Patronaat, Haarlem
Zaterdag 15 juli 2017
Vraag Opduvel wat zijn favoriete punkband is, en de kans is groot dat het antwoord ‘New Bomb Turks’ is. Het viertal uit Ohio maakt al een tijdje geen platen meer, maar concerten geven gebeurt nog wel. Vanavond speelt de band tijdens Kliko Fest in het Patronaat in Haarlem, een festival waarin garagerock, rock ’n roll, trash en punk de boventoon voeren. Redenen genoeg om naar Haarlem af te reizen. Opduvel aanschouwt zes optredens (nagenoeg) helemaal en doet daarvan verslag.
Fifty Foot Combo
In de grote zaal mag Fifty Foot Combo uit Gent aftrappen. De band bestaat al sinds 1994 en speelt instrumentale surfrock met een garagefeel en een hoofdrol voor het hammondorgel van Sandra Hagenaar. De band oogt energiek, heeft er zichtbaar zin in en weet het enthousiasme ook over brengen op het publiek. Er is voldoende afwisseling tussen de nummers om de aandacht vast te houden en ook visueel valt er wat te beleven. De twee gitaristen en bassist wisselen regelmatig van positie en zijn met enige regelmaat voor of op de monitoren te vinden. Aparte verschijning is de gemaskerde percussionist Jesse Roosen, die samen met drummer Bart Rosseau de geoliede motor vormt.
Meest opvallende verschijning is echter Hagenaar, die breed lachend haar hammondorgel bespeelt, een paar keer theremin speelt en in het algemeen een bevlogen indruk maakt. Opvallend is ook dat gitarist Steven Gillis drie nummers zingt, waaronder ‘TV Eye’ van The Stooges. Het zorgt voor afwisseling, al heeft de band de vocalen niet echt nodig; de sound staat instrumentaal als een huis. Echt memorabele melodieën heeft Fifty Foot Combo niet, maar de inzet en geestdrift van de band verhullen dat meer dan voldoende. Een goed begin van Kliko Fest 2017.
La Muerte
Eveneens uit België, maar heel andere koek is La Muerte. Opgericht al in 1983, maar het is vanaf 1994 lange tijd stil geweest. Totdat de band in 2015 besloot weer te gaan optreden. Afgelopen april brachten de Belgen een ep uit tijdens Record Store Day, al bestond die uit een cover van Front 242 en remixes. La Muerte speelt een primitief soort hardrock, waarin de invloed van Motörhead te herkennen is, maar ook noiserock, The Stooges en The Birthday Party zijn invloeden. In de tweede zaal van het Patronaat probeert het vijftal een occulte sfeer te scheppen met attributen als kaarsen en een schedel, maar muzikaal wordt die sfeer niet gecreëerd. Zanger Marc Du Marais’ hoofd gaat verscholen onder een jute zak. Het zal daar niet aan liggen, maar de zang komt weinig overtuigend over; het is meer wat gerochel en gepruttel dan een echt overtuigende grafstem. Muzikaal is het helaas niet veel beter. De band ontbeert simpelweg goede songs en de iets te veel als een brij klinkende sound compenseert dat niet.
The Gories
Terug naar de grote zaal voor The Gories, een legendarische band voor garagerockliefhebbers. De band is opgericht in 1986 en na het uitbrengen van drie albums ontbonden in 1992, maar ook bij The Gories kruipt het bloed waar het niet gaan kan. In 2009 werd een reünietour op poten gezet samen met The Oblivians en op eigen kracht werd Nederland aangedaan in 2015. Wat The Gories destijds in de Effenaar in Eindhoven deden (zie hier) doen ze vanavond in Haarlem ook, al komt de band pas na een paar nummers echt los. Maar dan is het natuurlijk weer goed raak, want The Gories beschikken over een fraaie collectie garagerock’n’rollklassiekers. Slagwerkster Peg O’Neill, beperkt zich weer alleen tot basic drumslagen, zonder basdrum en allemaal in twee- of vierkwartsmaat. Mick Collins speelt de solo’s en Danny Kroha doet de slagpartijen. Het zijn The Gories ten voeten uit en ook nu leveren de mannen en vrouw uit Detroit een mooi optreden af, maar toch klinkt en oogt het een tikkeltje routineus.
Bartek
Bartek haalde onlangs het nieuws door het plan om het wereldrecord crowdsurfen te gaan verbeteren. Dat zal tweeëndertig kilometer lang moeten gaan gebeuren op de Afsluitdijk. Het toont wel aan dat we hier te maken hebben met een band met lef. Muzikaal geldt dat ook: de fuzzgaragerockpunk van het trio wordt met de nodige branie gebracht. Terecht dus dat Bartek dit jaar op Kliko Fest staat. De band speelt in de kleinste zaal en het is moeilijk daar binnen te komen zodra het concert is begonnen. Het publiek moet eerst door een smal gedeelte voordat een plek voor het podium kan worden veroverd en dat levert de nodige opstoppingen op. Op het podium toont Bartek zijn jonge hondenmentaliteit door onverstoorbaar de songs lekker rauw op het publiek af te vuren. Die songs zijn niet allemaal even goed, maar wel hebben ze allemaal de juiste, wat gruizige sound. De band beschikt over twee zangers en dat zorgt voor afwisseling binnen het redelijk eenvormig geluid, al is het vooral instrumentaal dat de band overtuigt. Ondanks dat mensen steeds in en uit blijven lopen een fijn optreden. Bartek is de juiste band op de juiste plaats.
New Bomb Turks
Het is al na twaalven als New Bomb Turks mag aantreden. De band heeft een uur en wat er binnen dat uur aan energie van het podium spat, grenst aan het ongelooflijke. Het aanwezige publiek laat zich graag opjutten en vanaf het begin ontstaat een grote moshpit, die gedurende het optreden niet kleiner wordt. De sound en het repertoire van de band zijn vertrouwd, evenals de gezichten (tegenwoordig wel met meer gezichtsbeharing), maar toch weet de niet al te jonge band nog steeds te verrassen met zijn tomeloze energie.
Het is met name zanger Eric Davidson, die als een hyperactieve stuiterbal over het podium raast, die de show steelt. Al snel verdwijnt hij in het publiek en dat gebeurt gaandeweg het concert nog een paar keer. De mensen op de voorste rijen zijn niet veilig voor Davidsons grijpgrage handen. Zo weet hij van twee mensen de bril af te pakken en op zijn gezicht te zetten. Hij geeft een kushand aan een dame op de voorste rij, probeert een andere vrouw te bewegen tot een zoen op zijn wang (de zoen blijft in de lucht hangen). Gekke bekken trekkend en gebaren makend vergeet de vocalist niet om ook nog te zingen, en best goed ook, al is hij op de voorste rijen nauwelijks te horen. De microfoon van Davidson verdwijnt een paar keer in zijn broek en dat gebeurt ook met de pet van een toeschouwer. Kortom, Davidson is volledig door het dolle heen en is daarmee de blikvanger die het optreden een extra dimensie geeft.
De simpele, snelle en rauwe punkrock van de New Bomb Turks gaat erin als koek. De nadruk ligt op het eerste – en beste – album !!Destroy-oh-Boy!! en klassiekers als ‘Born Toulouse-Lautrec’, ‘Long Gone Sister’, ‘Tail Crush’, ‘Tryin’ To Get By’ en de schitterende Wire-cover ‘Mr. Suit’ komen voorbij. Maar eigenlijk zouden de Amerikanen ook een andere setlist kunnen samenstellen zonder dat het optreden aan kwaliteit zou inboeten, over zoveel goede punkrocksongs beschikt het kwartet. Er wordt pas gas teruggenomen in de eerste toegift, ‘Last Lost Fight’, waarbij Eric Davidson een vrouw uitnodigt op het podium om haar op zijn knieën toe te zingen. In de lange tweede toegift ‘Defiled’ gaat aan het slot het dak er nog een keer af. New Bomb Turks anno 2017 is nog steeds in staat het publiek een enorme adrenalinekick te geven door de furieuze songs, de inzet en de capriolen van Davidson.
Cocaine Piss
Afkicken is er niet bij, want direct na New Bomb Turks treedt het Luikse Cocaine Piss – dat net een nieuwe ep uit heeft uitgebracht – aan in het kleine zaaltje, dat bij aanvang nog niet helemaal gevuld is. De reactie van het publiek op de Belgen is in het begin nogal lauw, maar daar komt verandering in. Het is mooi om te zien hoe Cocaine Piss langzaam maar zeker steeds meer mensen voor zich wint. Dat valt voor een groot gedeelte op het conto te schrijven van Aurélie Poppins, die zich hoog krijsend door het songmateriaal heen werkt en de confrontatie met het publiek aangaat door een deel van het concert op de vloer door te brengen, tussen de pogoënde mensen in, maar ook verder naar achteren. De band speelt de korte, felle songs snel achter elkaar, slechts een enkele keer wordt kort pauze genomen. De nummers duren vaak niet langer dan anderhalve minuut en in een kort tijdsbestek weet de band dan ook aardig wat nummers er doorheen te jagen. Nummers als ‘Sex Weirdos’ en ‘Cosmic Bullshit’ blijven, hoe kort ze ook duren, in je hoofd hangen. Vijfentwintig minuten neemt het optreden in beslag, voor Cocaine Piss-begrippen best lang. In die korte tijd heeft de band weer wat zieltjes gewonnen.
De adrenaline giert nog door het lijf na de high energy-concerten van New Bomb Turks en Cocaine Piss. Het festival duurt nog even, maar na een kort bezoekje aan de grote zaal waar Meatbodies spelen, houdt Opduvel het voor gezien. Het is goed zo. En het was zeker goed. Volgend jaar weer?
The Gories op Third Man Records website
Opduvel 