De Platenbakkerij, 2017
Toen bassist Wilbert de Joode in 2016 de Boy Edgar Prijs won, trok hij het land in om zijn muzikale kunsten te vertonen. Hij koos ervoor om samen te werken met de jonge musici Jasper Stadhouders en Onno Govaert. Het tekent de bassist, die als gevestigde naam nog steeds een enorme drive heeft om nieuwe muziek te creëren en daarbij oog en oor heeft voor jong muzikaal talent. Ook in Omawi speelt De Joode samen met relatief jonge muzikanten.
Drummer Onno Govaert is bij liefhebbers van een energieke bak jazzherrie bekend als drummer van het onvolprezen Cactus Truck, maar inmiddels heeft hij uit en te na bewezen ook in minder explosieve muzikale varianten van wanten te weten. Marta Warelis is een Poolse pianiste die sinds een paar jaar in Amsterdam is neergestreken, waar zij al in verschillende ensembles haar opwachting maakte.
Het trio Omawi (de naam is afgeleid van de drie voornamen) bracht afgelopen november de eerste cd Inscapes uit, een plaat die pas over twee dagen in De Ruimte in Amsterdam zijn releaseparty beleeft. De opnamen stammen overigens al uit november 2015. Het zou zonde zijn om het album ongemerkt voorbij te laten gaan, want het drietal brengt een aangenaam avontuurlijk soort vrije impro die uitblinkt in ideeënrijkdom en speelplezier. Warelis is de meest op de voorgrond tredende muzikant, maar in feite is sprake van drie gelijkwaardige muzikanten die elkaars mogelijkheden beproeven.
De piano staat in de mix wel opvallend ver naar voren. Warelis’ spel is spontaan en kwiek, waarbij haar gedachten vaak verschillende kanten op lijken te gaan. Korte frasen zijn in de meerderheid ten opzichte van lange melodielijnen en op een idee wordt niet al te lang voortgeborduurd. De stukken op het album klinken daardoor meer als een aaneenschakeling van ingevingen dan als uitgewerkte ideeën met een kop en een staart. Het maakt de muziek onvoorspelbaar en het komt ook de levendigheid ten goede.
De basklank van De Joode is niet vol en rond en op dit album zelfs regelmatig aan de iele kant. De bassist speelt regelmatig percussief en hij is allerminst een betrouwbare begeleider. Liever laveert hij vrij plukkend, tokkelend en zelfs slaand door de pianotonen, op zijn eigen onnavolgbare manier. Warelis laat overigens regelmatig ruimte om De Joode en Govaert als duo naar voren te laten komen. De Joode vult die ruimte niet met melodieuze bassolo’s, maar vervolgt zijn niet-lineaire weg vol tegendraads en gedreven spel.
Govaert legt geen power in zijn drumspel, dat is niet waar deze muziek om vraagt. Met vooral snare en bekkens, maar ook met bijvoorbeeld belletjes, legt hij fraaie accenten en zorgt hij voor variatie en tegenwicht. In slotstuk ‘Stone’ gaat hij wat luider tekeer, maar verder blijft hij qua volume onder dat van de piano. Govaert en De Joode lijken elkaar perfect aan te voelen en precies te weten wanneer te accentueren en wanneer in te houden.
Inscapes telt vijf stukken waarin de individuele kwaliteiten van de drie muzikanten goed naar voren komen, maar waarin zij toch vooral schitteren in het samenspel, in de manier waarop zonder concessies te doen aan het individuele spel gezamenlijk wordt opgetrokken en spontane vondsten worden herkend en daarop wordt ingespeeld. Het resultaat is zeer flexibel, dynamisch en avontuurlijk. Een erg mooi album van een trio dat het hopelijk niet bij deze ene uitgave laat.
Opduvel 