Pelagic, 2021
Post-rock is een beetje een problematisch genre, als we het hebben over de gitaargedreven variant. Op zijn best is de muziek broeierig en spannend, al dan niet uitmondend in een climax, maar vaak blijven de muzikanten hangen in het oeverloos herhalen van kleine thema’s. Of de spanningsboog wordt verbroken of ontbreekt geheel. Hetzelfde probleem doet zich voor bij post-metal: op zijn best is die energiek, krachtig, met gevoel voor melodie en spanning, maar al te vaak worden de ingrediënten verpakt in veel te lange stukken waarin de rode draad soms ver te zoeken is of die ronduit klinisch overkomen, al worden regelmatig de longen uit het lijf geschreeuwd.
Toch behoren beide stijlen tot Opduvels favoriete genres. Als het goed gedaan wordt, tenminste. Een combinatie van post-rock en post-metal biedt vaak uitkomst, waarbij het prettig is als de muziek ook melodieus wat te bieden heeft. Dat is het geval bij de uit Richmond, Virginia afkomstige instrumentale band Shy, Low. Die band brengt zijn vierde album Snake Behind The Sun uit bij het Duitse Pelagic Records, een label dat de laatste maanden grossiert in sterke releases.
De muziek van Shy, Low is niet zozeer origineel als wel zeer goed uitgevoerd. Er zijn bijvoorbeeld duidelijke Russian Circles-invloeden te ontdekken in de stukken op dit album, maar het kwartet uit Richmond heeft een eigen sound, die ook wat steviger uitpakt dan die van het trio uit Chicago, Illinois. Qua melodie refereert de band soms enigszins aan Toundra, maar de Spanjaarden zijn wat afwisselender in dynamiek. Wellicht zijn post-rock en post-metal niet helemaal de juiste termen voor de muziek van het kwartet, maar de invloeden zijn er zeker, al moet je hier geen lange soundscape of opbouw richting een climax verwachten. De muziek wordt met de nodige energie gebracht, is hard en wordt redelijk clean gebracht.
Shy, Low’s muziek leunt op de zware bassound en de stevig doorhakkende drums, al laat drummer Sean Doody ook horen subtiel te werk te kunnen gaan in de passages waarin even gas teruggenomen wordt. Echt rustig wordt het nergens, althans niet lang, waardoor het album een flow heeft die nauwelijks onderbroken wordt. Dat is een goede zaak, want de instrumentale rock van deze Amerikanen is van bovengemiddelde kwaliteit.
De twee gitaren zijn goed te onderscheiden en zij hebben ieder hun rol, al ondersteunen ze elkaar ook in de riffs, waar de bas zich zo nu en dan ook mee bemoeit. Verrassend en zeer geslaagd zijn de trompetten in ‘Umbra’. Het geeft de muziek bovendien een emotionele laag die zeer welkom is. Mooi is ook de feedback waarmee het stuk eindigt. Verder verrast de muziek niet echt, hoewel de band je regelmatig doet opveren door een mooie wending aan te brengen, een melodieus hoogstandje tevoorschijn te toveren, een nieuwe groove te leggen of een extra boost te geven in een instrumentale song.
De band heeft muzikale ideeën te over, die in elk stuk op zo’n manier worden geëtaleerd dat het niet geforceerd overkomt. Felle metal is te horen in ‘Fulgurations’, waarin razendsnelle stukken worden afgewisseld met ritmisch complexere gedeelten. Het technisch kunnen van de bandleden is groot en dat is goed te horen, maar het hoeft er niet mijlenver uit te hangen: het gaat in de eerste plaats om de impact, daarna om de technische uitvoering. Voor sommigen zal de muziek tegen het einde iets te veel van het goede zijn, aangezien er vierenvijftig minuten lang behoorlijk op de luisteraar ingebeukt wordt, maar wie zijn instrumentale rock graag vol en luid heeft, komt hier volledig aan zijn of haar trekken.
Opduvel 