Glove Compartment, 2021
Het is dat het zo saai wordt, maar veel recensies zou Opduvel kunnen beginnen met de beschouwing dat de betreffende artiest zich geconfronteerd zag met de lockdown en de gevolgen daarvan, zoals gebrek aan optredens, zich op zichzelf teruggeworpen zag worden en vanuit die positie nieuwe creatieve ideeën opdeed en nu aan het publiek toevertrouwt. Zo wordt van de nood een deugd gemaakt. Soms duikt er een uitgave op die de oren doet spitsen omdat die gemoedsbewegingen die tijdens de lockdown optreden weet te vangen in tekst en muziek. Zo’n uitgave is het op cassette verschenen Headache Sorbet van Alicia Breton Ferrer.
Breton Ferrer is in de Nederlandse alternatieve scene geen onbekende, want zij is lid van The Sweet Release of Death en Neigbours Burning Neighbours. Van de laatstgenoemde band verscheen begin vorig jaar de speelse noisy single Softly / Grace en het laatste wapenfeit van de andere groep is de in oktober 2019 verschenen ep The Blissful Joy of Living, waarop shoegaze en noise een fraai verbond aangaan. Headache Sorbet maakte de Rotterdamse muzikant vanuit haar huiskamer en mede daardoor ontstaat een heel ander geluid dan op de uitgaven van de twee genoemde bands.
In haar huis heeft Breton Ferrer de beschikking over een aantal instrumenten, zodat zij in staat is te variëren. Het is goed te horen dat er geen productionele foefjes aan te pas zijn gekomen, want de muziek heeft een mooie, rauw en lo-fi klinkende sound. Dat past goed bij de persoonlijke muziek die veel meer is dan charmante huisvlijt. De negen songs stralen ook echt een binnengevoel uit, een enkele keer zelfs neigend naar claustrofobie. Gezien de situatie zou je een donker en somber geheel kunnen verwachten, maar door de speelse wijze waarop de nummers in elkaar zijn gezet en omdat humor niet ontbreekt, is dat niet het geval.
Zo is er ‘Iggy’, waarin de Rotterdamse haar kat toespreekt en je het beestje hoort miauwen en spinnen. Huisdieren bieden troost en dat wordt in deze met zowel akoestische gitaar als elektrische gitaar en elektronica verrijkte song benadrukt. Daar staat de claustrofobische beklemming van ‘Red Alert’ tegenover, al weet Breton Ferrer die wel te verpakken in een vernuftig en sensibel arrangement. De flamenco-achtige handclaps in ‘Having Fun’ hebben te maken met de Spaanse roots van de muzikant.
Met instrumenten als een casio-orgeltje, een laptop en een gitaar geeft Breton Ferrer haar muziek vorm. Opener ‘Nosebleed’ kent een strak ritme dat gepaard gaat met lichtvoetige geluiden en vervorming op de zang. Voeg er enige galm aan toe en klaar is kees. Het is simpel en zo klinkt het ook en toch is het een serieus te nemen popsong die gaandeweg baadt in een laagje bedwelmende noise. De gitaar komt tevoorschijn in het intro van ‘No Suicide in the Kitchen’, waarna het stuk even dreigt stil te vallen om vervolgens te ontaarden in een uptempo noiserockend kleinood. Bijna machinaal is het zware ritme in ‘Eyeball’, wat mooi contrasteert met de wat dromerige zang van Breton Ferrer. De gitaar mag daar overheen jengelen.
‘Control’ komt dicht bij een dromerige popsong, maar boet aan toegankelijkheid in door de galmende en noisy muzikale omgeving. Let wel: dat is een pre. Mooi is hoe Breton Ferrer ergens halverwege het ritme laat varen en de song een wending geeft waarin experimentele fluitklanken opdoemen, om van daaruit verder te gaan met een vollere sound. Amerikaanse lo-fi indierock (Sebadoh) klinkt door in het ritme van ‘Everything Is Going To Be Alright’. Opvallend is het contrast tussen de melancholieke toonzetting en die ene gezongen, positieve zin, alsof Breton Ferrer zich moed inpraat tegen beter weten in.
Breton Ferrer zit niet om muzikale ideeën verlegen en weet haar songs fraai op te bouwen door te spelen me de instrumentale invulling, de klankkleur, de dichtheid en het volume en ook door bepaalde songs een draai te geven. Dat gebeurt ook in afsluiter ‘Delete’, dat na een vrij rustig begin een stevige gitaarinjectie krijgt die de muziek een andere wending geeft, zonder afbreuk te doen aan het gevoel dat de song als geheel uitstraalt. Het is een song die goed past aan het einde van Headache Sorbet, dat gemaakt is in en ziet op een moeilijke periode, maar ook zonder corona-referentie recht overeind blijft staan.
Opduvel 