Eigen beheer, 2021
Bubba Kadane is bekend van de bands Bedhead en The New Year en in iets mindere mate van het onderschatte Overseas, waarvan ook Will Johnson deel uitmaakte en waarvan slechts één album is verschenen. Met name met de twee eerstgenoemde bands maakte Kadane muziek die ergens tussen indierock, post-rock en slowcore inviel, met een sombere inslag en gebracht zonder enige opsmuk of effectbejag.
Sinds enkele jaren heeft Kadane ook een soloproject genaamd Sigh of Relief. Onder die noemer bracht de Amerikaan twee jaar geleden het album Injection uit. Daarop geen indierock, post-rock of slowcore, maar een lang ambientstuk dat langzaam onder je huid kruipt. De melancholieke sfeer en de spaarzame muzikale invulling deelde Sigh of Relief weer wel met Bedhead en The New Year. Onlangs verscheen The Dark Surround en als daarop iets duidelijk wordt, is het dat Kadane duidelijk niet van plan is geweest een tweede Injection te maken.
Dat wil niet zeggen dat hij het ambient/drone-genre vaarwel zegt, maar de muzikale invulling van de muziek is anders dan op de eerste plaat. De muziek blijft abstract en er staat geen noot te veel op het album. Toch klinkt de muziek niet zo sober als voorheen en daarnaast is er ruimte voor melodie en ritmiek. Niet te veel, maar alles gedoseerd en op zijn plaats. De slowcore-vibe komt een enkele keer om de hoek kijken, maar voorzichtig en meer in het gevoel dan dat daadwerkelijk sprake is van slowcore.
Waar Injection uit een lang stuk bestond, daar telt The Dark Surround vier stukken. Die verschillen onderling behoorlijk. Overeenkomst met de vorige plaat is dat Sigh of Relief een donkere en ietwat sombere stemming weet te creëren zonder zich te verlaten op donkere tonen. Achter de duisternis schuilt licht en de muziek werkt dan ook niet zwaar op het gemoed.
Kadane heeft er bewust voor gekozen om zijn soundscapes muzikaal in te vullen. Zo begint opener ‘Debris Field’ niet met een langzaam opkomende of een steady drone, maar met een bewegend repeterend motief bestaande uit een paar tonen waar de muzikant andere klanken omheen legt. Er is duidelijk een melodisch aspect aanwezig, al speelt Kadane geen melodieën. Het melodische element zit in de manier waarop de verschillende klanken op elkaar inwerken. Gaandeweg verandert de klankkleur van het stuk, komt een vrij hoge drone in langzame bewegingen opzetten. Dan volgt daadwerkelijk een melodie, een repeterend patroon dat vrij luchtig door de gelaagde klanken heen beweegt. Het oorspronkelijke motief is inmiddels in de diepte verdwenen. Het stuk is constant in beweging, steeds gebeurt er iets, waardoor je als luisteraar steeds bij de les blijft.
Over beweging gesproken: ‘The Tranquility Sequence’ moet het helemaal hebben van een bewegend synthmotief, dat de melodische basis vormt van het stuk. Daar wordt een tweede melodieus motief aan toegevoegd, ondersteund door een geluid dat een heen en weer of draaiende beweging maakt door die twee motieven heen. Veel blijft hetzelfde, waardoor het stuk zich in een aangename cadans voltrekt, maar ondertussen verandert er ook steeds iets, zij het niet opzichtig maar subtiel en niet van invloed zijnde op de basisingrediënten waar het werk uit bestaat. Pas tegen het einde verschuift dat patroon, maar dan zitten we al in de fade-out fase.
De start van ‘Goodbye Message’ is zo opgezet, dat je verwacht dat een langzame beat weldra zijn intrede zal doen. Het gebeurt uiteraard niet. In plaats daarvan laat Sigh of Relief verschillende klanken en bewegingen een verbond aangaan waarbij de individuele stemmen blijven doorklinken. Geen ambient uit het boekje, maar een naar experimentele elektronische muziek neigende opzet. Maar ook dat gebeurt met mate. Gaandeweg raak je als luisteraar vertrouwd met het basispatroon dat uit de individuele klanken naar voren komt en dan openbaren zich ook steeds meer ambienttexturen, niet in de laatste plaats doordat langere, zwevende tonen bezit nemen van de ruimte. Daaromheen vindt de nodige beweging plaats, waaruit een ritmische beweging naar voren komt die de dominante factor wordt. Het stuk verschiet van kleur en van vorm. Het knappe is dat Kadane dat op organische wijze laat gebeuren.
Gitaarklanken zijn te horen in ‘Detach’, vervormd maar duidelijk herkenbaar. Ze worden vrij snel overschaduwd door bijna orkestraal klinkende synthklanken die in verschillende lagen langzaam over elkaar heen schuiven. Van de vier stukken op het album, is dit het werk dat het meest naar ‘traditionele’ ambient neigt. ‘Detach’ moet het dan ook niet hebben van beweging of van een melodische of ritmische component, maar van het mengen van klankkleuren en de pure schoonheid van het totaalgeluid dat wordt gecreëerd. Bewegingen zijn er wel, maar ze zijn langzaam en staan ten dienste van de totaalklank.
Vier stukken, vier verschillende invalshoeken en vier verschillende muzikale invullingen, dat biedt The Dark Surround. Zo er sprake is van thematiek of een overkoepelend verhaal, dan is dat element losjes aangebracht en doet het niet af aan de verscheidenheid die op het album te vinden is. Toch is sprake van een coherent album, dat sfeervol is en op het gevoel werkt. Sigh of Relief laat zich ten opzichte van het debuut van een andere kant horen, met eenzelfde, zeer boeiend resultaat.
Opduvel 