Records and Tapes, 2018
Netherlands is een in 2008 opgericht trio uit New York dat onder leiding staat van zanger/gitarist Timo Ellis. Na het fraaie Audubon uit 2016 laat de band nu van zich horen met de ep Hope Porn. De stijl die op het laatste album te horen was, lijkt behoorlijk definitief, want de ep biedt niet veel nieuwe inzichten. Behalve dat de sound en het songschrijverschap zijn doorontwikkeld. In de goede richting, welteverstaan.
De muziek van Netherlands bevat invloeden uit genres als doom metal, glamrock, hardrock, stonerrock en sludge metal, waarin een hang naar de jaren zeventig is te bespeuren maar met een eigentijdse heavy sound. Grootste troef in die sound is de synthbas van Ava Farber, die de zwaarte van de muziek benadrukt, killer-riffs uitspuwt en soms voor een futuristische touch zorgt.
Het trio weet kennelijk als geen ander dat de synthbas het onderscheid maakt, want de troefkaart wordt op Hope Porn nog iets meer uitgespeeld dan op Audubon. Als contrast fungeert de hoge stem van Ellis, die veelal zijn falset gebruikt en daarmee voor de lichte kant van de muziek verantwoordelijk is. Contrast is er ook door de soms zelfs poppy zangmelodieën, waardoor Netherlands in al zijn heavyness behoorlijk toegankelijk klinkt.
Het is niet veel bands gegeven om tegelijkertijd bombastisch en poppy te klinken en daarmee weg te komen. Netherlands draait er zijn hand niet voor om en schudt de sterke melodieën én zware riffs uit de Brooklynse mouw. Dat begint direct bij opener ‘Fakir Mintas’, dat er ogenblikkelijk stevig inhakt, waarna fluisterende vocalen volgen. Het refrein is verdomd catchy, terwijl de synthbas ronkt en de gitaar accentueert. Hoe kort de song ook duurt, de muziek zit boordevol ideeën; van een voorspelbare couplet-refrein structuur is geen sprake.
Ook rockt Netherlands niet steeds alleen maar recht vooruit, getuige het hoekige ritme van ‘The Moon Boy Swing’, waarin het onderscheid tussen de laag gestemde gitaar en de synthbas soms moeilijk te maken is. Mooi zijn de gitaarlicks die de boel verfraaien. Veel pessimistischer klinkt ‘Negative Likes’ en dat niet alleen door de titel. De muziek is nog iets zwaarder aangezet en de toon is een stuk duisterder. Wellicht hadden de drums nog iets zwaarder mogen klinken, maar dat is een klein minpuntje in een ijzersterkte song, waarin het chaotische gedeelte waarin het vaste ritme wordt losgelaten een zeer geslaagde manoeuvre is.
Het trio heeft onmiskenbaar een eigen sound, die echter ook zou kunnen gaan vervelen als de band niet zoveel afwisseling zou weten aan te brengen binnen de beperkingen die de stijl met zich brengt. ‘A New Hope’ is veel optimistischer van toon dan ‘Negative Likes’. De synthbas zorgt voor een futuristisch randje en een koortje voor toegankelijkheid. Daarna is het tijd voor doom, want ‘Deathless’ wordt gekenmerkt door een zware Black Sabbath-riff en melodielijnen die bij menige doom metalband op de verlanglijst zullen staan. ‘Deathless’ eindigt met een rustig en somber outtro.
Voor de laatste song ‘Rewild!’ lijkt de band nog een keer een blik met ideeën te hebben opengetrokken. De vocalen zijn licht en melodieus en gitaar en synth zorgen voor een psychedelisch randje. Synthbas en drums toveren daarachter een machtig ritme tevoorschijn. De elementen culmineren in een ritmisch prachtig slot. Einde van een ep waarop de muziek rockt en groovet dat het een lieve lust is. Naar verluidt ligt al een heel nieuw album op de schappen. Snel uitbrengen s.v.p., want dit smaakt naar meer.
Opduvel 