Sentient Ruin Laboratories/Caligari, 2021
Sentient Ruin Laboratories is een in het Californische Oakland gevestigd platenlabel dat zich voornamelijk toelegt op harde underground metal en noise met een misantropische inslag. Geen vrolijke wandeling door de kleurrijke bloemenweide bij dit label maar een helse tocht met je poten in de modderige klei. In die smerige bedoening valt overigens het nodige te variëren. Zo komen op het label genres als death-, black-, doom- en sludge metal, hardcore, punk, industrial en noise aan bod, vaak in een mengvorm.
Een nieuwe uitgave die op het label verschijnt, is Crown on the Head of a King of Mud van Human Failure. Dat gebeurt overigens in samenwerking met Caligari Records, ook zo’n label dat grossiert in heftige luide muziek. Human Failure is een eenmansproject, niet te verwarren met de hardcore/punk/grind/crust/metal-band uit Australië met dezelfde naam. Hier gaat het om een zekere D., afkomstig uit California en het betreft hier een debuut-ep. Dat is er een die menigeen zich nog lang zal heugen.
Wanneer werkt een bak agressieve pokkeherrie louterend en wanneer op de zenuwen? Wanneer is er muziek in te horen en wanneer wordt het onbeluisterbare bagger? Dat je een hoop stront over je uitgekieperd krijgt, oké, maar mag het dan wel een lekkere smeerboel zijn? Waar de grens ligt mag ieder voor zichzelf bepalen en hangt af van je open mindedness en tolerantiegrens. Human Failure blijft wat Opduvel betreft aan de goede kant van de streep, al doet D. zijn uiterste best om de luisteraar te trakteren op een bak lawaai die de oren doet suizen.
De muziek van Human Failure is een mix van death metal, hardcore punk, grindcore en harsh noise. Die laatste component is een belangrijke, want in elke track aanwezig, soms overheersend maar vaker als functionerend als een extra laag, een toegevoegde waarde in de agressieve songs. Want agressief is Human Failure, dat mag duidelijk zijn. Elke song lijkt daarbij te ontstaan uit een laag noise, die ook de vijf stukken op de ep verbindt, waardoor je als luisteraar geen hoop hoeft te koesteren op ontsnapping uit de barbaarse klauwen van het monstrueuze project.
Het aantrekkelijke in Human Failures muziek zit hem in de mix van stijlen, in de manier waarop D. drums, bas, gitaar, vocalen en elektronica samenvoegt en weet te kneden tot een gewelddadige sound in songs die van vorm, tempo en kleur veranderen, het laatste natuurlijk louter in donkere varianten. De misantropie druipt van de muziek af en er is geen hoop. ‘Poison Ideals’ opent met noise en feedback, voordat de drums aftrappen en we vertrokken zijn voor een helse rit door de modder. Verrassend is de afwisseling tussen snelle grindcore-achtige passages, old school death metal riffs en zelfs een gierende heavy metal-gitaar die door een tijdmachine uit de jaren tachtig is getransporteerd.
De titeltrack zet aanvankelijk een stuk zwaarder in, in doom metal-tempo. Mooi is hoe de laag venijnige noise door het stuk heen blijft klinken. De overgang naar grindcore is even verrassend als logisch. De vocalen liggen ergens tussen een grunt en een oerschreeuw in, wat uitstekend past bij de instrumentale helletocht. Aandacht verdient in dit stuk ook de krachtige bassound. De noise overheerst vervolgens in ‘Disassembling Morality’. Hier geen songstructuur of ritmes, maar een lading barse, noisy geluiden, inclusief harsh noise.
Van daaruit ontstaat ‘Your Hope is a Noose’, beginnend als lompe midtempo death metal, maar al gauw overgaand naar sneller terrein. Ook hier zijn het de logische tempowisselingen die opvallen, evenals de grove sound en de af en toe uit de bocht vliegende gitaar. En uiteraard die eeuwig doorgaande laag noise. ‘All Fall’ start vervolgens met giftige feedback en een machtige gitaarriff, waarna de agressiviteit wordt gebotvierd in tempi die variëren van midtempo tot behoorlijk vlug tot moordend snel. Nog even een stukje noise en dan is het onfrisse kwartiertje al voorbij. Gauw nog eens opzetten.
Opduvel 