Midira, 2018
N is de naam waaronder gitarist Hellmut Neidhardt, afkomstig uit Dortmund, zijn muziek uitbrengt. De ambient- en drone-muzikant doet dat op verschillende labels als Denovali, Consouling Sounds, Genesungswerk, Empiric Records en Midira Records. Op het laatste label verscheen onlangs de vierenvijftigste uitgave van N, getiteld Suedfall.
Voordat Neidhardt zijn output als solo-artiest begon, maakte hij deel uit van [Multer], dat experimenteerde met het op het snijvlak van analoge en digitale wijze genereren van klanken. Als N is Neidhardt vervolgens regelmatig samenwerkingen aangegaan, onder andere met Sankt Otten, Jim Campbell, Dirk Serries, Simulacra, Mirko Uhlig, Segment en Tzesne. Eind vorig jaar verscheen de cd Lux van het orkest The Dorf en N, waarop het gitaarspel van N wordt verweven in de eigenzinnige composities van bandleider Jan Klare.
De muziek op Suedfall is niet helemaal nieuw. De live-opname die de eerste plaatkant beslaat (‘Suedfall 19:42’) is de originele liveversie van het stuk, op 10 juni 2011 opgenomen in de Christuskirche in Bochum. Kant 2 (‘Suedfall 23:07’) betreft een in de studio opgenomen versie. Die is opgenomen als soundtrack voor de vorig jaar verschenen korte film Der Blinde Fotograf van regisseur Max Walter. ’19:42′ is eerder uitgebracht als N[21] op een digitale compilatie en een eerdere solo studioversie is uitgebracht als deel van N[22] Goor.
N kan dus met het basisidee variëren, zoveel is duidelijk, als niet door de informatie hierboven, dan toch – en vooral – door het luisteren naar het album. De ambient en drone van de gitarist is van het consequente soort; hij bouwt geduldig, traag en laag voor laag aan zijn pure muziek, zonder overbodige versieringen. Suedfall bewijst dat die muzikale opvatting uitstekend werkt en tot verschillende resultaten kan leiden. Op de live-opname vormt een steady drone de ondergrond voor langzaam opkomende en wegstervende gitaarklanken. Op vloeiende wijze worden nieuwe lagen toegevoegd en wordt van toonsoort veranderd. Het is geen technisch spel, deze muziek lééft, zwelt steeds verder aan, waarbij N ook noisy klanken toevoegt aan het geheel, waardoor een gitaarstorm ontstaat. De sfeer is desolaat, koud, verlaten.
Die sfeer is ook terug te vinden in de studioversie, maar de muzikale invulling verschilt behoorlijk van de live-opname. Waar in ’19:42′ door het gebruik van distortion een rafelrandje wordt gecreëerd, houdt N het op kant 2 van de plaat wat helderder, al zijn noisy klanken waarneembaar op de achtergrond. Het stuk begint met een drone van een orgel, waar zachte gitaarklanken overheen worden gelegd. Een belangrijke rol is weggelegd voor de elektrische viool, bespeeld door Vanessa Kreutz. De langgerekte vioolklanken kleuren prachtig bij de drone en de gitaarlagen die N aanbrengt en die combinatie maakt ook dat de muziek een grote emotionele impact heeft. Na ruim negen minuten neemt de muziek welhaast orkestrale proporties aan, waarna de intensiteit tergend langzaam wordt afgebouwd, tot uiteindelijk stilte resteert.
Wie de lp koopt, krijgt nog een extra download erbij. Dat betreft een bewerkte versie van de filmscore zoals gebruikt in de film en die voornamelijk gebaseerd is op Suedfall van N. Dialogen en geluiden uit de film zijn ook te horen en op het eind zelfs een elektronische beat en zang (van Dirk Koltermann). De muziek heeft een heel andere impact dan in de puur instrumentale vorm, zoals te horen op de lp, en is vooral minder rechtlijnig. Het ambient-karakter wordt zelfs af en toe losgelaten. Bepaalde klanken (viool, orgel) worden uitgelicht. De score haalt het zonder beelden niet bij de stukken die op de lp te vinden zijn, maar geeft een interessant inkijkje in hoe de muziek in de film is verwerkt.
Maar met of zonder filmscore-versie: N toont op Suedfall hoe hij op schilderachtige wijze lange klanken combineert tot luisterrijke soundscapes, tot muziek met een grote emotionele draagwijdte. Fascinerend van begin tot eind.
Opduvel 