DIY, 2021
Uit de as van het in 2018 ter ziele gegane Buzz Rodeo zijn twee interessante nieuwe bands verrezen: Unbite en Trigger Cut. Over die laatste band hebben we het hier. Het trio onder leiding van zanger/gitarist Ralph Schaarschmidt is inmiddels toe aan zijn tweede album, de opvolger van het sterke Buster uit 2019. Daarop liet het drietal uit het zuiden van Duitsland in de jaren negentig gewortelde noiserock horen. Het was niet bijster origineel, maar de sound was indrukwekkend en de band had oog voor heldere songstructuren.
Op album nummer twee, getiteld Rogo, is de bezetting van Trigger Cut op een plaats gewijzigd. Drummer Sascha Saygin heeft plaatsgemaakt voor Mat Dumil. Daniel Wichter is nog steeds de bassist van dienst. Jaren negentig noiserock, waarbij gedacht kan worden aan Amerikaanse labels als Touch and Go en Amphetamine Reptile, vormt nog steeds de hoofdmoot van de muziek van het drietal, maar waar op het eerste album een naam als The Jesus Lizard naar voren kwam als referentie, daar neigt de sound en de attitude van de band nu wat meer naar Shellac, zelfs in Schaarschmidt’s zang, die her en der qua dictie en stemgeluid aan Steve Albini doet denken. Trigger Cut is dan weer niet zo minimalistisch als de Amerikanen en de Duitsers hebben zeker ook een eigen geluid.
Ten opzichte van de vorige plaat lijkt de band er op Rogo nog een scheut energie bovenop te hebben gegoten. De mathematische ritmes zijn nog iets dominanter aanwezig en al met al gaat van het nieuwe album meer urgentie uit dan van de toch niet misselijke voorganger. Het ‘echte’ liedje verdwijnt soms wat naar de achtergrond (al maakt Trigger Cut nog steeds wel liedjes) ten faveure van ritmiek, dynamiek en gekte. De zang van Schaarschmidts heeft soms iets maniakaals en dat past goed bij de harde en scherpe muziek van de band.
Tien tracks telt het album en er staat geen mindere tussen. Wel een paar hoogtepunten, te beginnen met opener ‘Solid State’, dat alleen al om zijn rollende en galopperende ritmische patroon aandacht verdient. De bas staat lekker luid in de mix, de drums zijn all over the place en de gitaar klinkt messcherp. ‘Coffin Digger’ gaat op dezelfde voet en hetzelfde niveau verder, is nog iets vetter aangezet, met opnieuw een hoofdrol voor de ritmesectie. De energie spat van de muziek af. Schaarschmidt schreeuwt zich bij tijd en wijle bijkans schor; zijn tomeloze vocale inzet compenseert zijn wat dunne stemgeluid.
Gas terugnemen is er niet bij en dus dendert ook ‘Transmitter’ over je heen alsof je er niet staat. De Shellac-invloed is hier heel duidelijk aanwezig zodra de gitaar wat tempert en de zang over de vrij kale sound van bas en drums wordt gelegd. Dat zijn echter momenten in een song die uit verschillende ideeën is opgebouwd en daarmee voorspelbaarheid tegengaat. Recht vooruit rocken is er bij Trigger Cut niet bij, getuige ook het hoekige ritme van ‘Oxcart’. De Duitsers hakken spaanders en zijn niet van plan daarmee te stoppen totdat de laatste noot heeft geklonken.
Dat wil niet zeggen dat er geen plaats is voor nuance, maar die is te vinden in de harde en lunatieke sound van de band. ‘Hooray Hooray’ lijkt aanvankelijk wat minder voor de linkse directe te gaan, maar hierin speelt de band zodanig met dynamiek dat de stoot misschien nog wel harder aankomt. Mooi is ook hoe de song even in elkaar mag donderen, waarna de draad weer wordt opgepakt alsof er niets gebeurd is. De salvo’s aan het einde maken uiteindelijk gehakt van de tegenstander. Ook in ‘Fireworks’ speelt Trigger Cut met dynamische effecten en hard beukende ritmes. Fraai is hoe de gitaar een enkele keer op de achtergrond klinkt, om vervolgens met volle kracht op de voorgrond te treden. Qua tempo wordt een tandje bijgeschakeld in ‘Way Down The Border’, al is ook hier de ritmiek hoekig en is van een rechttoe-rechtaan rocksong allerminst sprake.
Trigger Cut overdondert en beukt de luisteraar bijkans murw. Nog drie te gaan en het is bepaald geen straf. ‘Regular Funk’ doet het in minder dan twee minuten, waarna ‘Nutcracker’ met een simpele maar zeer doeltreffende gitaarriff aftrapt, voordat een complexere structuur het roer overneemt. Slottrack ‘YESSSS Brother’ deelt vervolgens de definitieve genadeklap uit. “We’re lost in music”, schreeuwt Schaarschmidt. Inderdaad. Vierendertig minuten furieuze noiserock biedt Rogo. Er is geen ontkomen aan.
Opduvel 