Gizeh, 2017
Het werkschema van gitarist Aidan Baker bijhouden is welhaast onbegonnen werk. Even je ogen sluiten en alweer een nieuwe uitgave heeft het licht gezien. Het arbeidsethos van de tegenwoordig in Berlijn residerende Canadees staat niet in de weg aan het leveren van kwaliteit. Ook nu is het weer raak. Na het ook op Gizeh Records verschenen Nonland, een samenwerking met slagwerker Karen Willems, lijkt met de titel Noplace sprake van een logisch vervolg. Maar nee, de muzikale aanpak wijkt op de nieuwe lp behoorlijk af.
Dat heeft natuurlijk te maken met de twee companen van Baker op dit album. De Britse multi-instrumentalist en componist Simon Goff, gedeelten van het jaar woonachtig in Berlijn, speelt viool op Noplace. Goff voelt zich in meerdere genres thuis. Zijn eigen muziek is atmosferisch van aard en het gebruik van elektronica schuwt de Engelsman niet. Baker en Goff zijn de laatste jaren overigens vaker in elkaars gezelschap te vinden, check de BSP Live Series.
Thor Harris maakt muziek met Thor & Friends, waarvan vorig jaar en dit jaar een album verscheen, maar Harris is natuurlijk vooral bekend als percussionist van Swans in de periode 2010-2016. Dit jaar verscheen eveneens Walker Harris English, de samenwerking van Harris met Lawrence English en Conor Q. Walker. Verder vinden we Harris in Shearwater en eerder ook in Angels of Light.
Wie bekend is met het werk van met name Baker, zal niet verbaasd zijn dat de muziek op Noplace in de categorie ambient en drone geschaard kan worden. Daarmee zijn we er echter niet, want dit album bestaat uit meer dan alleen uitgesponnen soundscapes. De toevoeging van Harris is daar debet aan, want zijn drums maken dat de muziek erg vitaal klinkt en zo nu en dan zelfs naar rock neigt. Het album is slechts in een paar uur tot stand gekomen. Desondanks klinkt ieder stuk op de plaat als een goed doordacht geheel.
De rock-kant van het trio komt het sterkst naar voren in ‘Red Robin’ en ‘Tin Chapel’, waarin de drums voor een stuwende ondergrond zorgen. Vooral het laatstgenoemde nummer is een parel, waarin Harris’ dwingende spel biologeert, Bakers simpele repeterende gitaarloopje verslavend werkt en Goff naar hartenlust en vooral smaakvol improviseert. Had het stuk een hele plaatkant geduurd, je had Opduvel niet horen klagen. ‘Red Robin’ is het meest lichtvoetige werk op Noplace. Lichtvoetig is hier natuurlijk een relatief begrip, maar de midtempo beat en het getokkelde patroon van de gitaar maken het stuk redelijk makkelijk verteerbaar, al zorgt Goff met zijn met effecten geladen vioolspel voor een vervreemdend effect.
Het titelstuk bestaat uit drie losse delen, allemaal te vinden op kant A. Ambient overheerst, al drukt Harris met zijn opvallende spel de muziek richting post-rock. In het eerste deel horen we een oosters motief in het vioolspel van Goff. Experimenteler van aard en vooral spannend is het tweede deel, waarin een lichte beat van de hihat en de cleane gitaardrone de constanten zijn en de glijdende tonen van de viool het stuk een sinister trekje geven. Het snellere derde deel klinkt dan weer wat trippy.
Op ‘Northplace’ klinkt het drietal donkerder. Bakers gitaardrone is onheilspellend en Harris’ basdrum zwaar. Daaroverheen legt Goff zijn bezwerende vioolspel. De dreiging die uitgaat van Bakers gitaarspel neemt naarmate het stuk vordert toe en Harris legt steeds meer ritmische accenten. Besloten wordt met ‘Nightplace’, waarin de muziek weer enigszins tot rust komt. Meeslepend is het langzame spel van Harris, waarin hij de zware dreun van de basdrum combineert met licht spel op de snare met brushes. Baker laat zijn gitaarklanken opkomen en wegsterven en ook Goff houdt het sober. Tegen het einde worden meerdere lagen over elkaar gelegd. Ambient met een trage maar flinke hartslag.
Vergelijken we Noplace met Nonland, dan is de muziek van het trio Baker-Goff-Harris rechtlijniger dan die van het duo Baker-Willems. Dat wil niet zeggen dat er geen ruimte is voor experiment, dat zit alleen wat meer verscholen in de zich per track in een constant tempo voortbewegende muziek. Het is niet moeilijk om je te laten meeslepen in de luisterrijke ambient/post-rock van dit drietal. Noplace werkt verslavend.
Opduvel 