Magnetic Eye, 2021
Noise-, punk- en garagerock. Dat is wat het uit Oakland afkomstige kwartet Nopes serveert op zijn derde album Djörk. Ze deden op hun vorige platen ook al en het is moeilijk om er genoeg van te krijgen. De band lijkt overigens wat meer noiserock in zijn songs te stoppen dan voorheen. Van de grenzen tussen de genres trekken de heren zich echter niet zoveel aan en juist het ontbreken van een strikte afbakening zorgt ervoor dat de band behoorlijk afwisselend klinkt en soms tot verrassende resultaten komt.
Het album opent met twee korte, felle punkrocksongs, ‘Pocket Square Motherfucker’ en ‘Smile Room’. De sound is hard, in your face, bijtend en geladen met negatieve energie. De twee kopstoten komen hard aan, niet in de laatste plaats door de vuig klinkende gitaren, inclusief korte smerige solo’s. Maar Nopes doet meer. Binnen de eerste song weet met soms progachtige gitaarpartijen te weven, zonder een moment aan stootkracht in te boeten. Muzikale punkrock? Jazeker. Hier is een band aan het werk met technische bagage. Wat goed dat men desondanks de punkattitude en vieze randjes weet te handhaven.
Maar Nopes doet meer, te beginnen met ‘Under The Leather’. Het tempo wordt wat naar beneden geschroefd, de energie beslist niet. The Jesus Lizard en The Stooges lijken een verbond aan te gaan en bluesinvloeden doen hun intrede. De punkrock van de eerste twee tracks is ondertussen vervangen door vette noiserock, wat ook geldt voor ‘Make a Long Gory Wart’, dat een surprise kent in de vorm van opvallend melodieus gitaarwerk. Maar ook hier: zonder een moment de energie en de kracht uit het oog te verliezen. Dat het ook knotsgek kan, bewijzen de Californiërs met ‘Lithium Hop’, waarin de gitaren heerlijk rondstuiteren en bas en drums voor de stevige ondergrond zorgen.
Een combinatie van gekheid en zware noiserock is te horen in ‘Drink The Cat’, waarin de plagend schurende gitaren achter de gescandeerde titel de ware traktatie zijn. Speelsheid en herrie gaan heel goed samen bij Nopes. In ‘No Doze’ wordt NoMeansNo benaderd als het gaat om de gitaarsound. Voor de welkome afwisseling is het verder een redelijk rechttoe-rechtaan punkrocklied, maar met gitaarsolo en handig verborgen technisch kunnen. Die song wordt gevolgd door het stampende ‘Reprieve’, dat weer wat aan The Stooges doet denken, niet in de laatste plaats in de zanglijnen en het timbre van de vocalen. Het gitaarwerk is fantástisch. Licht funky klinkt ‘Hihg’, met een speelduur van nog geen anderhalve minuut het kortste stuk op het album. Mooi is hoe de noise er na een vrij luchtig begin in wordt verwerkt.
Spaanders worden gehakt in ‘Needle Swallow’. The Jesus Lizard is niet ver weg. De verrassing is de tempoverlaging en de melancholieke inslag die de muziek in dat gedeelte heeft. Uiteraard schieten ook hier de messcherpe gitaren soms alle kanten op. ‘Amber Is The Color Of Your Heart’ is een technisch hoogstandje. Proggy gitaren en snoeiharde noiserock blijken uitstekend samen te gaan. De song kent zelfs een jazzy intermezzo. En dat allemaal in een minuut en vijfenveertig seconden. Een verslavende baslijn is de constante in ‘Son of Sam’s Club’, waar de gitaren weer heerlijk over heen mogen fladderen, schuren en schaven. Even lijkt de song over een rechte lijn te bewegen, maar op Victims Family-achtige wijze weet Nopes sluipwegen te vinden en rare kronkels aan te brengen.
Houdt Nopes het op zijn derde album ondanks alle hectiek, techniek en vele details vooral kort en bondig: in de laatste track wordt dat overboord gezet. ‘Synonym for Defeat’ neemt acht minuten in beslag. In een voor Nopes-begrippen traag tempo wordt een soort ruige bluesnoiserock neergelegd die even meedogenloos klinkt als de felle punkaanvallen in het begin van het album. De gedegen ondergrond wordt door soms compleet mesjogge gitaarpartijen ontregeld, maar alles komt steeds op zijn pootjes terecht, ook omdat diezelfde gitaren verantwoordelijk zijn voor een paar zwaar verslavende riffs. Er staat geen maat op het in topvorm verkerende Nopes. Djörk is een plaat van grote klasse.
Opduvel 