Gizeh, 2017
Hundred Year Old Man komt uit het Engelse Leeds en dit gezelschap bracht in 2015 een titelloos album uit. Op die plaat is een mengeling van post-metal, sludge metal en ambient te horen, waarbij vooral het laatste genre een niet te onderschatten stempel drukt op de muziek. Inmiddels heeft de band getekend bij Gizeh Records en met Black Fire wordt een eerste teken van leven op dat label gegeven.
In de tussentijd zijn wat dingen veranderd, met name in de bezetting. Er is van personeel gewisseld en enkele bandleden zijn van instrument geswitcht. Zanger Paul Broughton is de gelederen komen versterken, Tom Wright speelt geen drums maar gitaar en Dan Argyle beroert nu niet de bas maar is verantwoordelijk voor keyboards en samples.
Ook muzikaal is er wat veranderd, want Black Fire pakt heavier uit dan het titelloze debuut. Bovendien is de ambient nagenoeg verdwenen en klinken nu ook hardcore-invloeden door, zonder dat daarmee aan de stijl van de band wordt gemorreld. Het gaat hier overigens om een single, maar op cd worden aan ‘Black Fire’ nog twee tracks toegevoegd, waardoor de totale lengte op een ep-waardige zesentwintig minuten komt.
‘Black Fire’, beginnend met feedback, hakt er meteen in, maar in een traag tempo, waardoor de zware sludge een zwarte doomrand krijgt. De hardcore-invloed komt naar voren als vocalist Broughton zijn intrede doet. Daarna wordt even gas teruggenomen om spanning op te bouwen en dan explodeert de song pas echt. De mineurakkoorden van de gitaren, de bas, de drums, de vocalen: het staat allemaal op tien. De doom-riff is machtig, de sound kolossaal en smerig en de impact groot. Heel groot. Tegen de zesminutengrens wordt iets rustiger aan gedaan en horen we een vertelstem, gevolgd door een wanhopig schreeuwende Broughton. Hundred Year Old Man creëert ook instrumentaal echte emotie, die ligt tussen radeloosheid en woede. De post-metalgitaar die na minuut zeven opduikt draagt daar zijn steentje aan bij. In de laatste anderhalve minuut wordt nog een keer alles uit de kast getrokken.
Na de weergaloze titeltrack is de overgang naar de Pink Floyd-cover ‘Welcome To The Machine’ even wennen. Het origineel wordt gedomineerd door akoestische gitaren, tape-effecten en synths; bij Hundred Year Old Man zijn daarvan alleen de synths dominant aanwezig. De band uit Leeds trekt het stuk naar zich toe door er een aardedonkere rand aan te geven. De sound is bijna vanzelfsprekend zwaarder dan die van het origineel, al is de heaviness van ‘Black Fire’ zo goed als verdreven, totdat na vijf minuten naar een zinderende climax wordt toegewerkt. ‘Welcome To The Machine’ toont aan dat Hundred Year Old Man niet voor een gat te vangen is en dat in principe alles mogelijk is.
Tot slot bevat Black Fire een demo-opname van ‘Disconnect’, een mooie symbiose van doom-, sludge- en post-metal. Het eerste gedeelte is zelfs als post-rock te betitelen, met name door de heldere gitaarsound. De overgang naar metal gaat gepaard met schreeuwvocalen. Heavy stukken en post-rock wisselen elkaar op natuurlijke wijze af en de emotionele impact is even groot als die van de titeltrack, al is die track wel sterker dan ‘Disconnect’. Bijzonder mooi is het gedeelte zonder drums – met iets op de achtergrond klinkende gitaren – en de opbouw naar het wat snellere tweede gedeelte (maar uiteraard wordt geen snelheidsrecord gebroken).
Black Fire is vooral door de imponerende titeltrack, maar ook door de gewaagde cover en door het in de demoversie al geslaagde ‘Disconnect’ een dijk van een plaat. Het eerste visitekaartje van Hundred Year Old Man op Gizeh Records is dus een hele fraaie. Laat dat volledige album maar snel komen.
Opduvel 