Glove Compartment, 2021
Hoe een ogenschijnlijk pretentieloos project tot iets heel moois kan leiden. Ruben van Weegberg kennen we als bassist van Canshaker Pi en Steve French en daarnaast doet hij ook regelmatig mee bij Personal Trainer. Hij heeft het druk genoeg, zou je denken, maar dat is gerekend buiten de coronapandemie en de maatregelen die zijn getroffen om het virus te bestrijden. Van Weegberg zag zijn kans schoon om een soloproject op poten te zetten en zo geschiedde.
Het project, dat de naam Private Banking heeft gekregen, is getuige de eerste titelloze ep niet helemaal een soloproject geworden, want Van Weegberg wordt bijgestaan door Doortje Hiddema. Die maakt zelf onder de naam Euroboy mooie, een beetje scheve liedjes, zoals te horen is op de in mei van dit jaar verschenen ep Ok Mom en de een maand eerder uitgebrachte single Universal Weltschmerz. De derde ‘muzikant’ op het album is een ouderwetse drummachine, stammend uit de jaren tachtig. Private Banking is verschenen bij Glove Compartment, een sublabel van Subroutine Records.
De muziek van Private Banking is beïnvloed door bands als Wire en The Fall. Onwillekeurig zijn ook referenties te maken richting Canshaker Pi en Euroboy, en in het verlengde daarvan ook Pavement, Parquet Courts en The Velvet Underground. De muziek wordt losjes, bijna nonchalant gebracht, is wars van elke pathos en luistert vrij makkelijk weg. Toch bevatten de songs genoeg tegendraadse elementen en stekeligheden om die voor de undergroundliefhebber interessant te maken.
De eerste proeve van bekwaamheid stelt niet teleur. De liedjes zijn mooi, hebben een lo-fi gevoel en worden zonder opsmuk gepresenteerd. Een strak ritme van de drummachine, een niet al te zware baslijn en een paar akkoorden van de gitaar zijn voldoende voor een voldragen song, al vergeten we dan de praatzang van Van Weegberg te vermelden die de invloed van Mark E. Smith verraadt. De repetitie die in het nummer te horen is, doet enigszins denken aan The Cool Greenhouse, maar Private Banking drijft het repeterende element wat minder ver door. Het wordt nog leuker met ‘Georgie’, een alternatief popliedje met een refrein dat bijna catchy genoemd kan worden. Het baslijntje à la New Order in de jaren tachtig is dominant, de stemming prettig nonchalant.
The Velvet Underground meets Wire in ‘Brick’, een lome song die heerlijk lijzig wordt gezongen door Van Weegberg en Hiddema, waarbij de stem van eerstgenoemde licht is vervormd. De stemmen kleuren mooi bij elkaar. Verder zit de song steeds lekker tegen het valse aan en ontspoort de boel even om toch weer in het oorspronkelijke nonchalante patroon terug te keren. In ‘A Woman Came Knocking’ is het best te horen dat Van Weegberg deel uitmaakt van Canshaker Pi, niet in de laatste plaats door de manier waarop hij zijn gezongen zinnen buigt. Mooi is hoe een tingelende en een rammelende gitaar worden gecombineerd.
De kracht zit in de eenvoud bij Private Banking. En in het pretentieloze. De liedjes klinken onbekommerd en aangenaam, maar ondertussen vergeten Van Weegberg en Hiddema niet om een scherp randje aan te brengen. De vier liedjes nemen bij elkaar dertien minuten in beslag en na afloop van de laatste track is er honger naar meer. Wie weet komt het daar nog van. Voorlopig doen we het met deze zeer geslaagde eerste kennismaking.
Opduvel 