Eigen beheer, 2021
Het uit Barcelona afkomstige trio Tàlveg bracht in relatief korte tijd een album en twee ep’s uit. Op de begin juni 2020 verschenen debuut-ep ‘Ses-Sens’ volgde in dezelfde maand nog debuutalbum Arbori. De tweede ep, Sens-Ses, verscheen in februari van dit jaar en nu vindt het trio het alweer tijd voor hun tweede album, getiteld ‘As It Fades’. Daarop toont het drietal dat er ontwikkeling in de muziek zit, want het album klinkt wat minder schetsmatig en expressiever dan de voorgaande uitgaven. De cover spreekt in dit verband boekdelen: de contouren zijn daarop harder en de contrasten scherper ten opzichte van de onscherpe afbeeldingen die de vorige releases sierden.
Op de vorige platen verhieven saxofonist Marcel-lí Bayer, gitarist Ferran Fages en drummer Oriol Roca het ingehouden en soms ook minimaal spelen tot kunst. Daardoor ontstond een grote spanning in de geïmproviseerde muziek. Grote koerswijzigingen waren niet te noteren, wel accentverschuivingen. In grote lijnen geldt dat ook voor het nieuwe album, waarop de spanning vaak weer om te snijden is en niet alles muzikaal hoeft te worden ingevuld, wat de muziek een grote verbeeldingskracht geeft.
In de improvisaties van het drietal klinkt rockmuziek door, maar ook jazz, vrije improvisatie en minimalisme. Ergens op het snijvlak van die genres opereert Tàlveg, dat daarmee een behoorlijk eigen en direct herkenbare sound heeft. De muzikanten behoren echter niet tot het soort dat zijn eigen vindingen koestert en louter daarop voortborduurt. Er mogen muzikale risico’s worden genomen en die neemt men dus ook. Ondertussen blijft – als het ware vanzelf – de eigen sound intact.
In opener ‘Subito’ wordt direct duidelijk dat het trio wat meer daadkracht in zijn muziek legt. De muziek schuift wat op richting freejazz. De gitaar klinkt gruizig, de drums klinken krachtig en de baritonsax moet soms zelfs moeite doen om boven het geluid van de twee andere instrumenten uit te komen. Zowel Fages als Bayer laten zich van hun meest grofkorrelige kant horen en in combinatie met het robuuste drumspel van Roca levert dat een dynamische en energieke vrije improvisatie op. Energiek is ook slotstuk ‘And The Hills Will Fade’, een duet van Bayer en Roca. De sound van zowel sax als gitaar is ongepolijst, en heeft bij het laatstgenoemde instrument zelfs een gemeen randje.
‘Into The Ashes’, een duet van Fages en Roca, is bloedstollend spannend door de sobere muzikale koers waarin lange elektrische gitaartonen gekoppeld worden aan vrije accenten van de drums. Er wordt meer niet verteld dan wel en dat maakt dat je als luisteraar nieuwsgierig blijft, in je hoofd gaat zoeken naar het complete plaatje dat er strikt genomen niet is. Gaandeweg neemt de bedrijvigheid iets toe, maar het tweetal blijft aan de abstracte kant van de streep. De muziek is zacht en luid tegelijk. Ook ‘The Mountains Will Be Removed’ is razend spannend, nu door het ingetogen spel van sax en drums en de onheilspellend schuivende en piepende gitaarklanken. Opvallend is de climax aan het einde.
In ‘Ever Rising Above’ horen we Bayer op zijn gevoeligst, een langzame en behoedzame melodie uit zijn sax toverend. De lyriek krijgt tegenwicht door de venijnige randjes die het spel van Fages en Roca bevatten, alsof bewust wordt geprobeerd de schoonheid om zeep te helpen. Vooral Roca’s drums peppen het zaakje behoorlijk op. Bayers vertrouwde baritonsax wordt verruild voor de alt in ‘Melting Down’, waarin hij in duet te horen is met Roca. De term “kaal is het nieuwe vol” is hier van toepassing, want de twee muzikanten weten met een basic akoestisch geluid een hele wereld aan beelden op te roepen, onder meer door het gloedvolle saxspel, de zware basdrum en de ruisende bekkens.
As It Fades is een verrassend album van drie muzikanten die gezamenlijk nog lang niet uitverteld zijn. Verwacht geen revolutionaire veranderingen, maar Tàlveg stopt overduidelijk meer peper in zijn muziek dan voorheen. Daarmee verbreedt het trio zijn horizon zonder aan de basisprincipes te morrelen. Het leidt tot een levendig album dat van de eerste tot de laatste noot boeit.
Opduvel 