Southern Lord, 2021
Twee jaar na het sterke A Gaze Among Them is het Canadese Big|Brave terug, zoals bijna gebruikelijk ook met een wijziging in de bezetting. Uiteraard is het kernduo Robin Wattie (vocalen en gitaar) en Mathieu Ball (gitaar en vocalen) van de partij, maar als slagwerker van dienst is Loel Campbell vervangen door Tasy Hudson, die vanaf 2019 al met de groep tourde maar nu als volwaardig bandlid wordt opgevoerd. Producer Seth Manchester levert muzikaal wat bijdragen op synthesizer en shruti-box (een Indiaas instrument dat lang aanhoudende tonen voortbrengt).
De contrabas van Thierry Amar ontbreekt op Vital, maar naar diepe lage tonen hoeven we bij Big|Brave desondanks niet ver te zoeken. De band produceert loodzware droney en doomy mokerslagen. De muziek is kaal, gestript tot op het bot, maar is ook moddervet en krachtig. De invloeden uit doom-, sludge- en drone-metal zijn onmiskenbaar aanwezig, evenals de invloeden van Sunn O))) en Swans. Ten opzichte van die twee bands is de emotionele impact bij het Canadese trio echter vele malen groter.
De muziek van Big|Brave is kwetsbaar. Dat komt niet in de laatste plaats door de vocalen van Wattie, die zwanger zijn van emotie. Geen valse pathos, maar eerlijke, oprechte gemoedsbewegingen, variërend van somber zingend tot aangrijpend uithalend. De songs zitten zo in elkaar dat ze in handen van mindere goden in elkaar zouden donderen. Big|Brave vertoeft regelmatig op het randje, maar houdt de spanning steeds intact, met minimale middelen, soms uiterst fragiel en steevast uitmondend in keihard aankomende, loodzware muilperen.
“… [The] pattern for the history of half-breeds hidden in every culture; historically we are allowed neither the privileges of the ruling class nor the community of those who are ruled. To each side that disowns us, we represent everything the other does not have. We survive only if we are valued, and we are valued only for strength, or beauty, sometimes for intelligence or cunning.”
De vorige alinea is een gedeelte uit How to Write an Autobiographical Novel van de Amerikaanse schrijver Alexander Chee. Het is ook de volledige tekst van ‘Half Breed’, het tweede stuk op het album. Wattie, van gemengde origine, werd door Chee’s woorden geraakt en voelde de drang om de woorden muzikaal kracht bij te zetten. En dat hoor je. De voordracht van Wattie is emotioneel en zonder dat zij echt hard hoeft uit te halen blijven haar vocalen recht overeind staan te midden van de harde klappen die rondom haar worden uitgedeeld. Het voelt echt aan en het komt keihard binnen. Precies dat is de kracht van de muziek van Big|Brave.
Een ander emotioneel hoogtepunt – op een album met louter hoogtepunten – is ‘Of This Ilk’. Over een monotone gitaarriff en feedback zingt Wattie de sterren van de hemel, vol overgave en goudeerlijk. De bijbehorende clip is aangrijpend in zijn eenvoud en door de suggestie van het bleken/afschrapen van de huid in deze song over zelfacceptatie. De lange stilte in het midden is veelbetekenend en indrukwekkend. Hetzelfde geldt voor het rustige laatste gedeelte. Elke noot doet ertoe.
Vital telt vijf stukken, waarvan ‘Wited. Still and All…’ zich in het midden bevindt. Het is een ambient/drone-stuk dat als een soort scharnierpunt fungeert tussen de kolossen die ervoor en erna worden gepresenteerd. De dreiging is niet van de lucht, de sfeer beangstigend. Te midden van de zware drones zingt Wattie rustig en bezwerend. Het scharnierpunt is beslist geen rustpunt, maar een met elektriciteit geladen dor landschap van geluid. Het is een essentieel stuk dat de andere songs op het album sterker maakt, zoals de keihard binnen vallende opener ‘Abating The Incarnation of Matter’, waarin Watties uithalen door merg en been gaan, en afsluiter ‘Vital’, waarin de muziek op schitterende wijze een extra boost wordt gegeven.
De nieuwe Big|Brave is aangrijpend en indrukwekkend. A Gaze Among Them was al een rechtstreekse en emotionele mokerslag, maar Vital graaft dieper, klinkt krachtiger en inderdaad: vitaler. In langzame tempi en monotoon komt de muziek het best tot zijn recht. De urgentie spat ervan af; er is geen andere manier. De muziek bezwijkt soms bijna onder zijn eigen gewicht, maar wat klinkt het imponerend. Doomy en heavy is het. En om te janken zo mooi.
Opduvel 