Hominid Sounds, 2021

Opduvel besteedt wel vaker aandacht aan de Engelse underground-scene, waar stevige noiserock, punk en psychedelische rock de boventoon voeren bij bands als Sex Swing, Casual Nun, Bruxa Maria, KLÄMP, Sly & The Family Drone, Remote Viewing, USA Nails, The Shits en Luminous Bodies. Aan dat (verre van volledige) rijtje kunnen we ook Bloody Head toevoegen, een band uit Notthingham die al enige jaren actief is en toe is aan zijn vierde langspeler.

Het nieuwe album is getiteld The Temple Pillars Dissolve Into The Clouds en daarop is een band te horen die qua sound aanschuurt tegen de Londense underground, wat op zich al een aanbeveling is, maar zich ook onderscheidt door zich geen one trick pony te tonen. De muziek van Bloody Head is noisy, psychedelisch, punky en lekker smerig en met die ingrediënten – én een eigen sound – weet de band tot een behoorlijke variëteit aan songs en ideeën te komen, zonder een moment de muzikale uitgangspunten te verloochenen.

Daarnaast weet de groep hoe een album op te bouwen. In het geval van The Temple Pillars Dissolve Into The Clouds is dat door de lp te openen en af te sluiten met een lange track, met de kortere songs daartussenin geklemd. Het is als een smakelijke boterham met een dikke maar overheerlijke korst, als je tenminste van viezige noise/psych/punk-rock houdt. Opener ‘This Could Be Paradise’ begint redelijk ingetogen en spannend, met een lichte galm op de gitaren waardoor het stuk een psychedelisch tintje krijgt. Het geheel maakt een wat lome indruk, totdat de gitaren los mogen en enigszins getormenteerde vocalen al praatzingend de boel in gang trekken. De dynamische effecten werken uitstekend en de band houdt de spanning de volle acht minuten vast.

Dat Bloody Head ook riffgeoriënteerd is, blijkt duidelijk uit ‘Homeopathic Mountains’, een psychedelische noiserocker die na de doomy openingstrack het energiepeil verder omhoog brengt, midtempo en gezegend met een paar smerige killerriffs. Mooi is hoe de band op het randje van feedback bivakkeert en hoe in het midden, als het tempo wordt stilgelegd, die feedback naar boven komt en het stuk uitmondt in een fraai harmoniërende drone met venijnige trekjes. Zodra weer aan tempo wordt gedaan, gebeurt dat een stuk trager maar niet minder energiek, waarbij de feedback regelmatig om je oren giert. Het contrasteert sterk met het snelle en punky ‘Discordia’, waarin Bloody Head in slechts anderhalve minuut zijn statement maakt.

‘Your World Is As Old As You’ kent een nineties indierock-invloed, vooral in het voortstuwende ritme, maar ook een oude Britse band als Gang of Four doet zijn invloed gelden. De band uit Nottingham heeft echter zijn eigen sound, waarin de invloeden handig zijn verpakt. Bovendien weet men de muziek een paar keer een extra optater te geven. Opnieuw hellen de gitaarpartijen regelmatig over naar feedback in een heerlijk ruw klinkende mix. Een stuk vunziger gaat het er aan toe in ‘Glory Holes’, dat zijn basis heeft in een donkere baslijn en een bedrijvige drumpartij, waaroverheen de gitaar ragt, fuzzt, wahwaht en feedbackt en de woorden worden uitgespuugd.

Hadden we het over killerriffs: ‘Psychick Warfare’ is gebaseerd op een noiserock-riff die nog lang nadat de plaat is afgelopen in je hoofd nadreunt. De tempoversnelling werkt als een verlossing maar doet ook verlangen naar een terugkeer naar die machtige riff, wat ook gebeurt. In het laatste gedeelte wordt het tempo drastisch naar beneden gebracht, waarbij de lage gitaarstemming in stand wordt gelaten. ‘The Process Of Forever’ klinkt na dit duistere geweld bijna luchtig, maar het is de schijn die bedriegt. Feedback waart rond en zodra het refrein is aangebroken wordt het energiepeil flink omhoog gebracht. Toch bewijst de band met name in deze song ook melodieus wat in huis te hebben.

Afsluiter ‘St. Elsewhere And The Altar Of Coincidence’, dat zo’n zeven minuten in beslag neemt, kenmerkt zich door een rauwe baslick en een gierende gitaarpartij. De zang is gedrenkt in een psychedelische walm. Er ontstaat een noisy totaalplaatje waarin elke partij even belangrijk is, ook de drums, waarvan vooral het spel op de cimbalen opvalt. Halverwege verandert de band van koers, met instandhouding van de gezamenlijk gecreëerde sound. Het leidt naar een indrukwekkend instrumentaal slot, niet door doelbewust naar een climax toe te werken maar door simpelweg één lange climax te zijn. Het is een prachtig einde van een afwisselende plaat waarop de band zijn sterke troeven uitspeelt, goede songs maakt en een ruwe sound produceert die grote indruk maakt.

The Temple Pillars Dissolve Into The Clouds bandcamp