden komen van alle kanten op je af en pas nadat bas en drums een gedegen ondergrond neerleggen, na circa een minuut, komen die geluiden enigszins tot bedaren. Het zware ritme van bas en drums is verslavend en daar overheen klinkt een langzame, spooky synthmelodie, die wordt omgeven door allerlei geluiden. Het ritme van ‘Shroomm’ is totaal anders, wat lichter van toon, geaccentueerd door percussie en met een lichte West-Afrikaanse inslag. Bovenal is dat ritme erg aanstekelijk. Uit de synth worden weer de meest wonderlijke klanken getoverd, soms lijkend op een fluit, maar even later weer voluit ‘spacend’.
De stemming wordt iets bedrukter, berustender ook, in het tragere ‘Dome’, dat wat minder volgepropt zit met geluiden maar waarin wel een paar keer een bijna orkestrale klank wordt gefabriceerd. Mooi is de opbouw van het lange ‘State’, als in post-rock, ware het niet dat de muzikale invulling veel te divers is om het daarmee af te doen. Naast de loodzware baspartij is er weer een opvallende rol voor de als een fluit klinkende synth. Het stuk slaat halverwege om, alsof ineens vlakbij een goederentrein langskomt. Het tweede gedeelte is sneller. Soms lijkt het of de wind langs je oren suist. En daar is plots die fluitmelodie weer, nu omgeven door een veelvoud van klanken, gitaar en stuwende drums. Niet te bevatten, je valt van de ene verbazing in de andere.
Even bijkomen is er niet bij, want ‘Apostrophe’ volgt. Dat is een relatief kort stuk, ogenschijnlijk wat makkelijker te behapstukken, maar ook hier wordt het dwingende ritme weer gepaard aan een enorme hoeveelheid synthklanken, zowel aan de oppervlakte als dieper liggend. Het afsluitende ‘Rebound’ is wat langzamer en het ritme is zwaarder en meer percussief. De synth maakt de track afwisselend spacey, jazzy, proggy en noisy. Aan het einde wordt afgebouwd, zodat het album rustig eindigt.
Ishihara is niet erg lang, nog geen veertig minuten, maar de plaat bevat een hoeveelheid muzikale details voor wel drie volledige albums. Het album vraagt door de soms duizelingwekkende dosis geluiden wat van het incasseringsvermogen van de luisteraar. In alle hectiek wordt echter niet vergeten structuur aan te brengen in de stukken, veelal door een stuwend ritme van bas en drums, maar ook door terugkerende motiefjes in het synthspel. De muziek van Cakewalk mag dan lastig te categoriseren zijn, dit trio heeft wel een duidelijke visie. Een indrukwekkend veelkleurige visie.
Opduvel 