Sargent House, 2021

Na het fantastische laatste album van Daughters (You Won’t Get What You Want), dat ook alweer uit 2018 dateert, komt vocalist Alexis Marshall nu met zijn eerste solo-album, getiteld House of Lull. House of When. Daarop borduurt hij aan de ene kant voort op dat laatste bandalbum, maar aan de andere kant kiest hij ervoor om meer nadruk te leggen op texturen en drones. Daarnaast toont Marshall zich, zoals meestal, geen zanger, maar een spoken word-artiest. Er zijn er weinigen die het gesproken woord zo intens en vol oprechte wanhoop kunnen vertolken als de Daughters-frontman.

Het album start met ‘Drink From The Oceans. Nothing Can Harm You’ en Marshalls voordracht klinkt echt alsof hij in paniek is, elk moment de controle kan verliezen. Enig pathos is Marshall niet vreemd, maar van de valse variant is geen sprake. Een oude piano klinkt en je zou bijna verwachten dat Nick Cave in zijn oude (betere) dagen gaat zingen. Marshall heeft echter een heel ander timbre dan de Australiër. Percussie klinkt op de achtergrond, rommelig, ongecontroleerd, terwijl de piano zijn desolate tonen produceert, omringd door sinistere klanken. De sfeer is angstaanjagend, vooral als het stuk halverwege een enorme boost krijgt. “The past is like an anchor”, declameert Marshall. Maar ook “The past is some. You do not know”.

‘Hounds In The Abyss’ kent een industrieel ritme en zoals in de meerderheid van de stukken ligt de nadruk zwaar op percussie en drones. Even klinkt Marshall daadwerkelijk als Nick Cave, ten tijde van From Her To Eternity, maar al snel dwaalt de voordracht daar vanaf. De muziek heeft een claustrofobisch effect. De tekst is creepy. Je vraagt je af of Marshall aan paranoia lijdt of daadwerkelijk wordt gestalkt. De repeterende patronen worden door a-ritmische percussie van variabele accenten voorzien. Marshall snoert je langzaam in, ontsnappen is niet mogelijk. Heerlijk chaotisch klinkt ‘It Just Doesn’t Feel Good Anymore’, met een hoofdrol voor een knotsgekke saxpartij: schreeuwend, gierend, jankend en alle frustratie eruit persend. Het is muzikale anarchie en hetzelfde geldt voor de voordracht die contrasteert met de tekst “You have obligations / Meet your obligations / Stay where you are”.

‘Youth As Religion. Religion As Leader’ betreft in feite twee aparte stukken. Het eerste laat horen dat Marshall ook als hij zich inhoudt weet te overtuigen. Hij klinkt kalm, enigszins berustend, maar komt even hard binnen als op de momenten dat hij zijn wanhoop de vrije loop laat. De ambient-texturen kleuren fraai bij de stem in een stuk dat in zijn eenvoud en beheersing overtuigt. Het tweede stuk kent dezelfde tekst, maar nu op Marshalls kenmerkende begeesterde manier gebracht. Zware percussie maakt ‘Religion As Leader’ de perfecte tegenhanger van ‘Youth As Religion’. De muzikale opzet is aanvankelijk minimaal, maar na een paar minuten wordt de noisekraan opengedraaid en krijgt Marshall vocaal bijstand van Kristin Hayter van Lingua Ignota.

Pianotonen, vallende percussieklanken en een dreigende sfeer zijn de muzikale eigenschappen van ‘No Truth In The Body’. Marshall klinkt in het eerste deel opnieuw beheerst, maar niet zonder emotie. De donkere ambientsfeer is onheilspellend. Een eenzame elektrische gitaar komt voorbij en in al zijn desolaatheid ontroert het stuk echt. Fluitklanken klinken aanvankelijk door ‘Open Mouth’ heen, dissonant en ontregelend. Het is een van de meest intense stukken op het album. De aanblik van het noodlot lijkt te moeten worden verklankt. ‘They Can Lie There Forever’ doet er niet veel voor onder en klinkt alsof een stel gewonde instrumenten worden bespeeld, terwijl de andere helft zijn best doet de gewonde exemplaren te pletten.

Tot slot keert de verlaten piano terug voor ‘Night Coming’. Het gevecht is verloren en wat rest zijn de rokende puinhopen en de kalme berusting. De dreiging is er nog steeds, maar niets lijkt nog te kunnen deren. Er is geen hoop meer. Een prachtig stemmig maar ook grimmig einde van een album waarop de verschillende elementen waarmee Marshall zijn muziek kleurt wellicht niet direct pakken maar per draaibeurt meer impact krijgen en je uiteindelijk grijpen om niet meer los te laten. Marshall maakt muziek met een grote zeggingskracht.

House of Lull. House of When bandcamp