Cursed Monk, 2021
Uit de Noord-Ierse hoofdstad Belfast komt het trio Nomadic Rituals. De band is in 2012 opgericht en bestaat uit Craig Carson (bas, vocalen, synth en noises), Peter Hunter (baritongitaar, vocalen, synth en noises) en Mark Smyth (drums, percussie en sample pad). Sinds de oprichting heeft het trio drie albums het licht laten zien, inclusief het onlangs verschenen Tides, dat net als de sterke voorganger Marking The Day een mengeling van doom- en sludgemetal laat horen.
En dat betekent: laag gestemde gitaar, diepe bas en trage maar overdonderende drumslagen. Zou je denken. Deze Noord-Ieren pakken het toch wat anders aan. De hiervoor genoemde aspecten zijn allemaal terug te vinden in de muziek van Nomadic Rituals, maar er is ruimte voor psychedelische en fuzzy elementen en voor experimenten en het trio heeft bovendien een fijn gevoel voor atmosfeer, zonder daarin zover te gaan dat gesproken kan worden van atmosferische metal. In dat opzicht is de muziek van de band mooi in balans.
“Nomadic Rituals dwell in low frequencies and distorted rhythms while they gulder about ancient times and theoretical futures.” Dat is een omschrijving die de band zelf geeft. Er valt weinig tegenin te brengen, want de opgesomde bestanddelen zijn allemaal terug te vinden in Tides, waarin zowel wordt gerefereerd aan kosmische reizen als aan prehistorische oerkrachten. Het is een combinatie die werkt en die ook de nodige variatie brengt in de muziek van Nomadic Rituals.
Het album opent met ‘Cassini-Huygens Part 1 (The Launch)’ en dat stuk start daadwerkelijk met geluiden die op een lancering zouden kunnen duiden. Daarna wordt rustiger vaarwater opgezocht in een sfeervol, wat post-rockachtig gedeelte waarin een lichte spanning zich doet gelden. Nomadic Rituals is geen band die het slechts moet hebben van een paar memorabele riffs, zo wordt direct in het eerste werk bewezen. Aanvankelijk toont het drietal zijn melodisch vernuft, maar dat wordt na zo’n drieënhalve minuut compleet weggeblazen door een moddervette en zeer sludgy riff, waar getergde zang overheen wordt gelegd. De lage frequenties vieren hoogtij, maar ook daarin weet de band voorspelbaarheid te voorkomen door verandering van tempo, ritme en door een wijziging van koers richting een wat bijtender voordracht. De bijna elf minuten in beslag nemende openingstrack is een binnenkomer van jewelste. En dan hebben we het nog niet gehad over de feedback die incidenteel over de muziek heen wordt gedrapeerd. Klasse.
In ‘Cassini-Huygens Part 2 (Last Transmission)’ wordt de beuk erin gegooid, ondanks de kosmische thematiek op aardse wijze: een zeer donkere unisono riff van de extreem laag gestemde gitaar en bas en mokerslagen van de drums. In een gestaag tempo maar met ritmische afwisseling op momenten dat het kan ploegt de muziek zich door de geluidsgangen. Totdat halverwege het tempo drastisch naar beneden wordt geschroefd, alsof de discipline even wordt losgelaten. De energie blijft echter ook als trager wordt gemusiceerd op peil en het sludgy gevoel neemt toe door de gruizige gitaarklanken.
Gitarist Hunter probeert wat helderder tonen uit zijn gitaar te halen in ‘Them’, maar de omringende feedback verhindert een cleane sound, waarna de gitarist overschakelt naar een zware riff die door de bas van Carson kracht wordt bijgezet. Die wordt opgevolgd door een wat drogere riff die de basis voor het stuk blijkt te zijn en de muziek ook enige ademruimte geeft. Maar niets blijft exact hetzelfde bij Nomadic Rituals: steeds is er muzikaal gezien iets aan de hand, repeterende motieven zijn niet eindeloos hetzelfde en in intensiteit wordt gevarieerd. Gevarieerd is ook het drumspel van Smyth, die all over the place is en veel meer is dan louter de stuwende kracht.
Dat het trio ook fijngevoelig uit de hoek kan komen, blijkt uit het rustige eerste gedeelte van ‘Tumulus’. De drums blijven na zo’n twee minuten alleen over en leggen het ritme van waaruit een stuk ontstaat waarin drone-metal doorklinkt maar ook wat psychedelische elementen zijn te ontdekken. Langzaam maar zeker wordt een geluidsmuur opgetrokken en daarmee wordt bijna achteloos doomier en sludgier terrein opgezocht. Verrassend is de tempoversnelling in het laatste gedeelte, waardoor het stuk een enorme energieboost krijgt.
‘Moving Towards Total Disorganisation’ volgt daarna een veel ingetogener en van de overige stukken nogal afwijkend pad, zonder de muzikale uitgangspunten van de band te verloochenen. Met serene zang krijgt het stuk een enigszins ritueel karakter, maar het is veel meer dan dat. De muziek herbergt een grote dosis spanning, ingehouden en sluimerend onder de oppervlakte. Die spanning moet ergens heen en wordt met een paar ferme riffs een uitweg geboden, terwijl de zang op hetzelfde niveau blijft. Het is helemaal af en het is prachtig.
Resteert nog afsluiter ‘The Burden’, dat in het begin gezegend is met een killerriff die eindeloos door zou mogen gaan. Maar dat doet Nomadic Rituals natuurlijk niet; liever wordt zo’n riff zodra die eenmaal gebeiteld zit vervangen door een andere of wordt het muzikale parcours verlegd, in dit geval richting donkere oorden. Even verderop blijkt wordt weer licht aangebracht in het muzikale landschap. Het is knap hoe het stuk van vorm en kleur verschiet zonder dat het ook maar enigszins geforceerd overkomt. De inbreng van synths komt in de afsluiter het meest naar voren, maar de basisopstelling gitaar-bas-drums blijft dominant.
‘Intelligent’ is niet een woord dat direct opkomt bij het luisteren naar doom- en sludgemetal. De kracht van die muziekstijlen ligt elders. Toch is dat woord van toepassing op de doom/sludge van Nomadic Rituals. Elk stuk op Tides is rijk aan muzikale ideeën, experimenten worden niet uit de weg gegaan en de verschillende elementen worden subliem vormgegeven en uitgevoerd. Onderweg gebeurt er van alles, terwijl de focus toch op de oorspronkelijke muzikale uitganspunten blijft liggen. IJzersterk album.
Opduvel 