Sentient Ruin Laboratories, 2017
Show of Bedlam komt uit het Canadese Montreal, maar is vernoemd naar een Londens ziekenhuis voor mensen die als krankzinnig werden bestempeld. In de negentiende eeuw werden de patiënten zo nu en dan tentoongesteld aan de burgers en juist die misdroegen zich daarbij nog wel eens. Het moet een naargeestig schouwspel zijn geweest. Even naargeestig is de muziek van Show of Bedlam, maar in dit geval dient dat woord als een compliment te worden opgevat.
Show of Bedlam werd in 2008 opgericht en bracht als eerste wapenfeit een split-ep uit met Jucifer in 2009. Debuutplaat Roont volgde in 2012 en pas vijf jaar later is het tijd voor de opvolger. De muziek van de Canadezen is te scharen onder doom- en sludge metal, maar het gaat hier om een buitenbeentje. De band maakt niet overduidelijk uitstapjes naar andere genres, maar de muziek heeft wel een alternatief randje en met name vocaal klinkt de invloed van punk en hardcore door.
De vocalen zijn het opvallendste kenmerk en tevens sterke troef van het viertal. Zangeres Paulina Richards zingt niet alleen, ze praat en schreeuwt ook. Grunten is er niet bij, maar de zang ‘clean’ noemen gaat ook te ver. Richards’ venijnige zangstijl doet nog het meest denken aan Guro Moe ten tijde van MoE’s laatste album Examination Of The Eye Of A Horse, maar de vocaliste van Show of Bedlam zingt krachtiger, excentrieker en veelzijdiger dan Moe. Nu we MoE toch genoemd hebben: de Canadese band klinkt niet als de Noorse, maar noiserock is als invloed wel degelijk aanwezig in de muziek van Show of Bedlam.
Bovenal is Transfiguration een doom- en sludge-album, maar niet van het voorspelbare soort. Natuurlijk zijn er laag gestemde gitaren, mineurakkoorden en lange nummers, maar de sound die de band weet te creëren doet niet zomaar aan Black Sabbath, Electric Wizard of Krux denken, om maar wat doom-grootheden te noemen. Neurosis is wel een referentiekader, maar Show of Bedlam blijft toch redelijk ver van de sound van de grootmeesters van de sludge vandaan. De band verrijkt zijn muziek met soundscapes en zo nu en dan ook met keyboardspel en geluidsfragmenten, die steeds een meerwaarde hebben en het zware gitaargeluid niet in de weg zitten. De gitaar klinkt soms dissonant en maakt ook gebruik van feedback.
Monsterlijke doom-riffs zijn wel vaak leidend, zoals in ‘Hall of Mirrors’, waarin Richards het onderscheid weet te maken met haar krachtig klinkende stem en furieuze voordracht. Na vier minuten wordt het tempo opgevoerd van langzaam naar midtempo, maar al snel wordt teruggeschakeld in de oorspronkelijke versnelling. En weer terug naar midtempo. De intensiteit neemt steeds verder toe en Richards schreeuwt de longen uit haar lijf. Zo sleurt Show of Bedlam je steeds verder de diepte in, daar waar het donker is, en koud en eng.
Toch gaan de teksten van Show of Bedlam niet over duivels, zombies of andere griezelige zaken. Richards zingt over ziekenhuizen, geestesziekten, vervreemding en het noodlot dat de mens treft. Dat maakt de teksten stukken realistischer en daardoor creepier dan de fantasiewereld die maar al te vaak in metalland wordt geschapen. Doordat de vocale voordracht in alle dramatiek toch ook redelijk down-to-earth blijft, komt de band uit Montreal geloofwaardig over.
In ‘Lamentation’ weet Richards het vocale contrast nog groter te maken. Toch klinkt het niet als vocale acrobatiek of capriolen; de zang sluit naadloos aan bij de heavy muziek. Die muziek, die door de band is opgenomen en door François C. Fortin is gemixt en gemastered, is trouwens grandioos vastgelegd, want het geheel straalt een enorme kracht uit, terwijl tegelijkertijd ruimte bestaat voor dynamiek. Ook klinkt de band sludgy, maar waar dit bij mindere goden tot een brij kan leiden, zijn op Transfiguration alle instrumenten en klanken duidelijk te onderscheiden.
Het moge duidelijk zijn: Show of Bedlam weet met een paar simpele ingrediënten net iets anders te klinken dan de doorsnee doom- of sludge metalband. Je zou het progressief kunnen noemen, als dat niet associaties met progrock of -metal zou oproepen, want daarmee heeft deze band niets uit te staan. De prachtige heavy sound en de stuk voor stuk fraai opgebouwde en spannende songs, die ondanks de lengte nergens vervelen, maken van Transfiguration een uitermate sterk metalalbum.
Opduvel 