Cursed Monk / Fomorian Hate, 2021
Er zijn bands die de studio induiken en daar alles in het werk stellen om de muziek recht te doen. Overdubs, bijschaven, elektronische snufjes, productionele foefjes, extra instrumenten en/of vocalen: alles wordt uit de kast getrokken om het eindproduct zo goed mogelijk te laten klinken. Daar is op zich niets mis mee, maar het rauwe oergevoel gaat zo goeddeels verloren. Daarom zijn er ook bands die niets moeten hebben van het opkalefateren van hun sound, al speelt een gebrek aan financiële middelen vaak ook een rol in de keuze om de muziek zo puur mogelijk op de geluidsdrager te krijgen.
In de metal-underground is het allerminst ongebruikelijk om de muziek in de studio live in te spelen en er daarna zo weinig mogelijk aan te sleutelen. Zo’n band is het uit Ierland afkomstige Fraught. Zij heetten voorheen Drought en brachten als zodanig twee jaar geleden de ep MMXIX uit. Vorig jaar werd de bandnaam gewijzigd in Fraught en onder die noemer verscheen onlangs de ep Splitting Tongues bij Cursed Monk Records (cd) en Fomorian Hate Records (cassette).
De Ierse groep gaat op zijn ep voor het ultieme live-gevoel. Niets van wat je hoort is ge-edit: wat je hoort is wat de band live speelt, niets meer en niets minder. Dat is een goede keuze, want de muziek van Fraught gedijt goed bij een ruwe, enigszins morsige sound waarin het juiste gevoel belangrijker is dan technische perfectie. Maar let wel: technische bagage is bij de bandleden wel degelijk aanwezig.
Qua stijl laveert de muziek van het vijftal tussen death-, black-, doom- en sludge metal. Het is niet een combinatie die je maar zelden hoort, en de originaliteitsprijs kunnen de heren dus wel op hun buik schrijven, maar de manier waarop de band tussen de subgenres manoeuvreert, de overtuigende sound en de kwaliteit van het songmateriaal maken dat hier wel degelijk wat aan de hand is. De ep telt vier nummers waarin de hiervoor genoemde stijlen steeds zijn te herkennen en verpakt zijn in niet te breed uitwaaierende stukken die nergens de zesminutengrens aantikken.
In de vier songs weet Fraught de energie te handhaven, al doseert men die wel en wisselt men regelmatig van tempo. Opener ‘Throne of Traitors’ begint in een razend black metal-tempo, inclusief blastbeats, al passen de schreeuwvocalen die soms overgaan in een grunt meer bij death- of sludge metal. De vingervlugge riffs zijn dan weer typisch black. Mooi is hoe de band vrijwel ongemerkt van tempo wisselt: terwijl de snelle riffs om je oren blijven vliegen, is het basistempo gezakt. De band schakelt snel en weet het stuk van drieënhalve minuut boordevol muzikale ideeën te stoppen en dat zonder dat je het gevoel hebt dat men van de hak op de takt springt.
‘Empty Vessel’ opent met een doom-intro van bas en drums, waarna de gitaren invallen. De kracht van eenvoud doet zich hier gelden. Na anderhalve minuut wordt een paar tandjes bijgeschakeld en is de band vertrokken voor een furieuze reis die voert langs verschillende paden. De drums hebben een opvallende rol. Ze klinken niet heel erg vol, maar het drumspel is wel krachtig en snel, waarbij de hele drumkit het moet ontgelden en het veelvuldig gebruik van de cimbalen opvalt. Een krachtige riff zet ‘Apex Leech’ in gang, waarna in sneltreinvaart wordt voortgedenderd. Sludge, death en black gaan een verbond aan en telkens als je denkt dat een genre gaat overheersen, is Fraught alweer vertrokken in een andere richting, waarbij wel de structuur van de song intact blijft. De muziek klinkt niet ingewikkeld, maar zit knap in elkaar.
Slotstuk ‘Fracture’ begint in doom metal-stijl: langzaam en geladen met tristesse. Speciale aandacht verdient daarbij de sublieme drumpartij, die afwijkt van wat in deze stijl gebruikelijk is. Uiteraard gaat het tempo flink omhoog en komt de furiositeit weer om de hoek kijken. Ook dat gebeurt overigens gedoseerd. De verschillende tempi vloeien naadloos in elkaar over en de song vormt met zijn vele ingrediënten een organisch geheel. Geëindigd wordt met een fade-out. Splitting Tongues is een zeer sterke metal-ep waar de vonken vanaf spatten. Graag meer hiervan.
Opduvel 