Thrill Jockey, 2021
In 1999 hield de geweldige bluesy gitaarrockband Come het voor gezien, hoewel de band in het kader van het opnieuw uitbrengen van oude albums nog wel eens reünieconcerten geeft. Na Come is zangeres/gitarist Thalia Zedek (die ook muziek maakte bij Dangerous Birds, Uzi en Live Skull) onder haar eigen naam gaan musiceren. Onder die naam heeft zij inmiddels acht albums en drie ep’s uitgebracht. De laatste vijf albums zijn wel verschenen onder de naam Thalia Zedek Band. Dat is inclusief het nieuwe album Perfect Vision, dat onlangs is uitgebracht.
Op eigen benen staand heeft Zedek de ruwe bluesy sound van Come losgelaten ten faveure van meer bedachtzame en traditioneler overkomende songs. Dat wil niet zeggen dat er geen randje meer aan de muziek zit, maar wie Zedek van een echt tegendraadse kant wil horen, moet daarvoor bij E wezen, de band die zij vormt met Jason Sidney en Gavin McCarthy. Laatstgenoemde is als drummer ook te vinden in de Thalia Zedek Band, naast (op dit album) Winston Braman op basgitaar en David Michael Curry op altviool. Daarnaast is nog een aantal muzikanten actief in enkele van de tien songs die de plaat telt.
Al vanaf haar solodebuut Been Here and Gone uit 2001 weet Zedek te bekoren met liedjes die niet direct pakkend te noemen zijn, maar die je ongemerkt in de greep krijgen. Aan enig effectbejag bezondigt de Amerikaanse zich niet en voor het grote gebaar ben je bij haar ook aan het verkeerde adres. De charme van de muziek van Zedek zit in de pure, eerlijke kwaliteit die veel van haar songs bezitten. De ene keer rockt de muziek wat meer dan de andere, maar steeds is er een melancholieke inslag, een sfeer die opgeroepen wordt door de mooie, soms wat androgyne stem van Zedek en de smaakvolle instrumentatie.
Niet elk album van Zedek is even sterk, maar door de ondergrens zakken doen de Bostonse en haar band nooit. Zo was het in 2016 verschenen Eve een sober opgezet hoogtepunt, terwijl het twee jaar later verschenen album Fighting Season voor degelijke kwaliteit staat. Het enige manco is dat de meeste platen van Zedek geen echte uitschieters kennen. Echter ook geen uitschieters naar beneden, dus een oordeel over de kwaliteit van de songs is daarmee niet gegeven.
Perfect Vision opent met ‘Cranes’ waarin Karin Sarkisian te horen is op pedal steel gitaar. Het geeft de steady voortgaande song een welkom extra, vooral ook omdat het spel van Sarkisian zich mooi beweegt rondom de zang van Zedek, wiens typische stemgeluid uit duizenden herkenbaar is. Alison Chesley (Helen Money) is op cello en piano te horen op ‘Smoked’, een song in driekwartsmaat die prachtig gearrangeerd is en openbarst in een emotievol refrein. Een piano horen we ook in ‘Binoculars’, maar nu bespeeld door Mel Lederman. Het is de eerste song waarin het altvioolspel van Curry goed naar voren komt. Maar eigenlijk is het spel van de hele band subliem te noemen in (opnieuw) een treffend arrangement.
Een iets lichtere toon lijkt te worden aangeslagen in ‘Overblown’. Muzikaal dan, want tekstueel zingt Zedek, net als in een aantal andere songs op het album, de frustraties over het huidige tijdsgewricht en de Amerikaanse maatschappij van zich af. Opvallend is de tweede stem die opduikt, iets waar Zedek niet vaak gebruik van maakt maar zeer geslaagd uitpakt. Het intro van ‘Queasy’ benadert de sound van E, wat niet vreemd is als je bedenkt dat het bestaat uit elektrische gitaar en drums van de twee bandleden die ook deel uitmaken van dat trio. Het wat hogere tempo van de song zorgt voor een welkome afwisseling, net als de trompet van Brian Carpenter in ‘From The Fire’, een nummer dat opvallend luchtig klinkt voor Thalia Zedek-begrippen, als je het sarcasme van tekst tenminste op de koop toe neemt.
De band klinkt opvallend afwisselend. In het tweede gedeelte zijn de arrangementen wat soberder dan in het eerste gedeelte, wat ook komt doordat wat minder vaak een beroep op gastmuzikanten wordt gedaan. Mooi is het rauwe gitaargeluid in ‘The Plan’, dat contrasteert met de gitaarlick die in hetzelfde levendige lied te horen is. ‘Revelation Time’ is wat trager en qua instrumentatie wellicht het meest elementaire stuk op het album, hoewel in het laatste gedeelte nog een verrassende tweede gitaar wordt toegevoegd. Nog wat langzamer is ‘Remain’. Het stuk heeft een slepende tred waar je als luisteraar lekker in kunt gaan hangen. Zedek zingt op haar kenmerkende wijze de sterren van de hemel. Chesley’s cello en piano keren terug voor ‘Tolls’, de droefgeestige song waarmee het album wordt besloten.
Er valt bijzonder weinig aan te merken op Perfect Vision, dat muzikaal en tekstueel volledig overtuigt, gevarieerd is en Zedek laat horen in een weliswaar niet opgewekte maar wel levendige bui. De manier waarop de verschillende stukken zijn vormgegeven, verraden vakmanschap en ervaring, terwijl het door Opduvel gewenste ruwe randje steeds aanwezig blijft. De tijd zal het moeten leren, maar dit zou wel eens een van Zedeks beste platen van na Come kunnen zijn.
Opduvel 