Relative Pitch, 2021
Erin Rogers is een Canadees/Amerikaanse saxofonist, componist en performer die momenteel haar thuisbasis heeft in de stad New York. Rogers is te vinden in The New Thread Saxophone Quartet, Hypercube en het duo Popebama en daarnaast trad zij op met The International Contemporary Ensemble, Copland House en Wild Up. Door de veelzijdige muzikant/componist geschreven en uitgevoerde muziek beweegt zich langs en over grenzen van genres.
Dat de saxofonist ook als solo-artiest tot boeiende resultaten weet te komen, bewees zij al tijdens soloconcerten en op het in 2019 verschenen album Dawntreader, uitgebracht door het Amerikaanse label Relative Pitch Records. Op datzelfde label is onlangs ook Rogers’ tweede solo-cd verschenen, getiteld 2000 Miles. Waar haar solodebuut een relatief kort album is (een half uur), daar overschrijdt het nieuwe album het volle uur met vier minuten.
2000 Miles laat Rogers horen als een saxofonist die thuis is in jazz en geïmproviseerde muziek. De muzikant experimenteert er op los, gebruikt allerhande technieken, maar gaat in haar uitvoering niet zover als solowerk van bijvoorbeeld Albert Cirera of Ferran Besalduch. De Canadees/Amerikaanse gebruikt ook geen elektronische effecten, maar komt tot haar muziek door gebruikmaking van haar handen, vingers, mond, lippen, tong en adem. En het instrument zelf natuurlijk, waarbij ook de kleppen van de saxofoon op zich als klankbron fungeren.
Het experiment gaat bij Rogers niet ten koste van de muzikaliteit. Zelfs in het qua klank meest experimentele stuk ‘Angelface’ blijft de saxofoon als zodanig herkenbaar en vergeet Rogers niet om in het experiment ook echt muziek te maken, al maakt zij met haar instrument soms het geluid als van een zuigende gootsteen. Het stuk doet soms duizelen door de snelheid van denken en spelen. Rogers’ improvisaties zijn instant composities die met geestdrift, inventiviteit en virtuositeit worden gebracht. Die drie begrippen bij elkaar staan garant voor een album met muziek die zindert, soms onderhuids kruipt en soms expressief en luidruchtig uit de hoek komt.
Alles wordt door Rogers gebracht met een controle die bewonderenswaardig is en een inzicht in het muzikale kunnen dat op een grote zelfkennis en kennis van de mogelijkheden van het instrument duidt, ongeacht welke saxofoon zij hanteert. Zelfreflectie lijkt ook aanwezig te zijn in de muziek van de saxofonist, die introspectie toepast en weet te verklanken in haar improvisaties. Het is een vorm van zelf- en klankonderzoek die zorgt voor een persoonlijk album, dat echter niet alleen naar binnen gekeerd is. Integendeel: rauwe expressie is een belangrijk kenmerk van de improvisaties en ook dat draagt in grote mate bij aan het persoonlijke karakter van de muziek.
Alle stukken, zes in getal, zijn opgenomen in december 2020 en januari 2021 in de kelder van Rogers’ ouderlijk huis nabij Blackfoot, Alberta, Canada, waar de saxofonist dagelijks buitenwandelingen kon maken op het bevroren meer. Drie tracks werden opgenomen tijdens een verplichte quarantaineperiode na de reis van 2000 mijl vanuit New York City. De instant composities zijn levendig; ook in de ingehouden gedeelten stralen ze ambitie en levenslust uit, maar Rogers heeft geen haast. De improvisaties strekken zich over meerdere minuten uit, waarbij het bijna negentien minuten durende slotstuk ‘New Moon’ het meest in het oog springt. Elk stuk op het album bestaat uit een flinke hoeveelheid ideeën, die spontaan maar met gevoel voor structuur worden gebracht. De muzikale gedachtegangen zijn te volgen en je hoort en voelt de urgentie die de muziek uitstraalt.
Mooi is als Rogers haar improvisatie klein houdt en spanning creëert in ‘Township Road 494’. De Canadese vertoeft veel in een hoog register, waaronder het topregister, maar voorkomt een te hoog ‘piepgehalte’ door haar manier van opbouwen en het steeds weer nieuwe variabelen vinden in de muziek, waardoor die werkelijk nergens in maniertjes verzandt en de volle lengte van de improvisaties blijft boeien. Rogers gebruikt multiphonics (zie het YouTube-filmpje hieronder), laat de kleppen klinken, blaast lucht, gebruikt haar stem (keelklanken) en tong en weet daar steevast knappe resultaten mee te bereiken. Elk stuk heeft zijn eigen karakter en kleur en daarmee wordt eenvormigheid voorkomen.
2000 Miles is een album van een solo-artiest die met haar persoonlijke aanpak en vele ideeën in spontane vormen giet die de muziek weliswaar niet al te makkelijk maakt, maar ook intrigerend en op momenten ook gewoon mooi. De instant composities zijn vrij rauw, maar dat is juist een van de charmes van Rogers’ muziek, die in al haar experimenteerdrift nooit onnatuurlijk klinkt. Dit is een album om te koesteren.
Opduvel 