Kroese, 2017
Van de vele detailhandelzaken die de afgelopen jaren de deuren hebben moeten sluiten, bestaat een flink deel uit platenwinkels. Van de ruim achthonderd winkels zijn er geen honderd meer over. Dat is te betreuren, maar een moeilijker markt en dalende verkoopcijfers kunnen ook creativiteit stimuleren, omdat winkeleigenaren zich genoodzaakt zien hun producten ook op een andere manier aan de man te brengen.
Bij Kroese in Arnhem hebben ze dat goed begrepen. Naast de winkel is men al een flink aantal jaren actief als online-aanbieder en in de winkels (in Arnhem en Nijmegen) vinden geregeld instore-optredens plaats. Sinds 2015 is daar op initiatief van Henk Visser een eigen platenlabel bij gekomen, Kroese Records, waarop inmiddels al zo’n vijftien uitgaven zijn verschenen.
Vandaag verschijnt op Kroese Records de cd Like a Child van The Shady Greys. Dat is een bluesrock/garagerockduo, bestaande uit de Oostenrijkse gitarist Marcus Hayes en de Franse percussioniste Cathérine Coutoux. Dat tweetal is in Amsterdam neergestreken en sinds 2012 hebben zij al vele malen opgetreden en het album Let Her Go, Let Her Go, God Bless Her (2013) en de ep Follow (2015) het licht laten zien.
The Shady Greys staan voor lo-fi, energieke, op blues gebaseerde garagerock. Aan een vergelijking met The White Stripes valt niet te ontkomen, maar The Shady Greys zijn trashier en grimmiger dan het Amerikaanse duo. Like a Child is geproduceerd door Robin van Saaze (Robbing Banks, Heiza, voorheen Drive Like Maria) en die heeft gelukkig geen scherpe kantjes van de sound afgeslepen, waardoor vrijwel niets van de rauwe energie van het duo verloren is gegaan.
Opvallend is het minimale instrumentarium waarvan het tweetal gebruik maakt. Hayes speelt gitaar en Coutoux cajón (een houten handtrommel) en voetpercussie. Het is vooral de gitaar die verantwoordelijk is voor de ruige sound van The Shady Greys, waar de cajón en percussie voor de ‘drive’ zorgen. Coutoux’ ritmische spel valt te prefereren boven het plompe drumspel van Meg White. Behalve de twee basisinstrumenten zijn op Like a Child slechts tamboerijn en wat handgeklap van producer Van Saaze te horen.
De stijl van The Shady Greys is simpel en beperkt, maar daarbinnen maakt het duo wel maximaal gebruik van de mogelijkheden. Het songmateriaal is redelijk afwisselend en over de hele linie sterk, het dynamische potentieel wordt benut en er wordt gevarieerd in tempo. Dat laatste gebeurt ook binnen een nummer, zoals in de opener en tevens titeltrack, dat snel en vurig begint maar halverwege wordt vertraagd, wat bijzonder goed uitpakt.
Ook elders wordt even gas teruggenomen, zoals in ‘We Better Build A Wall’, dat bestaat uit rustige coupletten en een stampend refrein. In ‘Sodapops’ is de rust van tijdelijke aard, maar ‘Too Little Too Late’ besluit de plaat op ingetogen maar lo-fi-wijze. Helemaal niets mis mee, maar het sterkst zijn The Shady Greys als flink wordt doorgehaald in tracks als ‘Loose’, ‘Money’ en ‘Scream & Shout’ en de gitaarriffs, -licks en -solo’s je om de oren vliegen. En ook in die tracks is het niet louter ‘hoofd-naar-beneden-en-recht-vooruit’; elke song herbergt een paar kleine details, waardoor geen verzadiging optreedt. Speciale vermelding verdient nog ‘Not On My Street’, de meest veelzijdige track op het album, mooi opgebouwd en met een fraaie tempoversnelling. En toch keurig net boven de drie minuten klokkend.
Like a Child is gewoon een lekker ruig plaatje van een band die meer aandacht verdient, net als de platenzaak in de straat. Volgende week is het Record Store Day, dus op naar de plaatselijke platenboer, bijvoorbeeld om dit fijne schijfje aan te schaffen.
Opduvel 