Rock Action, 2021
De nieuwe Mogwai, As The Love Continues, is er een om heel blij van te worden. De Schotse post-rockband draait inmiddels al 26 jaar mee en eerlijk is eerlijk: de laatste paar reguliere albums behoorden niet tot de sterkste in het oeuvre van de groep. Zowel Rave Tapes uit 2014 als Every Country’s Sun uit 2017 waren albums waarop wisselvalligheid troef was en het zijn bovendien platen die, na een paar jaar te zijn gerijpt, niet beter zijn gaan smaken, iets wat met een aantal andere platen wel degelijk gebeurde.
Als Mogwai dan eens een uitschieter had, dan was dat een soundtrack voor een serie of film, zoals het relatief ingetogen maar prachtige Les Revenants (2013) en het door veel synths-gestoei naar grotere hoogte gestuwde Atomic (2016). Daar staat dan weer de nietszeggende, op safe spelende soundtrack Kin uit 2018 tegenover. Het beste leek er wel af bij Mogwai, dat in 2015 ook nog bandlid van het eerste uur John Cummings kwijtraakte.
In de loop van de jaren heeft Mogwai muzikaal gezien een gestage ontwikkeling doorgemaakt. Kolossen van instrumentale songs als ‘Like Herod’ en ‘Mogwai Fear Satan’ worden niet meer gemaakt, terwijl de invloed van synths langzaam maar zeker groter is geworden. Het is een logische ontwikkeling die op het nieuwe album doorgetrokken wordt. Toch lijkt Mogwai deze keer over zijn schouder gekeken te hebben, om te constateren dat er in het verleden van de band veel moois te rapen valt. De band grasduint dus selectief in zijn eigen discografie en in die zin bevat het nieuwe album geen muzikale verrassingen.
De vraag is of het een bezwaar is. Na herhaalde beluisering van de nieuwe plaat luidt het antwoord ‘nee’. As The Love Continues combineert de dynamische kracht die Mogwai vanaf het begin heeft bezeten met de in de latere jaren steeds groter worden invloed van synths. De balans sloeg niet altijd goed door de afgelopen jaren, maar nu heeft de band een mooi evenwicht gevonden tussen sfeer, harde gitaarerupties, smaakvolle synths en een sterke dynamiek. Plotse heftige erupties zoals in ‘Like Herod’ staan er niet op, maar er wordt zo nu en dan wel naar een stevige climax toegewerkt. Dat is hoe we Mogwai graag horen.
Ander pluspunt, maar dat geldt voor veel Mogwai-albums: de muziek is gevarieerd en bevat fraaie melodieën. De tijd dat Mogwai slechts minieme thema’s uitbouwde tot grote proporties, ligt al een tijd achter ons, wat dus niet wil zeggen dat het niet meer voorkomt. Voor de nieuwe plaat geldt daarnaast: meer energie. Dat ziet zowel op de stevige rockinjectie die een aantal van de songs kenmerkt, als op de algehele spirit die de muziek bevat, als op de energie die de band in dit album heeft gestoken. Mogwai op de automatische piloot heeft al een aardig niveau, maar het lijkt erop dat er deze keer zeer goed is nagedacht over de eigen drijfveren, de kracht van de muziek en de manier waarop die het best naar voren kan worden gebracht. Waar op vorige albums in een enkel stuk de plank echt werd misgeslagen, blijft dat nu achterwege.
Voor het grootste deel is As The Love Continues instrumentaal, zoals het Mogwai betaamt, maar vocalen ontbreken niet op dit album. ‘Ritchie Sacramento’ is een vocale indierocker zoals de Schotten die wel meer maakten, hoewel niet altijd zo sterk als in dit geval. Het ook naar indierock neigende, maar instrumentale ‘Ceiling Granny’ is ook niet te versmaden. De vocoder wordt ook weer van stal gehaald in ‘Fuck Off Money’, zodat de vocalen meer als instrument dan als zang fungeren. Het zijn beproefde recepten maar het werkt, nog steeds.
Op zijn sterkst is de band uiteraard in de stukken waarin naar een luidruchtige climax wordt toegewerkt, zoals het door Colin Stetson prachtig opgeluisterde ‘Pat Stains’. ‘Midnight Flit’ wordt weelderig versierd met strijkers en een Franse hoorn en behoort eveneens tot de hoogtepunten op het album, dat – zoals gezegd – geen inzakmomenten kent. Dan zijn er nog de fraaie songtitels die de verhalende instrumentale muziek richting geven, zoals ‘To The Bin My Friend, Tonight – We Vacate Earth’, ‘Supposedly, We Were Nightmares’, ‘Fuck Off Money’ of ‘It’s What I Want To Do, Mum’. Mogwai in optima forma. Ten daarbij op dat de groep nog altijd emotioneel weet te raken, en het mag duidelijk zijn dat er deze keer verdomd weinig te klagen valt.
As The Love Continues biedt dus niets nieuws onder de zon, maar wel een Mogwai in beste doen. Of het album de tand des tijds zal doorstaan als een van betere albums van de band? De tijd zal het leren. Voorlopig luidt de conclusie: Mogwai is terug in vorm. En daar worden we dus heel blij van.
As The Love Continues bandcamp
Opduvel 