Makkum/Katzwijm, 2021

54 jaar werd hij. Voormalig topmodel en kunstfotograaf André van Noord. Gestorven in 2018. Het Parool had het in een stuk naar aanleiding van zijn overlijden over “een jongensachtige verschijning met dezelfde sexy swing in de heupen als Mick Jagger, de rauwe uitstraling van Iggy Pop en het gevoelige, poëtische hart van Nick Cave.” Van Noord schreef ook verhalen en gedichten. En liedjes. Hele mooie liedjes, zo blijkt uit het nu verschenen album Godverdomme Godverdomme de liefde Godverdomme de dood, nu verschenen bij Katzwijm Records en bij Makkum Records, het label van The Ex-zanger/gitarist Arnold de Boer.

In 2014 liet Terrie Ex weten dat hij een buurman had met een grote Mercedes die de band wel wilde rijden naar de Ex-festivals. Een van de optredende bands tijdens het festival was Space Siren, waarin Corno Zwetsloot speelde. Aan hem vertelde Van Noord dat hij liedjes schreef maar nooit optrad. Zwetsloot nodigde hem uit in zijn studio en later nog eens. Helaas overleed Zwetsloot veel te vroeg. Van Noord ging optreden bij zijn eigen tentoonstellingen en in kroegen en clubs in Amsterdam en hij ging ook mee op tour met The Ex.

Toen kwam het slechte nieuws: een tumor in het hoofd. Ondanks de operatie en medicatie werkte Van Noord door, want er moest een plaat komen met zijn liedjes. De Boer nam op en mixte en masterde totdat er een plaat was. Van Noord vertelde telefonisch aan De Boer: “Weet je waar het om gaat in m’n liedjes? Godverdomme godverdomme de liefde. Godverdomme de dood. Daar gaat het om.” De titel van het album dekt de lading. Van Noord heeft de plaat een week voor zijn dood nog gehoord. Een release tijdens zijn leven zat er niet in.

“Hij en zijn onderwerpen staan emotioneel tegenover elkaar”, schreef Marlene Dumas over de foto’s van Van Noord. Zijn foto’s waren niet van die keurige heldere en scherpe afbeeldingen, maar blonken uit in waarachtigheid. Hetzelfde geldt voor zijn liedjes, waarin hij zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Het zijn geen gepolijste liedjes. Ook geen ruwe schetsen overigens, maar wel nummers met een flinke ruwe rand, ongepolijst en met een emotionele diepgang die hoor- en voelbaar is. Stem en gitaar horen bij elkaar, vullen elkaar aan, hitsen elkaar soms op en gaan langs grote hoogten en door diepe dalen.

De muziek van Van Noord is persoonlijk, naakt en bijna zonder schaamte en wordt gebracht met een stem die authentiek overkomt in geloofwaardige teksten. Als de zanger het uitschreeuwt – wat hij regelmatig doet – dan krijgt Opduvel de koude rillingen, zo hard komt het binnen. De akoestische gitaar wordt al even rauw ingezet als de stem en Van Noord geselt zijn snaren dus ook met enige regelmaat om zijn zang en tekst kracht bij te zetten. De blues is niet ver weg, al klinkt die niet overal zo opzichtig als in ‘Lieve Kitty’ en zo ruw als in ‘Eenzaam zonder jou’.

In de teksten – die zich zonder muziek laten lezen als gedichten – bevinden zich bijna achteloos juweeltjes van zinnen als ”zijn met jou doe ik alleen” (‘We lopen samen’), maar ook met een dooddoener als “mijn lief, mijn hartendief, waar ben je nou” (‘Huis van Willemijn’) komt Van Noord in zijn ontwapenende eerlijkheid weg. In ‘Tien’, een tragisch lied over een moord, gaan de kreten “Nee, nee joh, nee man, ben je gek, nee / Nee joh, Tien, nee man, nee” door merg en been. Een brok ruwe emotie breekt door en komt zonder een zweem van pathos keihard binnen.

De opnamen van de liedjes zijn door De Boer niet te veel opgepoetst. Dat is een goede zaak, want op deze manier klinkt de muziek het meest rechtstreeks en raakt die de luisteraar des te meer. Mooi is bijvoorbeeld hoe in ‘Dodenlied’ de gitaar de vocalen even overstemt, wat de wanhoop van de woorden alleen maar versterkt. De gitaar staat sowieso lekker luid in de mix, wat geen straf is want het spel van Van Noord is een beetje onorthodox, gericht op gevoel en niet op techniek, en is daardoor juist zo fijn om naar te luisteren. Ontroeren doet Van Noord in ‘Mijn zoon’, waarin de liefde van een vader voor zijn zoon in persoonlijke woorden wordt gevat.

‘Zandkasteel’ wordt door de zanger/gitarist opgedragen aan Corno Zwetsloot. Het gitaarspel verraadt een hang naar indie/gitaarrock, maar die kant gaat het lied niet op. Wel weet Van Noord met beperkte middelen (gitaar en stem) zijn emoties kracht bij te zetten. Hij houdt zich niet in en vult de hele ruimte. Het slot is voor ‘Nooit verga jij’, een prachtig lo-fi lied in de geest van Daniel Johnston: aandoenlijk en goudeerlijk. Veeg Opduvel maar op. Godverdomme Godverdomme de liefde Godverdomme de dood is een parel in de Nederlandstalige muziek van een man die het leven gekend heeft, weet waar het om draait en dat op eigen wijze weet te verwoorden. André van Noord mag niet vergeten worden.

Godverdomme Godverdomme de liefde Godverdomme de dood bandcamp