Open Colour Imprint, 2021
Uit Jackson in de Amerikaanse staat Mississippi komt de muzikant en geluidskunstenaar Nicholas Maloney. Hij maakt muziek onder zijn eigen naam en onder de noemers Sweet Silver Lightning en Blanket Swimming. Maloney’s muzikale output is voornamelijk gebaseerd op ambient, drone, musique concrète en minimalisme. De persoonlijke, beeldende werken tonen dat de Amerikaan is geïnteresseerd in de interactie tussen textuur, geluid en ruimte. De naam Blanket Swimming gebruikt Maloney voor zijn experimentele ambient/drone-composities, waarbij hij gebruik maakt van gitaar, synthesizers, tape-manipulatie, veldopnamen, stem en andere instrumentatie.
Maloney is een zeer productief muzikant. Alleen al in het het vorig kalenderjaar zijn zeker dertien uitgaven van hem verschenen, waaronder het door Opduvel besproken A Connexion and Singularity. Op dat album wist Blanket Swimming in vijftien stukken, die onderling nogal verschilden in sound, textuur, dichtheid, instrumentatie en lengte, een coherent muzikaal verhaal te vertellen, waarbij field recordings een belangrijke rol speelden.
De muzikale ingrediënten op het nu verschenen Lunar Infinity verschillen behoorlijk ten opzichte van A Connexion and Singularity. Waar alles mogelijk leek in de muziek op dat album, daar legt Maloney zich op de nieuwe uitgave duidelijk beperkingen op. Zo is er deze keer geen rol voor field recordings of tape-manipulatie. Het nieuwe album bestaat uit één lang stuk van ruim eenendertig minuten, uitgevoerd met akoestische en elektrische gitaar, versterker en sinustonen die in een kamer worden geprojecteerd en opgenomen met jrf contactmicrofoons die aan een muur zijn bevestigd en samen met conventionele stereo- en kamermicrofoons voor de opname zorgen. Dat is de manier waarop Blanket Swimming zijn studie in vorm, harmonische feedback en kamertonen heeft vormgegeven.
Tot zover het technische verhaal. Het is interessant, maar geen voorwaarde om de muziek van Blanket Swimming te kunnen waarderen. Die muziek moet het niet zozeer hebben van technische vaardigheden of het vernuft dat schuilt in de klanklagen die worden gecreëerd. Die beide elementen zijn er wel, maar staan volledig ten dienste van de atmosfeer die wordt geschapen en, belangrijker nog, het gevoel dat de muziek teweegbrengt. Dat is waar Maloney goed in is en het komt op deze uitgave volledig tot zijn recht.
Lunar Infinity is een ambient/drone-werk, een muzikaal landschap waarin steeds fluctuaties plaatsvinden en een vrij constante sfeer wordt neergezet. Het klinkt niet spectaculair op papier en eigenlijk ook niet als je ernaar luistert, maar toch slaagt Blanket Swimming er met vrij minimale middelen in om de luisteraar zijn muzikale universum in te zuigen. Atmosfeer is hier het toverwoord en die is zo sterk dat het niet anders kan dan dat gemoedsbewegingen worden opgeroepen bij de aandachtige luisteraar.
Maloney kiest er niet voor om sterke golven, climaxen of een groot spanningsveld te scheppen. Hij waakt er ook voor om zijn klanken te veel te stapelen, zodat elk geluid in de mix goed tot zijn recht komt. De ruimte speelt een belangrijke rol, maar dan eerder in de betekenis van ‘heelal’ dan van ‘kamer’. Met een beetje fantasie zie je een groot en log ruimteschip langzaam door de kosmos bewegen. Er heerst rust en het besef van naderend onheil is er, maar sluimerend. Het onheil is nog ver weg.
Ondanks de constante sfeer, is er wel steeds iets aan de hand in de muziek van Blanket Swimming. Een constante drone gaat gepaard met opkomende en wegstervende klanken die langzaam van vorm veranderen. Het stuk heeft ook wel degelijk dynamiek, zoals een landschap op een planeet of een maanlandschap reliëf heeft. Gaandeweg gaat het stuk ook iets voller klinken, maar het is een nuanceverschil. In de geluiden die worden weergegeven, is de klank van de elektrische gitaar het meest uitgesproken. Wel ligt die klank ingebed in een waaier van geluiden, waaronder de sinusklanken. De klanken harmoniëren op een vanzelfsprekende manier, maar ook verrassend, bijvoorbeeld als lichtjes ontregelende geluiden worden toegevoegd aan de heldere klankwolken en het contrast tussen die twee wordt benut om de luisteraar te prikkelen.
Daarmee komen we bij het allersterkste punt van Lunar Infinity en dat is Maloney’s fijne gevoel voor klankkleur en hoe verschillende geluiden zodanig samen te voegen dat die klankkleur gaandeweg verandert maar in eenzelfde soort atmosfeer blijft hangen. Dat is wat Blanket Swimming op deze release teweegbrengt. Het gaat nooit vervelen en het stuk zou dus ook een uur of anderhalf uur mogen duren. Voor nu nemen we genoegen met een dik half uur ambientpracht, in ogenschouw nemend dat ongetwijfeld op korte termijn nieuw werk van Maloney het licht zal zien.
Opduvel 