Century Media, 2021
Uit Galicië, gelegen in het uiterste Noordwesten van Spanje, komt het duo Bala, dat bestaat uit Anxela Baltar (gitaar en zang) en Violeta Mosquera (drums en zang). De twee meiden timmeren al een tijdje aan de weg, getuige hun albums Human Flesh uit 2015 en Lume uit 2017. Vorige maand kwam daar een derde album bij, getiteld Maleza. Daarop doet het duo niet veel anders dan op de beide voorgangers, maar wat Bala doet, doet het verdomd goed.
Het is niet moeilijk om te horen waar dit duo zijn invloeden vandaan haalt. Bala gooit veel van wat aan de harde kant van het muzikale spectrum leuk was in de jaren negentig op een hoop en doet er zijn voordeel mee. De muziek is een mengeling van grunge, punk, stoner rock en sludge metal en die wordt op energieke wijze en met de nodige attitude voor het voetlicht gebracht. Pluspunt is daarbij dat het tweetal zich van de eigen moerstaal bedient. Het Spaans klinkt toch een stuk lekkerder dan het vermaledijde Engels waar ook niet-Engelstalige muzikanten zich van menen te moeten bedienen.
Bala coverde ooit ‘Gardenia’ van Kyuss en kwam daar behoorlijk goed mee weg. Ondanks dat de muziek slechts door twee instrumenten wordt voortgebracht, is de sound van de Spaansen behoorlijk vol. Dat blijkt ook in de negen eigen songs die Maleza bevolken. Na slechts één zin klappen de twee er vol op in opener ‘Agitar’. De riff is moddervet, de schreeuwzang overtuigt volledig en de drumster hakt spaanders. Sludge metal, stoner rock en grunge strijden om voorrang in een furieuze song, waarin subtiel gefluisterde vocalen zijn verwerkt.
‘Hoy No’ doet het een tempootje hoger en met een smeriger sound. Het is de bekende schep erbovenop die werkt. De dynamische effecten zijn groot en het duo weet daarnaast hoe een song boeiend te houden: in twee minuten komen aardig wat muzikale ideeën voorbij, terwijl de riff-basis intact wordt gelaten. De muziek van Bala moet het niet hebben van afwisseling en op het eerste gehoor komt het album wellicht wat te eenvormig over, maar dat geldt alleen als oppervlakkig wordt geluisterd. Het tweetal varieert in tempo, heeft melodieus wat te bieden en weet hoe een killerriff te produceren.
Wat dat laatste betreft: daar is de gitaarsound van Baltar mede debet aan. Die sound is hard, vet en grofkorrelig en komt uitstekend tot zijn recht in de rauwe productie. Gas terugnemen gebeurt regelmatig, met als doel de volgende kopstoot nog harder aan te laten komen. Een goed voorbeeld daarvan in ‘Quieres Entrar’, waarin het duo bewijst ook wat ingetogener te kunnen spelen, om vervolgens enorm uit te halen. Het is mooi dat de dynamische contrasten niet weg-geproduceerd zijn. Door het beperkte instrumentarium heeft drummer Mosquera een belangrijke rol. De drums staan luid in de mix en Mosquera spaart haar vellen en cimbalen niet, maar brengt ook een paar subtiele muzikale invullingen die technische skills verraden.
Met vierentwintig minuten is Maleza aan de korte kant, maar het is eigenlijk wel goed zo. De repeatknop is snel gevonden. Bala overdondert met zijn sound en furiositeit, varieert net genoeg, heeft een wagonlading aan sterke riffs voorhanden en houdt het energiepeil bijna constant hoog. Maleza is een adrenalinekick van jewelste.
Opduvel 