Gizeh, 2018
Van het uit Leeds afkomstige sextet Hundred Year Old Man verschijnt later dit jaar het eerste volledige album bij Gizeh Records. Vorig jaar september verscheen al eerste single Black Fire, een fraai visitekaartje met vooral een zeer sterke en heavy titeltrack. Het wachten op het album wordt nu nogmaals verzacht door het uitbrengen van de ep Rei, waarop de Engelse groep laat horen dat binnen de kaders waarin men opereert de nodige variatie mogelijk is.
Zo was de ambient-invloed op de single (voorzien van nog twee nummers, waardoor de single in feite langer duurt dat deze ep) teruggedrongen, maar duikt die nu weer op. Verder weet de band te doseren: het geluid hoeft niet altijd vol en zwaar te zijn; met het scheppen van de juiste atmosfeer bereikt Hundred Year Old Man hetzelfde indringende resultaat. En als het dan toch heavy wordt, komt dat des te harder aan. Dat laatste is niet een originele, maar in het geval van deze Britten wel zeer doeltreffende formule.
De ep opent met ‘Sun & Moon’, dat met gesproken woord wordt ingeleid. Het slagwerk legt een doorlopend strak post-rock-ritme op aan de muziek, die opvallend mellow blijft klinken. De gitaren scheuren of schuren niet, maar spelen spaarzame, dreigende noten, die overigens ook gemeen klinken. De schreeuw van zanger Paul Broughton zorgt voor het hardcore/sludge-randje. Hundred Year Old Man kiest er niet voor om de intensiteit toe te laten nemen, door bijvoorbeeld het volume van de gitaren op te schroeven om zo op te boksen tegen de schreeuwzang van Broughton. In plaats daarvan blijft de muziek enigszins op de achtergrond ten opzichte van de vocalen en dat werkt buitengewoon goed. Als dan ook nog een dunne synthlijn wordt toegevoegd, is het helemaal raak. Een fantastische opener.
Daarna volgt een interlude, wat een beetje vreemd is op een ep die, inclusief die interlude, slechts drie nummers telt. Toch fungeert ‘A Year In The North Sea’ prima tussen de twee langere tracks in. Het ambient- en ook wat collage-achtige stuk herbergt gitaren, stemmen, synths en vogelgeluiden. Er is dreiging, niet constant, maar opkomend en wegebbend.
Op volstrekt logische wijze volgt daarna het titelstuk van de plaat. ‘Rei’ begint als een spannend post-rock-gevaarte (Mogwai ten tijde van Young Team is een hoorbare invloed). Ook hier klinken de gitaren op de achtergrond. Maar dan barst de hel los: de sludge-riff wordt ingezet en Broughton schreeuwt de longen uit zijn lijf. Neurosis is niet ver weg, maar Hundred Year Old Man houdt zijn muziek soberder en overzichtelijker dan de Amerikaanse sludge-grootmeesters. De afwisseling post-rock / sludge metal wordt een aantal keer herhaald, met variaties, en elke keer slaagt de band erin intens en verschroeiend voor de dag te komen. De laag gestemde gitaren in combinatie met de getergde vocalen zijn daar voornamelijk debet aan. De laatste minuut is voor wat vibrerende synthklanken.
Net als Black Fire kan Rei worden beschouwd als een uitstekend visitekaartje van een band die zijn gemene muziek kruidt met ingrediënten die hongerig maken naar meer. Post-rock/metal, ambient en sludge gaan op volkomen natuurlijke wijze samen. Hundred Year Old Man kan overduidelijk veel meer dan één kunstje en is een zeer welkome nieuwe loot aan de post- en sludgemetal-stam. En dus eindigt deze recensie hetzelfde als die van Black Fire: laat dat volledige album maar snel komen.
Opduvel 