Exile on Mainstream, 2021
Al even uit, maar te goed om links te laten liggen: Stroh zu Gold van het Duitse trio Trialogos. Dat trio bestaat uit Kiki Bohemia (echte naam: Karla Wenzel) op Fender Rhodes, bas, dictafoon, autoharp, effecten en vocalen, Conny Ochs op akoestische en elektrische gitaren, bas, drums, percussie en vocalen en Sicker Man (echte naam: Tobias Vethake) op akoestische en elektrische cello, gitaren, moog, Juno 6, lapsteel, beats en effecten. Het uitgebreide instrumentarium geeft al aan dat we hier niet van doen hebben met een gezelschap dat zich beperkt tot het spelen van een specifieke stijl, maar van een drietal dat gebruik maakt van de vele mogelijkheden die het instrumentarium biedt, zonder daarbij puristisch te werk te gaan.
Roadburn-liefhebbers kunnen Trialogos kennen van het optreden op Roadburn Redux, de online editie van het festival van dit jaar. Dat optreden was het eerste dat de band überhaupt gaf en het betrof een integrale uitvoering van het op dat moment nog te verschijnen album, zij het dat de volgorde van de stukken enigszins afwijkt van die op het album. Dat album verscheen uiteindelijk in juni en daarop komt de sound van het drietal, die zo mooi werd gevangen in de live-opname (zie het YouTube-filmpje hieronder), goed tot zijn recht. Zonder de beelden van de uitvoering, blijft de muziek moeiteloos overeind. Die muziek is vanuit ‘instant composing’ tot stand gekomen.
Het album opent met de post-rock van ‘Lavu Santu’, dat qua sfeer enigszins doet denken aan Godspeed You! Black Emperor. Trialogos is wat korter van stof, maar weet met de kortere spanningsboog wel raad. De basgitaar, gitaar, elektrische cello en viool kleuren mooi bij elkaar in een stuk waarin dreiging en muzikale schoonheid om voorrang strijden. De praatstem past goed in de sfeer die wordt gecreëerd. Dat Trialogos zich onder andere heeft laten beïnvloeden door Duitse krautrockpioniers, is goed te horen in ‘Stroh zu Gold’. Weg zijn de strijkinstrumenten en de stemmige inslag, ten faveure van bas, elektrische gitaren, keyboards en een stevig krautritme.
‘Il Terzo Sogno’ klinkt als experimentele folk, waarbij de akoestische gitaar met name het folkelement voor zijn rekening neemt, bijgestaan door de cello. Daaromheen wordt een vreemde draai aan het stuk gegeven met mysterieuze elektronische geluiden. Vervolgens beweegt Trialogos weer een andere kant op met ‘Rip Current’ dat ten opzichte van de andere tracks beduidend zwaarder klinkt en een traag tempo kent. Met een log ritme en ijle synth- en celloklanken wordt een doomy sfeer neergezet.
‘Hikikomori’ combineert een stemmige sfeer met een melodieus motief op de akoestische gitaar. Op het album duurt het stuk zo’n drieënhalve minuut, maar op de live-opname gaat het daarna nog even door. De klankmogelijkheden van het trio zijn schier eindeloos en het trio kiest daaruit datgene waar de muziek op dat moment om vraagt. Dat betekent ook dat geen experiment om het experiment wordt uitgevoerd, maar de flow van de muziek wordt bewaakt. In dit geval leidt dat tot een prachtig opgebouwd, post-rockachtig stuk.
‘Batdance’ is het meest aanstekelijke – en ook dansbare – stuk op de plaat, met een ritmisch patroon dat ergens tussen krautrock en elektropop in ligt. Trialogos vindt een mooi evenwicht tussen melodie, ritme en vreemde effecten. Het stuk heeft overigens niets van doen met de gelijknamige song van Prince. Een fraaie mix van elektronisch en akoestisch is te horen in ‘Mali/Berlin’, dat een terugkerende melodie laat horen in de cello en een gitaarmelodie als tegenwicht, naast lange elektronische klanken en veel percussieve nuanceringen. Ook bevindt het trio zich op de grens van muzikale schoonheid en experiment. Daardoor ontstaat een stuk dat de nodige diepgang bevat maar toch behoorlijk toegankelijk klinkt.
Valt er dan helemaal niets te klagen over Stroh zu Gold? Toch wel, al moet daarvoor lang worden gewacht, want afsluiter ‘Wellenreiter’ is het enige enigszins teleurstellende stuk op het album. Dat ligt niet aan de stemmige instrumentale invulling (daar is helemaal niets mis mee), maar aan de overbodige vocalen en de weinig enerverende zanglijn. Het is jammer, maar onvoldoende om afbreuk te doen aan een sterk album van een drietal muzikanten die ook buiten Trialogos actief zijn, maar hopelijk de tijd vinden om samen meer muzikale ontdekkingen te doen.
Opduvel 