Suicide, 2017
Uit het zuiden van Finland komt Demonic Death Judge, een doom/sludge/stonerband die eerder al in positieve zin opviel met langspelers Kneel (2010), The Descent (2011) en Skygods (2012). Drie albums in drie jaar tijd, en de platen deden in kwaliteit niet voor elkaar onder. Daarna stokt de productie en komt begin 2017 pas de opvolger voor Skygods uit, al bracht de band in 2015 een split-ep uit met Coughdust. Er is niet al te veel veranderd en in het geval van Demonic Death Judge is dat goed nieuws.
Op de vorige plaat was wel een kleine verandering te bespeuren ten opzichte van het ijzersterke, maar ietwat topzware The Descent. De muzikale formule werd op Skygods enigszins versimpeld, waardoor de plaat iets toegankelijker klinkt dan de voorganger, en die ontwikkeling wordt doorgezet op Seaweed. Dat wil niet zeggen dat simplisme regeert, maar het is allemaal wat makkelijker te behapstukken dan voorheen. En dat wil dan weer niet zeggen dat de band zich geen genrevreemde uitstapjes permitteert, want het knappe van Demonic Death Judge is dat de eenvoudige, riffgeoriënteerde muziek wordt gelardeerd met subtiele details die als een mooie versiering zijn aangebracht.
Maar laten we vooropstellen dat ook op Seaweed de moddervette gitaarriffs je om de oren vliegen. En daar hebben deze Finnen maar één gitaar voor nodig. De sound is zwaar aangezet en dat is precies waar deze muziek om vraagt. De getergde vocalen van Jaakko Heinonen komen uit zijn tenen en vormen een mooie aanvulling op de muzikale pracht, want de zware metal van Demonic Death Judge zou puur instrumentaal al krachtig genoeg zijn om het album te dragen.
Dat wordt direct bewezen door de stoner/doomriff van opener ‘Taxbear’, dat als een logge olifant door de huiskamer stampt. De song breekt open zodra de sludgegitaren hun intrede doen, na bijna twee en een halve minuut, in het laatste gedeelte overgaand naar psychedelisch spel. Daarmee wordt meteen bewezen dat de muziek van Demonic Death Judge meer inhoudt dan ‘dom’ gebeuk. De songs zijn gebaseerd op een simpel basisidee, maar worden op een intelligente manier uitgewerkt tot songs waar ook na meerdere draaibeurten nog wat aan te ontdekken valt.
‘Heavy Chase’ zit vast aan ‘Taxbear’ en vormt daarmee een soort twee-eenheid. In deze song is het stonerelement prominent aanwezig, maar wel de zwaarlijvige variant daarvan. En oeh, wat is die riff lekker! In het tragere titelstuk is in het intro een akoestische gitaar te ontwaren en het nummer legt meer nadruk op sfeer, zonder een moment aan brute kracht in te boeten. De melodieuze gitaar die bovenop de zware riff wordt gelegd aan het eind van het nummer maakt het helemaal af.
‘Cavity’ is instrumentale post-rock, wordt prachtig opgebouwd, en heeft als basis een repeterend, melodieus basmotief. En zodra wordt uitgehaald, zit er geen rem op en mag het zo heavy, zwaar en overdonderend zijn als maar kan. Met ‘Backwoods’ wordt teruggekeerd naar stoner, maar er ligt een daverende verrassing te wachten in de vorm van een banjo(!) die, weggelopen uit een Amerikaans folklied, ineens opduikt, naast akoestische gitaren. Het werkt, want het wordt volledig ingebed in de zwaarte van de song, waardoor ook hier de genrevreemde elementen er geen moment voor zorgen dat de song aan kracht verliest.
Doom en sludge overheersen weer in het langere ‘Pure Gold’, waarin bas en gitaar de riff unisono spelen en een flard Black Sabbath te bespeuren is. ‘Saturnday’ sluit daar naadloos op aan. Opnieuw duikt een akoestische gitaar op in het intro, voordat de vette riff zijn sloopwerk doet in een zware cadans. En ook opnieuw heeft de band oog voor detail: de sloopkogel wordt in het midden en aan het eind even opgeborgen ten faveure van een melodieus gitaarpatroon. Slotstuk ‘Peninkulma’ lijkt vervolgens een beetje doelloos voort te bewegen, totdat na vier minuten het roer wordt omgegooid en de beuk er weer genadeloos wordt ingegooid en het doel van het lange intro, waarvan de melodie terugkeert, duidelijk wordt.
Demonic Death Judge brengt met Seaweed zijn meest toegankelijke en beste plaat uit. Toegankelijkheid is natuurlijk een relatief begrip, hier van toepassing voor wie niet vies is van stevig aangezette doom, sludge en stoner. De muzikale invulling is, zeker voor het genre waarin de Finnen vertoeven, divers en vindingrijk, zonder de heavy basisprincipes ook maar enig geweld aan te doen. Metalplaat van het jaar? Nee, voor die conclusie is het nog veel te vroeg, maar dat dit voor Opduvel een serieuze kandidaat is moge duidelijk zijn.
Opduvel 