Audiobulb, 2021
Distant Fires Burning is het muzikale vehikel van Gert de Meester, afkomstig uit Battel, een voorstad van het Belgische Mechelen. De Meester begon ooit als bassist in rock-, thrash-, funk- en popbands zoals The Hindu Needle en The Seven Laws of Woo, maar hij maakte ook elektronische muziek onder de noemers The Mental Attack en Reverend Basstorius’ Intergalactic Funk Experience. Onder de naam Distant Fires Burning begon De Meester meer te experimenteren met ambient, aanvankelijk als een puur elektronisch project.
Het project is echter meer en meer een manier geworden voor zeer persoonlijke uitingen van de muzikant. Daarbij heeft hij de basgitaar opnieuw als instrument ingebracht, waarvan nu de sound gemanipuleerd wordt om een uniek en persoonlijke geluid te creëren. Dat is goed te horen op het nieuwe album van Distant Fires Burning, getiteld Inperspectycon Vol. 1. Dat album is geheel gewijd aan de coronapandemie en de impact die de genomen maatregelen om het virus te verslaan hebben op mensen.
De Meester is sociaal werker en vooral bij sociaal zwakkeren ziet hij wat de maatregelen teweeg brengen. Dat is is geen fraai gezicht. De muzikant zag mensen die ineenstortten bij het totale gebrek aan perspectief, maar ook mensen die hoopvol hun best deden om het draaglijk te maken of die hun toevlucht zochten tot rebellie. In het eerste deel van Inperspectycon richt Distant Fires Burning zich op het eerste deel van de coronacrisis, waarin we de samenleving langzaam zien verslechteren. Alle stukken op het album zijn gemaakt tijdens deze eerste periode.
De tracks zijn allemaal ontstaan vanuit bas-scapes, waar vervolgens synths aan zijn toegevoegd. De onderliggende thematiek indachtig, is het niet verrassend dat de muziek op het album vrij somber en soms ook donker klinkt. Het is echter geen depressieve muziek, want in elk van de stukken klinkt een sprankje hoop door, waardoor het luisteren naar de stukken geen zware opgave is. Sterker nog: het is een genot om te luisteren naar de muziek, die op de ambient-leest geschoeid is maar waarin de muzikant zich niet star toont en ook post-rockinvloeden verwerkt. Dat betekent bijvoorbeeld dat er zich ritmische componenten bevinden in de sfeervolle muziek.
De baslaag is te horen in opener ‘Book of Closure’, maar niet als zodanig herkenbaar doordat flink aan het geluid gesleuteld is. De muziek klinkt aanvankelijk behoedzaam, maar met een onderliggende spanning die duidelijk voelbaar is. Meer en meer komen de verschillende lagen tot leven, dat wil zeggen dat de drones gaan bewegen, maar zonder een echt tempo te creëren. De stemming is somber, gelaten, maar door enkele geluiden toe te voegen die het muzikale parcours beïnvloeden, creëert Distant Fires Burning ook lucht, ademruimte die ervoor zorgt dat het stuk niet zwaar op de hand wordt. Daartegenover staan enkele weerbarstige klanken, uitmondend in een slot dat een ongemakkelijk gevoel verklankt. In het contrast schuilt de schoonheid.
‘Book of Fragmentation’ klinkt in het begin veel duisterder dan de openingstrack. Het begin is vrij minimaal, met een aardedonkere onderlaag en slechts een paar synthklanken daarbovenop. Ook hier komen langzaam bewegingen opzetten, waaronder een synth die ritmisch bewegend door de lagen heen zweeft. Daarmee wordt ook de duisternis enigszins naar de achtergrond verdrongen. Het wordt daarmee echter geen optimistische muziek, die in het laatste gedeelte openbloeit als een bloem in het donker. In het korte ‘DFB131’ is de basgitaar wel duidelijk te herkennen, al speelt de muzikant ook hier met de elektronische mogelijkheden die hij heeft. Tussen de langere tracks in past dit redelijk klein gehouden stuk prima.
Ingehouden spanning is het kenmerk van het eerste gedeelte van ‘Book of Hope’, dat een trage cadans kent, niet dwingend maar wel aanwezig. Opvallend is het melodische aspect in het stuk, dat de hoop uit de titel lijkt te weerspiegelen. Het gaat vooraf aan een lang gedeelte waarin de muziek onderhuids kruipt en bol staat van de spanning, niet in de laatste plaats door stuiterende geluiden en niet afgemaakte klanken. Dat ritmische aspect vormt de dominante factor. Er worden enkele nieuwe, in toonhoogte variërende geluiden aan toegevoegd die zich min of meer schikken naar het ritmische patroon, terwijl daarachter drones hoorbaar zijn die bijna ongemerkt ook aan verandering onderhevig zijn.
In ‘Book of Rebellion’ vormt een van links naar rechts bewegende repeterende toon het uitgangspunt, totdat een elektronisch ritmisch motief komt opzetten, waar een eveneens ritmisch opererende basgitaar aan wordt toegevoegd. Daarachter bewegen synthklanken langzaam, opkomend en wegstervend en rust creërend achter de bedrijvigheid aan de oppervlakte. Na een kleine vijf minuten volgt even een adempauze, waardoor het gevoel ontstaat dat de muziek elk moment kan losbarsten in een luide climax of een harde beat die zorgt voor een dansbaar ritme. Het gebeurt niet. In plaats daarvan creëert Distant Fires Burning rondom het patroon van de bas steeds meer geluiden, meer beweging en meer dynamiek. De spanning en de sfeer blijven intact ondanks alle variabelen die worden aangebracht, zelfs als het volume in het laatste gedeelte toch wordt opgekrikt.
Op dit album en het meest opvallend in de laatste twee stukken bewijst Distant Fires Burning veel verder te kijken dan het ambient-straatje lang is. Door ambienttexturen te combineren met ritmische patronen krijgt de muzikant meer mogelijkheden en de muziek meer kleur. De verschillende tracks zijn mooi opgebouwd en dat geldt ook voor het album als geheel. En dit is dus nog maar deel 1 van Insperspectycon. Opduvel is daarop nog lang niet uitgeluisterd maar ziet nu al uit naar het tweede deel.
Opduvel 