Thrill Jockey, 2021
De muziek van The Body breekt op zijn albums dwars door genregrenzen heen. Zo worden de eerste zeven minuten van All The Waters Of The Earth Turned To Blood volledig in beslag genomen door vrouwelijke koorzang en bevat het terecht veelgeprezen No One Deserves Happiness popelementen, vrouwelijke zang en blazers. De doom, noise en industrial verrijkt met diverse invloeden maakt The Body een uniek buitenbeentje in het metal-landschap, als je de muziek al onder de noemer ‘metal’ mag scharen.
Uiteraard is voor al die muzikale dadendrang de inbreng van gastmuzikanten noodzakelijk en het vanuit Portland, Oregon, opererende duo Chip King (gitaar) en Lee Buford (drums) maken daar dan ook gretig gebruik van. Daarnaast werken ze regelmatig samen met andere acts, zoals Full of Hell, Thou, Uniform en – een paar maanden geleden nog – MSC. The Body blijft niet binnen zijn eigen kaders, maar treedt er graag buiten en experimenteert volop, waarbij het tweetal op de een of andere manier toch zijn identiteit bewaart.
Waar de experimenteerdrift op een flink aantal uitgaven van The Body een expansief doel dient, daar kan diezelfde hang naar het experimentele ook de andere kant op werken. Dat is het geval op het nieuwe album I’ve Seen All I Need To See. Toegegeven, er zijn gastmuzikanten aanwezig op de plaat, vocaliste/pianiste Chrissy Wolpert (Assembly Of Light Choir, Bonedust) en vocalist Ben Eberle (Sandworm, Narrow Pathe, Dust Cloud, Clean, Grave Of The First). Hun inzet is echter spaarzaam en het is dus voornamelijk het kernduo dat aan het woord is op het album.
The Body keert zich op de plaat meer naar binnen ten opzichte van eerdere uitgaven. Wat dat betreft is de muziek meer te vergelijken met wat King en Buford live doen, als zij zich slechts met zijn tweeën op het podium begeven en met gitaar, drums en elektronica hun muziek brengen. Dat leidt niet altijd tot tevredenstemmende resultaten, omdat The Body in gestripte versie, met alleen het naakte lichaam zonder tierlantijnen, de subtiliteiten die hun noisy muziek wel degelijk herbergt, weglaat en een geluidsbrij overblijft waarin de noisy sound indrukwekkend is maar ook nogal eenvormig.
Op I’ve Seen All I Need To See ligt dat anders. Het is een van de hardste en smerigste platen in de discografie van The Body, maar wat het duo live niet waarmaakt doet men in de studio wel: het onderzoekende element naar voren laten komen, ook al is dat deze keer binnen de kaders van hun indrukwekkende geluid als tweetal. Zo is daar de gitaar van King. Je hebt distortion en distortion en wat deze man aan geluid neerzet is daarvan een overtreffende trap. De sound is grofkorrelig en spijkerhard en straalt tegelijkertijd kracht en depressiviteit uit.
Dat de muziek van het tweetal uit Portland geen vrolijke bedoening is, mag duidelijk zijn. Op het nieuwe album neigt de muziek naar drone metal, maar het is vooral doomy as hell. Als het woord negativiteit niet bestond, was het uitgevonden voor de muziek van The Body. Met enkele studio-trucs wordt opener ‘A Lament’ een ongemakkelijk geluid meegegeven dat het pessimisme extra benadrukt. Nee, er is niets mis met je stereo-installatie.
Buford is verantwoordelijk voor de mokerslagen van de drums, traag in tempo maar krachtig in sound. In slottrack ‘Path of Failure’ komt dat het sterkst tot uiting. Een paar keer krijgt de muziek tijdens een song een extra boost, zoals in ‘The City Is Shelled’, waarin – zodra die extra impuls wordt gegeven – de zwaarte van de sound de vloer doet trillen. Zoals altijd snijdt het hoge gekrijs van King door de ziel. De depressie en wanhoop klinken overweldigend, met een brute kracht en een smerige sound. The Body hanteert daarbij wel een duidelijke structuur; nergens vervalt men in louter harsh noise, al blijft noise een belangrijk kenmerk van de muziek van het duo.
Dit nieuwe album is voor The Body-begrippen een vrij sobere plaat waarop het duo inzet op drone, doom en noise zonder opsmuk. Met zware distortion, harde drumklappen en angstaanjagend gegil wordt een smerige en getormenteerde sound neergezet, die op gezette tijden ook nog een flinke oppepper krijgt, alsof de intensiteit nog niet hoog genoeg was. I’ve Seen All I Need To See is een juist door zijn eenvoud verrassend en indrukwekkend album.
Opduvel 