Kaczynski Editions, 2021
In de Italiaanse regio Toscane is het kleine platenlabel Kaczynski Editions gevestigd. Op dat label verschijnen niet in grote getale nieuwe releases, maar de uitgaven lijken wel zorgvuldig te zijn gekozen, waarbij het de labelbazen te doen is om de kracht van ideeën, puurheid en originaliteit, wars van het gangbare. Elke release tot nu toe is op zijn minst interessant te noemen en vaak is het meer dan alleen dat.
Dat geldt ook voor het nu verschenen Hardboiled van Paul Beauchamp en Luca Sigurtà. Eerstgenoemde is een in Turijn neergestreken Amerikaan (hij komt oorspronkelijk uit North Carolina). Hij is actief in Blind Cave Salamander, Almagest! en Coypu. Daarnaast werkt hij als sound engineer in de O.F.F. Studio in Turijn. Sigurtà is een componist van elektronische muziek sinds de vroege jaren 2000. Naast zijn solowerk maakt(e) hij ook muziek in onder andere Harshcore, Junkie Flamingos en Luminance Ratio.
Beauchamp en Sigurtà delen een passie voor Amerikaanse misdaadfilms uit de jaren zeventig en tachtig. Voor hun eerste samenwerking hebben zijn besloten om een hommage aan dat genre te creëren met een album dat kan worden gezien als een imaginaire soundtrack. In hun eigen woorden: “Synth-tapijten en drummachines te midden van achtervolgingen, corrupte agenten en stedelijk geweld.” Het tweetal heeft een eigen kijk op het maken van muziek en in combinatie met het door henzelf gekozen uitgangspunt levert dat een aangename, op eigenwijze wijze gecreëerde spanning op die als een rode draad door het album loopt.
De muziek van Beauchamp en Sigurtà heeft raakvlakken met ambient en drone, met triphop en een beetje met (oude) Duitse elektronische muziek. In opener ‘Main Theme’ is een simpel synthpatroon te horen, repeterend bovenop een triphop-ritme en een bewegingsloze drone. Gaande weg komen kraakgeluidjes bovendrijven in het subtiel opgebouwde stuk. Het is echter in ‘The Paladin’ dat de spanning onderhuids gaat kruipen. Het stuk begint minimaal, met slechts twee geluiden: een repeterende bastoon en een opkomende en wegstervende hoge klank. De bastoon gaat licht stuiteren en nieuwe lagen worden toegevoegd, als ook percussieve elementen. De spanning blijft intact: op elke straathoek loert gevaar.
Het duo weet met soms simpele middelen een enorme suspense teweeg te brengen. De muziek wordt redelijk klein gehouden en neigt soms naar minimalisme. Echt minimaal is de muziek echter niet. In ‘Fuijian Na’ zit de bedrijvigheid in de verschillende ritmische lagen die over elkaar heen worden gelegd, waarvan er een als een gitaar klinkt, terwijl de link naar minimal music zit in de zich herhalende patronen. Tegelijkertijd zorgt een in golven bewegende drone voor rust. Bijna als vanzelf ontstaat een spanningsveld, terwijl het stuk ook een speels element in zich draagt. Je hebt het gevoel dat er elk moment een enorme uitbarsting kan komen. Spoiler: die komt niet. De spanning blijft gehandhaafd.
In ‘Pull The Trigger’ wordt een kalme drone voorzien van een repeterend motiefje, elektronisch klinkend en geladen met elektriciteit. Langzaam krijgt het stuk meer beweging. De spanning is om te snijden, het gevaar dichtbij maar ongrijpbaar. Werkelijk elke klank die wordt toegevoegd verhoogt de suspense. Daarna is ‘Drop Gun’ donkerder van kleur, maar de muziek kruipt evengoed onderhuids. Het tempo ligt laag en creëert een gespannen rust, terwijl synthklanken van overal de ruimte vullen, rondcirkelend, opkomend en wegstervend of simpelweg er zijnd. Als luisteraar heb je het gevoel in een trage draaikolk langzaam mee te draaien. Opvallend zijn de geladen tikjes die te horen zijn.
‘Shifted Down’ is iets steviger aangezet, maar zonder echt groot uit te pakken. Mooi zijn de tegengestelde bewegingen die het stuk bevat. Het ritme is niet al te complex maar intrigeert omdat het uit meerdere lagen bestaat die elkaar tegenwicht bieden. Wie vervolgens denkt bij de aftiteling (‘End Credits’) het puntje van de stoel te kunnen verlaten en rustig achterover te kunnen gaan leunen, komt bedrogen uit. Beauchamp en Sigurtà weten van het slotstuk een enerverend stuk muziek te maken dat vrij hoog is in tempo door een snel ritmisch synthpatroon, terwijl een andere laag wat langzamer beweegt. Daarbovenop wordt een melodie gelegd die als een verbindende factor functioneert, de verschillende bewegingen daaronder bij elkaar houdt.
Hardboiled is een album waarin elk stuk de nodige spanning herbergt, maar om de opbouw van die spanning en de manier waarop die wordt vormgegeven echt goed te kunnen vatten, is integrale beluistering van het album noodzakelijk. Filmische beelden verschijnen voor het geestesoog, aangestuurd door de muziek van Beauchamp en Sigurtà, die je vastgrijpt en niet meer loslaat.
Opduvel 