Audiotrauma, 2018
Kalle Lindberg en Lasse “W424” Alander komen uit Lappeenranta, gelegen in Zuidoost-Finland. Beide muzikanten zijn al actief sinds midden/eind jaren negentig en zij maakten beiden deel uit van Republic Of Desire, een industrial metalband die in de periode 2001 – 2011 drie albums, een ep en een single uitbracht. Na het uiteenvallen van de band ging Lindberg verder in het eenmansproject Protectorate, waarvan in 2012 ep Come Fall en in 2016 het album Protectorate verschenen. De metal was op die twee uitgaven naar de achtergrond verdrongen ten faveure van een electro industrial-sound.
Lindberg vroeg Alander om voor liveconcerten toe te treden tot zijn project en zo ontstond de samenwerking die heeft geleid tot het oprichten van Cardinal Noire, aanvankelijk als zijproject van Protectorate. Of het duo waarvan nu Deluge is verschenen nog steeds als zijproject moet worden gezien, is de vraag. Muzikaal gezien wijkt Cardinal Noire niet heel veel af van Protectorate, al wordt op het nieuwe album wel voor een wat hardere aanpak gekozen.
Deluge is het tweede album van het Finse tweetal, na het titelloze debuut uit 2015. Net als die plaat staat het nieuwe album vol met zware, donkere en pessimistische industrial die het niet van subtiliteiten moet hebben maar van een nietsontziende, harde en kille sound waarvan de gevoelswaarde ver onder het nulpunt ligt. Het is een formule die werkt, maar waarin eentonigheid op de loer ligt, zodanig dat een heel album boeien tot de onmogelijkheden behoort.
Zo niet bij Cardinal Noire. Aan de strakke sound wordt niet getornd, maar met dansinvloeden en noise weet het tweetal wel onderscheid te maken. De metalachtergrond klinkt hier en daar door maar treedt niet echt op de voorgrond. De muziek barst wel uit zijn voegen van de industriële lagen die worden aangebracht. De vocalen van Lindberg zijn schreeuwering, koud en zwartgallig. Er komt geen spatje licht door in het duistere universum van Cardinal Noire.
Het best op dreef is het duo als de harde synth-noise wordt gecombineerd met dansbare beats, zoals in ‘Controlled Addiction’, ‘Useful Idiot’ en ‘Community Collapse’. De invloeden zijn duidelijk: Skinny Puppy, Front 242 en een enkele keer Laibach. Die laatste meer in sfeer dan in sound, want Cardinal Noire klinkt veel agressiever dan de band uit Slovenië. Mooi is dat de band gefocust blijft, nergens overbodige fratsen nodig heeft en strikt bij zijn kenmerkende stijl blijft.
De machinale muziek heeft wel een paar draaibeurten nodig, pas dan onderscheiden de nummers zich van elkaar en openbaren zich details die aanvankelijk ongemerkt voorbijgaan. Ondanks die gedetailleerdheid zaagt Cardinal Noire van dik hout planken; met name de beats zijn hard. Slechts een enkele keer is er ruimte om iets rustiger aan te doen, zoals in de titeltrack, dat qua tempo een stap terugdoet en een intro kent met een symfonisch randje. Ook ‘Reliance’ voltrekt zich in een langzamer tempo dan de meerderheid van de songs op het album, maar heeft wel dezelfde harde impact. Hetzelfde geldt voor het afsluitende ‘Bury My Heart In A Landfill’.
Het zijn echter tracks als ‘No Reformation’ die de gang van zaken op het album bepalen. In dat nummer zijn de sterke punten van het Finse duo samengebald: straffe beats, agressie, mechanische sound en kille vocalen. Het zijn kenmerken die voor menige industrial band opgaan en origineel is de muziek op Deluge ook niet te noemen, maar Cardinal Noire weet de muzikale eigenschappen te combineren tot een geheel met een eigen smoel. Dat is genoeg voor ruim een half uur negativisme van het voldoening gevende soort.
Opduvel 