Subcontinental, 2021
Een dikke maand geleden werd op deze site aandacht besteed aan het album Afterschock van Mia Zabelka en Icostech. Achter die laatste naam gaat de uit het Indiase Bangalore afkomstige muzikant Arun Natarajan schuil. Hij is te vinden in extreme metalbands als Extinct Rebellion en Eccentric Pendulum. Zijn laatste metal-uitgave is het debuutalbum van Moral Collapse, een trio dat naast Natarajan (op bas, gitaar en vocalen) bestaat uit Sudarshan Mankad (gitaar) en Hannes Grossman (drums).
Laatstgenoemde is in de Europese metalscene geen onbekende. De Duitse drummer heeft ruime ervaring in met name technische death metal en progressieve metal en was de laatste jaren actief in Hate Eternal, Triptykon, Howling Sycamore, Eternity’s End, Alkaloid en Blotted Science. Daarvoor speelde hij in onder andere Obscura, Necrophagist en Asurim. Moral Collapse is ontstaan nadat Grossman op verzoek van Natarajan drumclinics kwam geven in India. Het idee was om old school death metal te maken en dat is inderdaad wat het trio op zijn debuutalbum doet. Maar dat is niet alles.
Achter de muziek op het album zit een concept over de emoties van een moeder die haar kind verliest aan bureaucratie, middeleeuwse politiek en tirannie. Het concept is gegoten in negen stukken die de gemoedsbewegingen van de moeder moeten weergeven. Voor concepthaters: de muziek blijft ook zonder concept moeiteloos overeind. Moral Collapse is namelijk niet een doorsnee death metalband. De band mag dan wel old school klinken, maar de bandleden schuwen het experiment niet, durven zekerheden los te laten en vertonen in het spel ook avant-gardistische trekjes.
Het eindresultaat is gedeeltelijk op afstand tot stand gekomen en de muziek is laag over laag opgenomen, wat niet vreemd is als je bedenkt dat Natarajan op het album zowel gitaar als bas speelt. Zowel hij als Grossman zijn in hun spel beïnvloed door jazz en vrije improvisatie. Dat staat niet in de weg aan het metalgevoel, want Moral Collapse is een pure metalplaat waarin de muziek voor het grootste deel in songstructuren is gegoten. Toch klinkt de muziek spontaan en niet alsof die aan restricties gebonden is. In gitaarsolo’s en Grossmans drumspel klinken wat vrije elementen door, maar de grootste impro-invloed is te horen in het basspel, dat Natarajan op het moment van inspelen spontaan heeft geïmproviseerd. Het is een van de aspecten die de metal van Moral Collapse een eigen gezicht geven.
Wat op het album goed te horen is, is dat de band de nodige technische bagage heeft. In de muziek valt alles op zijn plaats, al zit er wel een lekker smerig randje aan de zang. Klinisch is de muziek echter allerminst, wat onder andere komt door de gedeeltelijk vrije spelopvatting, maar ook doordat de band in de muziek ondanks het vrij grote technische gehalte de agressie in stand houdt. Boosheid en verdriet zijn bijvoorbeeld twee emoties die in de muziek duidelijk te horen zijn. Daarnaast is op het album een aantal gastmuzikanten te horen. Dat draagt bij aan de variatie en bovendien pakken die gastbijdragen stuk voor stuk goed uit.
De gastmuzikanten zijn: Bobby Koelble (Death), Kevin Hufnagel (Gorguts), Michael Woess (Agathodamion), Tony Das (Bhoomi), Sandesh Nagaraj (Extinct Reflections), Mia Zabelka en Julius Gabriel. Laatstgenoemde is een saxofonist die thuis is in psychedelische muziek, jazz, noise en ambient. Zijn bijdrage op sopraansax in ‘Abandoned Rooms of Misspelled Agony’ klinkt even verrassend als natuurlijk, want het saxspel is op organische wijze geïntegreerd in de song. Moral Collapse doet niet aan geforceerde kruisbestuivingen. Zo worden ook een paar oosterse invloeden en djembéspel in de muziek opgenomen zonder dat het enige afbreuk doet aan het metalgehalte of de agressiviteit.
Het album bevat een paar tracks die de nodige geluidsexperimenten bevatten, zoals het onheilspellende intro ‘Anechoic (Initiation)’ en het duistere en dreigende ‘Vermicularis (Interruption)’. Het sterkst komt de experimenteerdrang echter naar voren in slotstuk ‘Trapped Without Recourse (Rumination)’, waarin Zabelka verantwoordelijk is voor viool, elektronica en vocalen. Het is een stuk dat ook te vinden is op Aftershock. Bij Moral Collapse doet het dienst als een droevige en naargeestige afsluiter, daarmee het concept op imponerende wijze afsluitend.
Op de cd-versie volgt daarna nog een bonustrack, een remix van het instrumentale ‘Suspension of Belief’, waarvan de normale albumversie al een overdonderende indruk maakt, wat des te meer geldt als je daarbij de bijzondere videoclip bekijkt, waarin Oliver de Sagazan de performance ‘Transfiguration’ brengt. Het vioolspel van Zabelka zorgt voor buitengewone accenten, de bassound is indrukwekkend en de drums zijn ‘all over the place’, maar dat laatste geldt voor bijna alle tracks op het album. Zo is de muziek op Moral Collapse zoveel meer dan zomaar old school death metal. De verschillende elementen en muzikanten zijn slim ingepast in de sound van de band en de experimenteerdrang is de spreekwoordelijk kers op de taart. Een indrukwekkende metalplaat.
Opduvel 