Jagjaguwar, 2021
De originele Dinosaur Jr.-samenstelling J. Mascis-Lou Barlow-Murph is sinds de reünie in 2005 al langer bij elkaar dan in hun eerste periode. Belangrijker is dat die reünie tot nu tot vier uitstekende albums opleverde. Er bestaat tussen de drie leden nu eenmaal een – moeilijk uit te leggen – magie die de sound van de band boven het maaiveld uittilt en dan heb je al een slag gewonnen. Tel daarbij op dat de songs op de vorige vier albums (en vooral op Beyond en Farm) dik in orde waren en je mag spreken van een tweede periode van deze line-up die de verwachtingen ruimschoots overtreft.
Het is al bijna vijf jaar geleden dat het laatste Dinosaur Jr.-album, Give a Glimpse of What Yer Not, het licht zag, maar omdat zowel Mascis (solo) als Barlow (solo en met Sebadoh) in de tussentijd actief waren met hun eigen projecten, wekt de lange pauze niet echt verbazing. Het is wel fijn dat het trio weer terug is aan het platenfront, want Sweep It Into Space kan de concurrentie met de vorige albums aan. Echt grote verschillen zijn er niet, het gaat om accentverschuivingen, maar die zijn wel zodanig dat dit album zich duidelijk onderscheidt van andere Dinosaur Jr.-uitgaven.
In de eerste plaats zit dat in de productie. Waar Mascis doorgaans alleen verantwoordelijk is voor de productie, deed hij die klus nu samen met Kurt Vile. Hoe groot zijn invloed is geweest, is lastig te bepalen, maar het nieuwe album heeft een wat andere sound dan de voorgangers. Zo komt de bas van Barlow wat duidelijker naar voren dan op andere albums (op Farm was hij in de mix wel erg ver weg gestopt). Het zijn echter vooral de met een ruw randje omgeven klaagzang van Mascis en zijn zoals altijd sublieme gitaarspel die bepalend zijn voor het geluid. Toch klinkt het nieuwe album wat gepolijster, meer afgewerkt dan voorheen. De sound heeft aan transparantie gewonnen en de band laat wat poppier elementen toe ten opzichte van het vorige album.
De huidige line-up van de band deed dat eerder op I Bet On Sky, waarop het drietal na de stevige uitpakkende albums Beyond en Farm iets meer rust in zijn spel bracht, zonder aan de uitgangspunten af te doen. Op Sweep It Into Space wisselen steviger en poppier songs elkaar af en dat komt de afwisseling ten goede. Vile speelt in drie nummers gitaar en zingt mee in zes songs. Het zijn bijdragen die subtiel passen in het werk van Dinosaur Jr. en die net dat beetje sjeu geven aan de op zich al goede songs, vooral als Vile zijn akoestische twaalfsnarige gitaar inzet. Er lijkt ook iets meer aandacht te zijn besteed aan de drumsound van Murph, die in songs als ‘I Met The Stones’ luid en duidelijk in de mix staat.
Een ding wordt ook op dit album al snel duidelijk: Dinosaur Jr. zit nooit om goede songs verlegen. Ja, na al die jaren (en ook al in al die jaren) is soms sprake van herhalingsoefeningen en criticasters zullen zeggen dat de band steeds dezelfde plaat maakt, maar diezelfde criticasters wordt ook op de nieuwe plaat vakkundig de mond gesnoerd door een twaalftal sterke songs. En als het even dreigt mis te gaan, dan is daar altijd nog de snerpende gitaar van meestergitarist Mascis, die keer op keer de songs verrijkt met gloedvolle solo’s. Er is geen indierockband waarin gitaarsolo’s zo centraal staan als bij Dinosaur Jr., en het is een van de elementen die de sound van de band uit duizenden herkenbaar maakt.
De melodieuze kant van Dinosaur Jr. komt goed tot zijn recht in songs als ‘I Ran Away’, dat de meer luistervriendelijke kant van de band laat horen en ook bewijst dat Mascis’ composities altijd van memorabele melodieën zijn voorzien. De ene keer gaan die schuil achter een stevig gitaargeluid, hier wordt dat wat getemperd en benadert de band een heuse popsong. Daar staan dan wat stevige rockers als ‘Hide Another Round’, het al genoemde ‘I Met The Stones’ en ‘Walking To You’ tegenover, die echter ook een helderder sound laten horen dan we doorgaans van Dinosaur Jr. gewend zijn.
Zoals gebruikelijk bevat ook Sweep It Into Space twee songs van de hand van Barlow die ook door hem worden gezongen. Ze laten weer een andere kant van de band horen en zijn wat rustiger van aard dan een doorsnee Mascis-compositie. Ook dat komt de afwisseling ten goede. Wel klinken ze beide onvermijdelijk als Sebadoh-songs, maar dat is geen echt bezwaar. De romanticus die in Barlow schuilt, komt naar voren in het gevoelvolle ‘Garden’. De song wordt echter overtroffen door de sublieme albumafsluiter ‘You Wonder’, een indierocksong met geweldige drumsound, een lekker gruizige gitaarsolo en een melancholiek randje.
Ten opzichte van andere Dinosaur Jr.-albums klinkt Sweep It Into Space wat optimistischer. Het melodieuze aspect krijgt iets meer aandacht en de gruizige sound wordt enigszins gepolijst. Het pakt goed uit en maakt dat dit album toch net even anders is dan wat de band normaliter laat horen. Tegelijkertijd is veel – denk aan de kwaliteit van de songs en de gitaarsolo’s – hetzelfde gebleven. Alles bij elkaar zorgt het voor het vijfde sterke Dinosaur Jr.-album op rij.
Opduvel 