Eigen beheer, 2017
Dat het in Finland wel snor zit met doom- sludge- en stonermetal, werd eerder dit jaar bewezen op het fantastische Seaweed van het uit het zuiden van dat land afkomstige Demonic Death Judge. Maar er is meer. Zoals Dö bijvoorbeeld, afkomstig uit hoofdstad Helsinki, dat evenals Demonic Death Judge een frisse kijk op de genoemde genres heeft en ook buiten de lijntjes durft te kleuren. Dat gebeurde al op twee eerdere ep’s en vooral op het vorig jaar verschenen debuutalbum Tuho. De opwaartse lijn wordt doorgetrokken op de nu verschenen ep Astral: Death/Birth.
Dö bestaat uit Deaf Hank (bas en vocalen), Big Dog (gitaar) en Joe E. Deliverance (drums) en de bandleden omschrijven hun muziek zelf als Döömer. Als daaronder verstaan wordt een mix van doom, sludge en stoner, dan dekt het de lading, al maakt het trio ook uitstapjes richting death metal en spacerock. Aan nauwe hokjesgeest doet het drietal niet, al zorgt men er wel voor dat de muziek als geheel binnen het kader blijft passen.
Astral: Death/Birth duurt twintig minuten en bevat twee tracks: ‘Astral Death’ en ‘Astral Birth’, die zowel goed op elkaar aansluiten als een eigen gezicht hebben. ‘Astral Death’ is de meest constant heavy track en kent een traag en zwaar intro, waarna de sludge zijn intrede doet en de tegen zowel death- als black metal aanleunende vocalen ingezet worden. Opvallend is de prominente plaats die de drums, en dan vooral de cimbalen, hebben in het geluid van de band. De gitaarriffs en -solo’s zijn sterk, de tempowisselingen logisch, maar bovenal klinkt Dö hier donker, boosaardig en heavy.
Dat verandert op ‘Astral Birth’, waarop de Finnen laten horen meer in hun mars te hebben dan heavy doom, sludge en stoner. Vooral in het eerste gedeelte van de tweede track is er meer ruimte voor atmosfeer, klinkt de band zelfs spacey en psychedelisch. De vocalen zijn clean en verkeren in hogere sferen, evenals de solistische gitaar; je zou er zo een joint bij willen opsteken. Het is echt iets anders dan ‘Astral Death’ en toch klinkt de muzikale gedaantewisseling volstrekt natuurlijk.
Ergens halverwege komt echter de ommekeer: nadat de gitaar al ruimtelijke sferen verkennend bijna uit de bocht is gevlogen, leidt subtiel spel op de bekkens het tweede, veel zwaardere en veel meer down to earth gedeelte in. De sound is terug bij af, zoals die was bij ‘Astral Birth’, maar het tempo ligt hoger, bas en drums halen nog harder door, de zang is nog grimmiger en de gitaarriffs zijn nog smeriger dan voorheen.
Dö bewijst op Astral: Death/Birth dat het niet de zoveelste doom-, stoner- of sludgeband is. De band heeft meer troefkaarten dan laag gestemde gitaren en heavy riffs. Het Finse trio weet hoe een song op te bouwen, hoe te variëren en daarbij de spanningsboog strak te houden. Twintig minuten zijn natuurlijk veel te kort en als luisteraar blijf je na afloop hongerig naar meer achter, maar gebruikmaking van de repeat-knop biedt gelukkig enige troost. Deze band moet maar eens gauw naar Nederland komen.
Opduvel 