Alle 13 goed, 2021
The Surfbeat Club is een surf/beat/garageband uit het Belgische Molenbeersel. Nieuw is de band niet meer te noemen, want er wordt al minimaal tien jaar opgetreden. Toch is Shakedown and More Hipshakin’ Bronco Beats het eerste volledige album van de groep. Kennelijk heeft men in de coronatijd de tijd gevonden om twaalf tracks, opgenomen in de eigen repetitieruimte, te premixen, waarna de eindmix en mastering zijn verzorgd door de IJslandstudio in Amsterdam.
In beide fases van de mix is gelukkig niets van de ruwe sound van het gezelschap verloren gegaan. De instrumentale muziek klinkt als een klok, maar er is niet te veel aan geschaafd. Dat betekent dat de energie van The Surfbeat Club goed gevangen wordt. En energie heeft de band te over. Bovendien werkt die aanstekelijk en stemming verhogend. Op het album staan dan ook louter songs die daadwerkelijk – en onwillekeurig – de heupen in beweging zetten. Stoelen aan de kant dus, want stilzitten is onmogelijk.
De muziek van de Belgen kan met gemak onder de noemer ‘surf’ geschaard worden, maar met hetzelfde gemak onder de noemer ‘beat’ of ‘garage’. De sixties zijn nooit ver weg, maar ook ska is een invloed die duidelijk naar voren komt in een aantal stukken. Tel daarbij op de punkattitude waarmee de muziek wordt gebracht, en je hebt een mix van stijlen die garant zou moeten staan voor onweerstaanbaar ruw rockende en swingende songs.
Zou moeten, want het wil nog niet zeggen dat de (instrumentale) songs de toets der kritiek kunnen doorstaan. De twaalf nummers op Shakedown and More Hipshakin’ Bronco Beats doorstaan die toets echter glansrijk. Er is geen minder stuk te vinden op het album en de door een philicorda-orgel gedomineerde muziek bevat fijne melodieën, soms kinderlijk eenvoudig, omgeven door stevig bas- en drumwerk en een gitaar die zich mag uitleven, soms de lead heeft, soms de melodie unisono met het orgel speelt en soms heerlijk ragt.
De band noemt zelf Los Banditos, The Gastly Ones, Robert & The Roboters en Man.. Or Astro-Man? als invloeden. Met de laatstgenoemde band deelt The Surfbeat Club de niet al te strakke aanpak, maar de Belgische band swingt meer dan de Amerikaanse, die af en toe wat stijf rockend voor de dag komt (wat overigens niet misstaat). Slechts een enkele keer wordt gas teruggenomen, zoals in ‘Liz Taylor’s Final Honeymoon’, maar ook in een tempootje lager houdt de band stand door een memorabele melodie en het enthousiaste spel.
Verder is het genieten geblazen van rockende tracks als ‘El Club De Los Separados’, dat de jaren zeventig in herinnering roept, maar qua sound veel voller klinkt dan men destijds gewoon was, of het gedeeltelijk gefloten ‘Tres’, iets wat op voorhand wellicht niet als aanbeveling geldt maar waar de band uitstekend mee wegkomt. Sterker nog: ‘Tres’ is een van de hoogtepunten op de plaat, al zijn het vooral het heerlijk stuwende ritme, het moddervette orgel en verschillende rollen van de gitaar die daarvoor verantwoordelijk zijn.
De ska komt sterk naar voren in ‘Rocksteady From Coasttown’, wat gecombineerd met de garagerocksound prima werkt. De band weet zelfs blazerspartijen te suggereren. Ook in ‘Shakedown’ (Opduvels favoriet) horen we ska-invloeden, naast een surfgitaar, een bijna easytune-achtige melodie in het orgel en het gezongen woord ‘Shakedown’ dat elke keer dat het voorbij komt de mondhoeken omhoog doet krullen. Ook verder is de muziek overigens niet helemaal instrumentaal. The Surfbeat Club maakt gebruik van stemsamples (meestal gesproken woord), die vaak aan het begin en/of einde van de stukken zijn te vinden.
Hoe natuurlijk de band surfrock weet te vermengen met ska, rock & roll en garagerock, komt het best tot uiting in ‘Stoner Surf Stomp’, wat gevolgd wordt door het veel zwaarder aangezette ‘Broncoville’, waarin de surf echter een dominante factor blijft. In dit stuk wordt de stemsample niet vooraf of achteraf gebruikt, maar middenin de track. Afsluiter ‘From Sputnik With Love’ is met ruim vijf minuten op de klok het langste stuk op het album. Het stuk is gelardeerd met stemsamples, goed geplaatst en nergens de orgel- of gitaarmelodie in de weg zittend.
Verder rockt The Surfbeat Club stevig door in tracks als ‘Triple Type’, ‘Jack is Back’ en ‘Speeding Ticket’ en men doet er nog een schepje bovenop in ‘Ballroom Blitzkrieg’, waarvan alleen de titel al een aanbeveling is. Orgelmelodieën komen en gaan en weten samen met de voortreffelijk rockende ritmesectie en het gevarieerde gitaarspel de muziek ver boven de grauwe middelmaat uit te tillen op een album dat nooit verveelt en je na een rotdag weer kan opkalefateren. Shakedown and More Hipshakin’ Bronco Beats is een prima antidepressivum, maar pas op: werkt zeer verslavend.
Opduvel 