Eigen beheer, 2021
Burial Grid is de naam waaronder de uit Northampton, Massachusetts afkomstige Adam Michael Kozak zijn elektronische muziek maakt. Hij heeft een voorkeur voor analoge synthesizers en voor horrorfilms en in zijn muziek kan hij beide voorliefdes kwijt. De muziek van Burial Grid evolueert overigens wel, al blijft Kozak zijn thematische grondbeginselen trouw.
Twee jaar geleden verscheen het indrukwekkende My Body Dissolves as I Watch and Dissolve, waarop Kozak muzikaal onderzoek verricht naar de waarneming van de zintuigen en de veelheid aan emoties die hij zich kan voorstellen op het moment dat de mens fysiek overlijdt. De muziek op het album gaat ook over het samenvloeien van emoties die we ervaren als ons ego sterft en we onszelf objectief bezien, zoals anderen ons zien, niet gekleurd door onze eigen vooringenomenheid.
Vorig jaar volgde het niet minder imponerende Negative Space, Burial Grid’s muzikale visie op de gelijknamige roman van B.R. Yeager. Dat is een moderne horror-roman, spelend in deze tijd, die handelt over een stroom van zelfmoorden in een kleine stad in de staat Massachusetts, waarbij coming of age, jeugdtrauma’s, occultisme, seksualiteit, drugsgebruik, rituelen, hallucinaties, mortaliteit en een parallel universum een rol spelen. Burial Grid slaagde erin om een griezelige sfeer te scheppen zonder in obligate horrorclichés te vervallen.
Nu verschijnt We’ve Come For Your Flesh, een album waarvan de titel en de cover doen vermoeden dat horror in de muziek het belangrijkste thema is. Dat is niet helemaal waar. De horrorthematiek is zeker nog terug te vinden in de synthklanken van Burial Grid, maar het is niet het allesoverheersende element. Het gaat op het nieuwe album ook om het omgaan met de dood, de weg ernaar toe, wat het doet met lichaam en geest en wat er na het moment van sterven gebeurt. Dat komt nog overeen met wat thematisch met name op My Body Dissolves as I Watch and Dissolve werd gebracht, maar het gaat deze keer niet alleen om de stervende of gestorvene zelf, maar ook om het omgaan met het sterven door de nabestaande en om de angst die met het stervensproces gepaard gaat.
Het komt oprecht over, wat niet vreemd is als je bedenkt dat Kozak in het afgelopen jaar hulpeloos moest toezien hoe zijn vader leed en uiteindelijk stierf aan prostaatkanker. De rouw om een stervende ouder wordt door Kozak op soms ruwe, zeer indringende en vooral ook zeer fraaie wijze verklankt. Toch gaat de man uit Massachusetts in zijn muziek niet dicht op de huid zitten op zoek naar emotie, maar heeft hij een meer panoramische blik, slaat hij als het ware van buitenaf het proces gade. Misschien is het juist daarom dat de muziek hard binnenkomt, emoties oproept bij de luisteraar. De muziek zelf klinkt ook verre van emotieloos, roept beelden op en maakt de thematische pretenties waar.
Burial Grid verpakt de thematiek in gelaagde muziek die elementen in zich draagt van elektronische dansmuziek (EBM, IDM), snippertjes Kraftwerk en industrial bevat en die ervaring in rockbands verraadt, maar het gebeurt zonder dat de muziek op een van de genoemde genres is vast te pinnen. Melodieën komen en gaan, ritmes duiken op en in veel van de tracks wordt een spel gespeeld met intensiteit en dymaniek. Opvallend is het veelvuldig gebruik van de vocoder, zodat de vocalen de muziek zowel een futuristisch tintje geven als bijdragen aan de thematiek rondom het menselijk sterven.
De horrorconnectie die op de vorige albums duidelijk aanwezig was, is niet verloren gegaan, de accenten liggen alleen wat anders. De muziek is ook gebaseerd op – niet nader omschreven – gruwelen die Kozak uit de tweede hand heeft ervaren en op de terugkerende symboliek van demonologie door de eeuwen heen, en dat verklaart de donkere inslag van de muziek die, ondanks het dominante melodische aspect, steeds iets onheilspellends heeft. De muzikale wereld van Burial Grid is niet optimistisch. Dat wil weer niet zeggen dat de muziek zwaar op de hand is, daarvoor zijn de melodieën te rijk, is de ritmiek te levendig en is de muziek als geheel te temperamentvol. Somber gestemd is de muziek wel, goed passend bij de thema’s die worden verklankt.
Het is in Burial Grid’s muzikale universum niet altijd duister, maar de muziek heeft wel wel onmiskenbaar een sinister randje. Het is muziek die door zijn doordachte thematische inslag tot nadenken stemt en waar je als luisteraar je horrorfantasieën op los kunt laten, maar er valt ook gewoon puur van te genieten. De muzikale rijkdom is groot op dit album, dat per draaibeurt nieuwe geheimen prijsgeeft en de tand des tijds moeiteloos zou moeten kunnen doorstaan.
Opduvel 